The eagle has landed – part 2

De regelmatige lezer weet dat ik van gevederde vriendjes houd. Ik ben weliswaar geen volleerd vogelaar maar houd van lucht, wolken en vogels. Als ik hier 's ochtends wakker word, is dat niet door de wekker maar door vogelgeluiden. Soms word ik bezwaard wakker omdat ik denk dat er een kind in de straat in nood is, dan weer schrik ik van hoog gekrijs. Is het buurvrouw Alia? Om maar te zwijgen over de vogel die slaapkamergeluiden voortbrengt (fragment nr 9)... De geluiden die ik hier hoor, zijn vaak zeer verwonderlijk maar doorgaans eenvoudigweg prachtig.

De eerste keer dat ik zo’n acoustisch fenomeen in Australië vernam, herinner ik mij nog goed. Het was in 2005, in een campervan reizend langs de westkust. We waren ergens gestopt en liepen rond in een quarry -een afgraving van schelpenzand- toen ik dacht dat er een telefoon ging. Het was niet die van ons maar er was in geen velden of wegen een mens of gebouw te bekennen?! Wèl zag ik een grote zwartwitte vogel op een telefoondraad. Na lang concentreren en staren besefte ik dat het die vogel was die het belgeluid voortbracht. Het bleek een Australian magpie (nr 11).

Die verbazing bleef. Het zijn de geluiden van de magpie lark (nr 17), de witte en roze kakatoe (nr 16), de rosella (nr 34), de wattlebird (nr 8), de lorikeet (nr 33), de cuckoo (nr 1), de butcherbird (nr 5), de noisy miner (nr 19) en de kookaburra (nr 13) die ik hier hoor en die ik graag uit eigen koker zou willen laten horen.
Het is hier bij het ochtendgloren en later in de middag een kakofonie van geluiden. Al weken lang neem ik mij voor die geluiden met mijn Sony Cybershotcamera op te nemen zodat je een idee hebt. Het lukte tot nu toe niet. Wellicht nooit want als ik mijn handycam ter hand neem, is de vogel meestal gevlogen. Tja. De natuur laat zich niet zo maar vangen. Om toch een impressie te geven, vind je hierbij de link van een website waarop veel Australische vogelgeluiden zijn te horen. De geluiden werden opgenomen door Fred van Gessel. Hollanders vind je werkelijk overal!

Foto’s maken gaat mij gemakkelijker af.
Op een mooie ochtend liepen mijn liefje en ik over Forster Main Beach. Dat doen we vaak. De zee was deze keer rustig, er waren weinig mensen op het strand, de wolken waren prachtig, er stond weinig wind. Het was een heerlijke wandeling en ik ademde de zilte lucht met diepe halen in.
We liepen richting havenmond toen mijn liefje mij opmerkzaam maakte op iets gevleugelds, hoog in de lucht. Gezien de grootte leek het op een roofvogel. Dat verwonderde mij niets want eerder die week had ik tweemaal een zeearend boven het water gespot. We liepen gezwind maar met beleid in de richting van de vogel. We wilden zo dichtbij als mogelijk komen zonder de vlucht van het dier te verstoren. Soms spiraalde de vogel omhoog, dan weer daalde het boven het duingebied, af en toe cirkelde het boven de branding, dan weer steeg het op naar grote hoogte.

Ik zag een witte kop met snavel en een enigszins donker lichaam met witte vleugeleinden. Ik haalde mijn Sony Cybershot tevoorschijn en begon af te drukken. Op dat moment miste ik mijn Canon EOS SLR met telelens heel erg. Die zou de vogel heel dichtbij kunnen halen! Mijn liefje raadde mij aan een filmpje te maken en dat deed ik gevoegelig (op mijn manier; ik ben -nog- geen filmer). Wij waren inmiddels beiden 'in awe', in opperste staat van opwinding. Mijn liefje begon te rennen, ik versnelde mijn pas om maar niets van het fantastische schouwspel te missen. Het was immers de eerste keer dat we een dergelijke grote roofvogel van tamelijk dichtbij konden zien... Zelf dacht ik, gezien de witte kop, met een arend te maken te hebben. Ik dacht zelfs aan een bald eagle maar had geen idee of die wel in Australië voorkomt... Ik had weleens van een witbuikzeearend gehoord. Kwam die wel in deze contreien voor? Dat het een zeearend was, stond buiten kijf.

We verbaasden ons erover dat zo weinig mensen naar het fraaie schouwspel keken al zag ik op enig moment een wandelend paar op de pier stilstaan en naar de lucht staren. Ook zij hadden de majestueuze vogel kennelijk in hun vizier. Ik schoot vele verwegfoto’s en maakte menige film. Ondertussen deden wij beiden een wens, zoals we dat zijn gewend als we iets voor de eerste keer ervaren. Dat ons zoiets moois overkomt!

We stonden inmiddels minstens een kwartier met open mond en stijve nek op het strand toen de vogel zich in onze richting bewoog. Joehoe! Het dier bleef op gelijke hoogte, cirkelde boven ons hoofd, gleed richting het duingebied en kwam wederom dichterbij. Toen zag ik het...

...er zat een propellor aan de snavel. Ik keek om mij heen en zag een zonnehoed boven de duintop omhoog komen. We waren gefopt. En hoe! Ik liep resoluut in de richting van het duin. Daar moest ik het mijne van weten. Eenmaal over de duintop, liep ik op de man af met het radiografisch bestuurde kastje op zijn buik. “You fooled us”. Hij antwoordde, met een brede lach op zijn gezicht: “you’re not the only one!” Ik moest oprecht lachen.

De vogelaar annex vliegeraar vertelde dat zijn schuimrubberen vogel qua tekening een combinatie is van een bald eagle en een white belly eagle. Met gunstige wind houdt het ding zichzelf in de lucht. Ik vroeg hem of hij de vogel dicht bij kon laten komen zodat ik een goede foto voor mijn blog kon maken. No worries, zo gepiept. Hij legde mij vervolgens uit dat zijn gevederde vriendje camera’s aan de staart en aan de rechtervleugel heeft. Hij blijkt zelf een verwoed vogelfotograaf en maakt zo de mooiste opnamen vanuit de lucht. Enkele dagen ervoor was zijn ‘nepperd’ nog aangevallen door een silver gull en een speciaal soort magpie. Ook mijn liefje en ik bleken gewillige slachtoffers. De kookaburra in de achtertuin lachte ons bij thuiskomst uit. Van je -gevederde- vrienden moet je het hebben!