Over buren

Het is heerlijk om weer in Spanje te zijn. Een goede vriend vroeg zich in een mail aan mij af of hij ons nu 'welkom thuis' moest wensen. Hij hield het voor de zekerheid op het neutrale 'welkom daar'. Al zijn we er wel uit waar thuis is, soms lijkt het tegendeel. Mijn liefje zei laatst namelijk een aantal malen achtereen dat ze iets 'thuis' ook zo deed en daarmee bedoelde ze toch zeker Bali... Het is een feit dat onze mooiste en leukste persoonlijke spullen zich in Noord-Bali bevinden en niet aan de Costa Blanca... Daaraan ga ik binnenkort iets doen. Ik ga op zoek naar nieuw licht want het doek van de Lotek-kubuslampen (een ontwerp van Benno Premsela) die we vele jaren geleden kochten, is de houdbaarheidsdatum ver voorbij.

Over licht gesproken: wat ik vooral heel aangenaam vindt van Spanje is dat de het 's avonds zo lang licht is. Ik geniet van deze lange dagen. In Bali valt de avond als een betonblok, om 18:30 uur is het daar stikdonker. Dan is het hoog tijd voor kunstlicht. Elk nadeel heeft zijn voordeel want je kunt je dan wel vergapen aan de fantastische sterrenhemel van het Zuidelijk Halfrond. Het fonkelt er dat het een aard heeft!
Wat ik hier ook heerlijk vind, is dat we ons hier niet tegen muggen hoeven in te smeren.

En niet te vergeten: dat de Spaanse wijnen zo betaalbaar en mooi zijn! Deze fruitdrank vloeit hier dan ook rijkelijk. Toen we eerder deze week skypten met verre vrienden kwam het onderwerp alcoholgebruik aan de orde. Zij meldde dat zij en haar echtgenoot besloten op avonden van doordeweekse dagen niet meer te drinken. Daarop viel een stilte. Ik ben altijd onder de indruk als vrienden dit soort voornemens hebben, laat staan dat ze zich eraan houden. Hij merkte echter op dat stoppen niet helemaal het goede woord is voor wat zij thans doen. In zijn optiek was het volgende aan de orde: “op werkdagen drinken wij voortaan bewuster”... Ik kon het grinniken niet onderdrukken. Hij stelt mij nooit teleur: een groot gevoel voor ironie kam hem niet worden ontzegd.

Diezelfde vrienden wier namen ik hier niet noem maar over wie ik wel kan schrijven dat zij in Spanje onze naaste buren zijn, vroegen ons vervolgens of we wijnkurken voor hen willen bewaren. Transavia maakt geen bezwaar tegen een kilootje kurk meer of minder. Ze maken daarmee hun open haard aan in Nederland. Ik zegde toe aan dit project mee te werken want een goede buur is en blijft toch beter dan een verre vriend. Wel meldde ik alvast dat de hoeveelheid kurken die ik in hun appartement zal achterlaten, toch echt niet alleen van ons afkomstig kan zijn. Derden sparen mee.
Tja, volgens de strengste definitie ben je al alcoholist als je elke dag wijn drinkt, ongeacht het aantal glazen. Adu ofwel ¡Caramba! Daar is geen eer aan te behalen. Ik noem muzelluf liever een sociale wijndrinker (maar in mijn eentje houd ik er ook van).

Hoe het ook zij, ik geniet met volle teugen van de fruitige Gran Feudo Rosado van het huis Chivite, een Navarrawijn die op hoogzomerse dagen smaakt alsof een engeltje over mijn tong piest. Deze godendrank gaat er bij mij in als een ding in een ouderling! De flessen die ik hier thans koop werden in juni 2011 gebotteld en kregen een capsule make-over. Op de loden huls staan nu rode en zwarte poppetjes die teksten uitspreken. Tot nu toe vond ik drie verschillende, enigszins literaire teksten die niet gemakkelijk zijn te vertalen al heeft mijn passieve Spaanse taalvaardigheid niet te lijden onder Bahasa Indonesia; dit in tegenstelling tot mijn spreekvaardigheid. Er staat onder andere dat een glas wijn de beide poppetjes het vertrouwen geeft dat ze verdienen. Zo zit het niet bij mij: ik vind wijn gewoon lekker. Mijn liefje meldde mij overigens vandaag dat ze Bintang (het bier dat zij in Bali drinkt) lekkerder vindt dan het Spaanse San Miguel. Misschien wordt Bali alsnog ‘thuis’ voor haar?!

In de EuroWeekly las ik deze week over de buren aan de andere kant van het gebouw. Sinds enkele jaren staat er op loopafstand van ons appartementenblok een centro commercial, genaamd ‘La Fuente’. Een bescheiden pijnboombos scheidt ons. Op de meeste momenten vind ik dat centrum een aanwinst: er kwamen leuke restaurants, een goede Belgische bakker en nog enkele winkels die een bezoek waard zijn.

Er waren echter in het verleden avonden waarop er sprake was van grote geluidsoverlast, afkomstig van Engelse pubs: hun decibellen waren onacceptabel, zeker in combinatie met de tijdstippen waarop ze te horen waren; soms tot ver na middernacht. In dit geval geldt: beter een heel verre buur!
Spanje hanteert diverse licenties voor bars die muziek ten gehore willen brengen maar het grootste verschil betreft binnen- of buitenmuziek. De licentie voor live muziek op een buitenterras wordt sporadisch verstrekt omdat het zeer kostbaar is. Nu las ik in genoemde krant een zielig verhaal over hoe moeilijk (Engelse) pubs het hebben en hoezeer de Spaanse politie hen de business onmogelijk zou maken… Ook werd gezeurd over het feit dat Spaanse zaken zouden worden ontzien.

Eén Engelse bar in La Fuente kreeg recent een flinke geldboete omdat de zanger-met-microfoon spontaan het terras was opgelopen om iemand toe te zingen. Althans, dat was het verweer. Rubbish! Voor mij een uitgemaakte zaak: dat mag nu eenmaal niet als je een licentie voor binnenmuziek hebt. Volgens de geïnterviewde in de krant “a classic example of bad luck”. Ook ik noem het een voorbeeld maar dan een om te volgen. Duitse omwonenden zouden hebben geklaagd; zeker niet over een keer... Ik vind dergelijke boetes zeer terecht en ben aangenaam verrast door het krachtdadig optreden van de Spaanse politie. Na lang en veel Bali had ik de hoop op recht en rechtvaardigheid bijna opgegeven. Overigens is het hier lekker rustig.