K9

K9 is niet de grote broer van K2! Als je de titel van dit blog op zijn Engels uitspreekt, wordt het Cay-Nine, ofwel canine: ‘van de hond’. Dit blog gaat over één hond in het bijzonder. De meeste mensen noemen haar Lucy maar wij, intimi Down Under, mogen haar de Furry Princess noemen. De prinses wier vachtje zacht is, de harige koninginnendochter, de prinses-met-het-bontje. Het past haar allemaal, deze kruising van een Jack Russel en een Fox Terrier. Deze viervoeter is leuk, lief, energiek en verrassend.

Tijdens ons eerste weekend in Forster bezochten wij de zondagochtendmarkt die maandelijks in een parkje langs het strand wordt gehouden. Ik zag dat bezoek als verplicht onderdeel van de inburgering. Die markt leek verdacht veel op wat wij een braderie noemen: bergen huisvlijt -mijn omschrijving- en veel goedbedoelde rotzooi (aldus mijn liefje).
Het herinnerde mij sterk aan een bezoek dat wij met Nelly & Diederik in december 2006 brachten aan een tentoonstelling van kerststalletjes in Middelharnis. We logeerden toen in het vakantiehuis van vriend Ger, in Ouddorp. Die stalletjes waren afkomstig uit de gehele wereld en mijn liefje en ik, vermeend wereldburgers, dachten dat iedereen het een interessant uitje zou vinden. Mijn liefje had de lokale kranten uitgeplozen op dit topevenement. Iedereen vond het top maar wel om zeer uiteenlopende redenen. Nelly moest zo onbedaarlijk lachen toen ze in die ruimte om zich heen keek en mijn liefje’s verwachtingsvolle gezicht zag. Haar lachbui nam zodanige vorm aan dat ook bij mij op enig moment de tranen over mijn wangen rolden van de pret. Om haar! Ik vond haar lach onweerstaanbaar. Als ik daaraan terugdenk, krijg ik een heel apart gevoel van binnen...

Op die bewuste zondagsmarkt in Forster vond ik de meeste stands oninteressant. Die markt had ‘een hoog Kerststalletjesgehalte’; zo noemen we iets dergelijks tegenwoordig. Eén plek sprong er wat mij betreft in positieve zin uit: die van Paula Cole. Paula maakt mozaïeken. Het was de eerste keer dat zij als standhouder op de Forstermarkt aanwezig was. Ik hoor je denken... dat is toch ook huisvlijt?! Zoals zij het maakt, worden het echter kunststukjes.
Paula is een geschoolde kunstenares die voorheen schilderde. Ze woonde en werkte ooit in deze stad maar verhuisde naar elders in New South Wales. Onlangs keerde ze terug. Haar bedrijf heet Peach Tree Mosaics, net als haar website. Ze vertelde enthousiast over hoe ze dingen aanpakt en meldde dat ze ook werk in opdracht maakt. Wat ze tentoonspreidde en vertelde vond ik leuk. Een energieke vrouw. Ze toonde ons een immense schildpad die ze van kleine stukjes tegel had vervaardigd voor de wand van iemands grote zwembad. Dat werk was eenvoudigweg prachtig.

Er gingen weken voorbij totdat Kerst in zicht kwam. Dat is hier ‘a big thing’. In Australië lijkt Kerstavond geen bijzondere betekenis te hebben maar eerste Kerstdag en de zogenaamde ‘Boxing Day’ (tweede Kerstdag) wèl. Ook hier brengt men die over het algemeen met de familie door. Ik probeer overigens al jarenlang achter de herkomst van de aanduiding Boxing Day te raken; dat lukte tot nu toe niet. Wie het weet, schrijve het mij!
De National Retailers Association verwacht dat Australiërs deze maand ongeveer $25 miljard besteden. Dat is aan kado’s en versieringen maar ook aan eten in restaurants en boodschappen doen. De gemiddelde Australiër geeft dit jaar ruim $465 aan kerstkado’s uit. Dat is een substantieel bedrag. Zoveel besteedde ik naar mijn weten nog nooit aan kerstkado’s dus dat was ik ook dit jaar niet van plan. Er zijn grenzen aan integratie. Deze periode noemen ze hier niet voor niets ‘silly season’?! Wel had ik mijn zinnen gezet op iets persoonlijks voor onze vriendinnen Claire en Julie.

Tom Poes verzon een list en Paula Cole moest helpen bij de uitwerking ervan. Ik stuurde haar een mail met mijn verzoek: of zij de Furry Princess in mozaïek kon en wilde vatten. Ik stuurde een foto mee die ik maakte tijdens een zwempartij bij The Tanks, een beschut stukje oceaan waar Lucy aan een heeeeeeeeeeeel lange lijn (de hond mag daar niet loslopen) in het water achter een tennisbal aan springt, duikelt en rent. Dit kleine rakkertje kan mij ontroeren en dat vond ik terug in die specifieke foto. Paula reageerde positief en we spraken af hoe we zouden samenwerken.

Zij stuurde eerst een potloodschets. Daarna volgden suggesties over kleur- en materiaalgebruik. Vervolgens legde ze de uitgesneden tegelstukjes minitieus vast in een tijdelijk ontwerp dat ze ons ter beoordeling voorlegde. Na het groene licht van onze kant, werd het ontwerp definitief op de stevige achtergrond gelijmd. Ik zag het eindresultaat niet eerder. We haalden de mozaïek vandaag persoonlijk op bij de kunstenares die op een hippe, alternatieve markt van Pacific Palms stond met haar stand. Daar was geen kerststalletje te bekennen! De Furry Princess werd mooi vereeuwigd, vind ik. Dit vroege kerstkado viel in zeer goede aarde.