Gone fishin’

Soms lijkt het alsof de hele Australische natie vist. Het is hier niet alleen een 'bloke thing', typisch voor kerels. Ook vrouwen zie ik regelmatig met een hengel in de hand langs of op het water. Onze vriendinnen Claire en Julie hebben hengels in hun schuurtje staan en in hun boekenkast vond ik een boek van Rex Hunt, een Australische grootheid op visgebied. Hij legt daarin uit welk aas je moet gebruiken om welke vissoort te vangen en hoe de vangst het best kan worden bereid. Hier vist men namelijk voor het plezier èn voor de barbeque, al zijn er stricte regels waaraan een sportvisser zich dient te houden.

Onlangs bracht de firma Hobie, die ik tot dan toe alleen kende van catamarans, een kayak op de markt die speciaal lijkt te zijn uitgerust voor de vissende medemens. Bij het nieuwste ontwerp peddel je met de benen waardoor de handen vrij zijn, onder andere voor een hengel. Het is een goed voorbeeld van gezond bewegen en outdoor-plezier. Een typisch Australische combi.
De Hobie Mirage is een robuuste, extra brede kayak waarin men tevens staand kan vissen. Deze kayak heeft inbouwtonnen voor en achter, voor aas en voor gevangen vis en je kunt vele visaccessoires bijkopen. Voor circa 3.000 Aussie dollar (€ 2.250) mag je jezelf trotse eigenaar noemen. De meisjes denken er momenteel serieus over na...

Ook mijn vader zou het prachtig hebben gevonden. Hij hield van vissen en deed het geregeld in het weekeinde. Toen hij nog geen gezondheidsklachten had, ging hij in zijn eentje op pad. Na een hartaanval mocht hij van mijn moeder alleen nog 'onder begeleiding' uit hengelen gaan, tot zijn grote ongenoegen. Toen mijn zussen partners kregen, gingen de schoonzonen mee het water op. Met wisselend resultaat èn enthousiasme!
Mijn pa hield van de stilte op het water, van het uitdenken en samenstellen van een recept voor uitermate effectief aas dat uiteraard geheim bleef, van het binnenbrengen van grote vissen en het voorzichtig teruggooien ervan. Ook ik had een visvergunning. Als kind ging ik met mijn vader uit vissen maar hij moest mijn vangst altijd van het vishaakje halen; dat vond ik zelf tè eng. Hij leerde mij geduld te hebben (al bleek ik geen goede leerling...). Af en toe at ik een broodje zelfgevangen paling met hem. Totdat ik mij verdiepte in de voedingswijze van de aal. Daarna verdween mijn trek in deze vis als sneeuw voor de zon. Die tegenzin hield ik tot op de dag van vandaag.

Grote vissen kun je in Forster vanaf de wal vangen, zo bleek onlangs. We wandelden op een winderige dag naar de kop van de Tuncurry-pier waar mannen stonden te vissen op rotsblokken boven het woeste water. Op enig moment had een van hen goed beet; de hengel boog diep door. Na tien minuten lag er een grote vis in het schepnet. Het bleek een zogenaamde 'Jew fish'. Een vreemde naam, vond ik. Ik feliciteerde de man met zijn vangst en vroeg hoe die vis smaakt. Het is een typische zoutwatervis en hij zei “9 op een schaal van 10”. Daarmee wist ik nog steeds niet veel maar ik liet het daarbij.

Twee dagen later liep ik naar de kop van de pier van Forster toen mij een zwaar bepakte man tegemoet liep. Ik keek eens goed naar de last op zijn schouder. OMG?! Daar lag een immense vis, groter dan de visser. Het bleek wederom een Jew Fish te zijn maar dit exemplaar woog 27 kilo! Daar wilde ik meer van weten dus ik volgde de visser naar de dichtstbijzijnde afslagsplaats. Tijdens het afspoelen en schoonmaken van de vis legde hij uit dat Jew Fish de verkorte aanduiding is. Het dier heet formeel 'Jewel Fish' (ook wel Mulloway). Tussen de ogen van de vis zit een doosje met vloeistof waarin twee parelmoeren stenen (juwelen) zodanig bewegen dat het dier in evenwicht blijft. Er blijkt een exclusieve '50 Pound and Over Jewie Club' te bestaan in Australië. Als je een zwaardere vis vangt, ben je officieel een Mulloway Man maar deze no-nonsense man had daaraan kennelijk geen boodschap.

De visser legde mij vervolgens uit dat de vis op zijn lekkerst is met een gewicht van rond 10 kilo. Daarboven wordt het vlees stugger maar het ligt aan de kok om er iets lekkers van te maken. Zijn vrouw bleek de kok te zijn. Veel mensen eten deze vis als steak maar zijn favoriete recept was als filet met een korst van broodkruimels en peterselie, goudgeel gebakken in de olie. Hij eet de filet bij voorkeur met een knoflook- & rode pepersaus.

Mijn liefje hield zich tijdens het schoonmaken van de vis op grote afstand maar ik stond er met mijn neus bovenop. Daarin was ik bepaald niet de enige. De gehele pelikanenpopulatie van Forster stond met open bek naast mij! Ik vind het leuke dieren. Een van hen was de gelukkige om de ingewanden van de jewel fish in zijn geheel te verorberen. De vogel slikte een paar keer flink maar de hap bleef op en neer stuiteren tussen keel en bek. Uiteindelijk zag ik een grote bobbel afdalen. Eind goed, al goed.