Het mannetje was in de afgelopen dagen nogal afgeleid. Ik vond dat geen probleem maar je begrijpt dat het creëren vooral op mij terechtkwam. Omgeven door potloden, stiften, lijm, schaar, tijdschriften en heel veel stickers zat ik met tong uit de mond gebogen over een kleurige plaat die Ketut straks moet verrassen.
Er was in de afgelopen dagen regelmatig telefoon- en emailcontact tussen Canada en Bali. Yudha streek aan de telefoon al met de eer: hij vertelde zijn vader trots dat hij een kado voor hem had gemaakt. Met Belligit, een soort wondermiddel. Om er direct achteraan te vragen of zijn vader ook een olèh-olèh voor hem meebracht... Zelf sprak ik Ketut niet maar ik ontving zijn mails. De eerste van deze week liep als volgt:
Hi....... kakak-kakaku, apa kabar?
another 5 more days and we are going to get together again, how nice…
for the first time i see my lovely second heart (damai).
i feel very happy and look forward to nasi campur…
now i'm in sitka - alaska. it's very cold here: 10° Celsius!
i count down the time. it felt so long… i almost can't sleep…
So see you soon in bali, love you all,
ketut @ sea”
Ik had natte ogen toen ik het bericht las. Niet uit frustratie om de kakak-aanhef; dat is formeel taalgebruik waarmee Ketut ons, zijn oudere zusters, in alle mails beleefd aansprak. Zoals hij is. Ik was geroerd omdat mij was medegedeeld dat we geen emailcontact meer konden hebben aangezien hij door de cruise-organisatie reeds was afgesloten van internet aan boord.
Hij was net zo aan het aftellen als wij, dat was geen verrassing. Wat mij ook niet verraste, is dat hij ernaar verlangt zijn jongste zoon in zijn armen te sluiten. Dat zal een mooi gezicht zijn. Wat mij evenmin verbaasde, is dat hij tevens uitziet naar een bordje nasi campur, de nationale schotel van Indonesië en een van zijn favorieten. Bij deze gemengde schotel krijgt je doorgaans veel waar voor je geld: witte rijst, tofu, kip, rund- en varkensvlees, vis, pinda’s èn groente, bereid met knoflook en chili. Dat alles voor Rpi 7.000 à 10.000 (€0,80). Ik gaf het verzoek aan Elsa door. Zij zal hem de komende dagen ongetwijfeld culinair en anderszins verwennen. Dat alles deed mijn mondhoeken krullen.
Enkele dagen later kreeg ik een enigszins paniekerige vervolgmail waarin Ketut aangaf dat hij bang is niet in Bali te zullen aankomen. In eerste instantie trok ik mijn wenkbrauwen op. Niet aankomen?! Nadere lezing maakte duidelijk dat hij bang is dat hij in het verkeerde vliegtuig zal stappen. Ik schreef hem terug dat hij dat als beginneling op vlieggebied niet voor elkaar zal krijgen. Tenminste niet in een georganiseerde stad als Vancouver (Canada)... “but do not tempt the gods!”
Hij hoeft de goden niet te verzoeken want die zijn hier al. Ook zij keerden deze week naar Bali terug. Gisteren vond hier de belangrijke ceremonie Galungan plaats. Het komt er in het kort op neer dat Balinese Hindoes geloven dat hun vergoddelijkte voorouders naar de aarde terugkeren waarna ze door familie welkom worden geheten met gebeden en offerandes bij de familie- en dorpstempel. Als dat op de juiste wijze gebeurt -dat wil zeggen: uitbundig!- zal de sterveling in de maanden daarna veel goeds overkomen. Deze ceremonie vindt tweemaal per jaar plaats. Het personeel had een vrije dag maar kwam ook bij onze huistempel offeren. Jeró Wayan Buana Sari Manik Geni, de godin bij wie wij inwonen, kreeg voor die gelegenheid een spiksplinternieuwe goudgele pajong.
Terug naar Ketut. Ik bekeek de site van Vancouver Airport, las dat het vliegveld dit jaar haar 80ste verjaardag viert en zag dat het tamelijk groot is. Oh-oh. Enige reisadvies leek mij dus gewenst. Ik schreef hem dat hij minstens 3 uur voor vertrek op het vliegveld moet aankomen. Dat is op zich al een uitdaging want hij vliegt om 02.20 uur 's nachts en is moe. Balinezen en stiptheid. Adu! Voor de meesten van hen is 'op tijd' een uiterst rekbaar begrip...
Ik bestudeerde de terminalmap en meldde hem dat hij naar de International terminal moet gaan, vervolgens naar Departures moet op level 3 en dat hij daarna moet zoeken naar de China Airlines Counter (logo toegevoegd). Als hij zich daar meldt, ontvangt hij een boarding pass (die hij niet moet verliezen!) waarop het nummer van de gate staat waar het vliegtuig op hem wacht. Gisterennacht vertrok het vliegtuig met hetzelfde vluchtnummer op tijd. Het is even afwachten of mijn instructie foolproof was... Je leest het binnenkort. Waar zouden wij, en hij vooral, zijn zonder internet?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten