Gisteravond besloten we bij ‘Bee52’ neer te strijken. Het is een restaurant met cocktailbar dus dan begrijp je de keuze. Het heeft een prachtige kaart met zeevoedsel en is bovendien leuk gelegen: tegenover de aanlegsteiger van de Amaroo, het schip waarmee we eerder walvissen gingen kijken. Deze imposante zeezoogdieren zijn inmiddels verder getrokken, richting Antarctica. De boot vaart nu uit om dolfijnen van dichtbij te zien. Een groep van circa vijf bottlenose-dolfijnen zagen wij op zaterdagochtend met het blote oog vanaf het strand. Ze gleden ‘smooth’ door het prachtige water. Dat was enkele dagen daarvoor wel anders. Toen waaide de North Easterly twee dagen lang hard over het wateroppervlak en veranderde de zee in een donkerblauwe, schuimende massa. Op een van die dagen zag ik een zeearend boven het water. Majestueus.
Gisteren en vandaag was Forster Main Beach echter weer van een werkelijk tropische schoonheid. Ook in de lucht. Dus goed weer om uit eten te gaan. Bee52 heeft een overdekt terras in de open lucht en wij kregen het enige, nog vrije tafeltje langs de terrasrand. Forster begint zich langzaamaan op te maken voor de zomervakantie.
We vroegen Amanda, een van de koks, naar hun kerstarrangementen. Ze vertelde ons dat de meeste restaurants in Forster niet open zijn met de kerstdagen... Ik kon mijn oren niet geloven! Het enige restaurant dat wèl open is, ‘Box Jelly’, is al maaaaaanden vantevoren volgeboekt, naar verluid. Nu woont de eigenaar van dat restaurant tegenover ons dus wellicht spreken we hem nog een keer aan over de kwestie. Hoe het ook zij, improviseren op culinair gebied is een van mijn fortes. Op Kerstavond was ik sowieso van plan iets feestelijks te koken en voor eerste Kerstdag stelde ik ter plekke voor te gaan picknicken op het strand. We zien wel hoe het uitpakt.
Bij Bee52 bestelde ik de schotel ‘Under the sea’; een schaal vol zeevruchten. Een glaasje Pinot Grigio completeerde de maaltijd. Yummie!
Op het terras maakten wij een praatje met een leuke vrouw uit Newcastle, die aan een belendend tafeltje zat. Zij vertelde dat haar 18-jarige zoon op dat moment voor het eerst (zonder haar) Bali bezoekt, in het kader van de zogenaamde ‘schoolies’, het uitje dat Australische eindexamenklassen maken aan het begin van de zomervakantie. Veel Australiërs gaan naar Bali op vakantie; zij was daar zelf al negen keer op vakantie gegaan en had een goede vriend ‘Ketut’. Moeder had haar zoon toestemming gegeven omdat ze van hem houdt en hij, volgens haar, een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft. Nerveus was ze desalniettemin. Elke dag hebben ze telefonisch contact. Op het godeneiland kan van alles misgaan met jongeren in feeststemming, zoals wij uit recente berichten weten: de ene wordt door eigen toedoen in Kuta door de politie opgepakt en in de gevangenis gezet, de ander wordt geëlectrocuteerd in de hoofdstraat van Legian...
Vandaag begon hier met een strakblauwe lucht. We besloten vroeg te gaan wandelen langs het strand en te zwemmen in zee. De weersvoorspellers voorzagen een flinke bui om 15:00 uur. Ze bleken bijna op de minuut gelijk te krijgen. Rond dat tijdstip pakten donkere wolken zich in rap tempo samen. Ik kwam onder de douche vandaan en constateerde een hoop geroffel op het dak. Hoefgetrappel? Black Peter?! Not quite!
Dit jaar schreef ik overigens niet één Sinterklaasgedicht. Zelfs niet voor mijn liefje. Ik wijt dat gebrek aan inspiratie aan het feit dat ik mij momenteel ver verwijderd voel van Nederland en de Nederlandse tradities. Voor de Sint maakte het kennelijk niet uit; hij stuurde ons inmiddels zakken vol geschenken. Van immateriële aard: blauwe luchten, azuurblauwe zee, gevederde vriendjes, zonneschijn, schalen vol schelpdieren en… de roede. Mijn -tamelijk chaotische- filmpje levert het bewijs. Inmiddels schijnt de zon hier weer. 't Kan verkeren.
Ik wens je een genoegelijke Sinterklaasavond, met net zo veel verrassingen als wij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten