Oester

De plotselinge dood van zangeres Whitney Houston greep mij meer aan dan verwacht. Verdronken in een badkuip in Beverly Hills, op 48-jarige leeftijd... Tragisch. In de afgelopen dagen klonken haar nummers in mijn hoofd. “Meisjesmuziek” volgens muziekkenner Leo Blokhuis. Vandaar. Haar muziek is verbonden met een belangrijke periode in mijn leven. Ik kocht haar platen en CDs nooit maar -jemigdepemig- wat danste haar up-beat songs lekker!

Eén moment herinner ik mij goed. Het was midden jaren 80, op een dansvloer in discotheek 'IT' in Amsterdam. Ik woonde toentertijd in de hoofdstad. Vrouwencafé 'Vive la Vie' organiseerde de avond. Je had dergelijke café’s op meer plekken in de stad en allen hadden ze een eigen sfeer. Je kon ze echter op de vingers van een hand tellen. Zoveel uitgaangsgelegenheden als er voor homomannen waren, zo weinig waren er in die tijd voor vrouwen. Zeker als je van dansen hield, zoals ik. 'Vief' sprong in dat gat en faciliteerde regelmatig een dansavondje-uit.

Op die bewuste zaterdagavond stond er een meer dan levensgroot scherm naast de dansvloer waarop een videoclip van de zingende en dansende Whitney Houston werd getoond. Ik vond haar uitermate aantrekkelijk (alhoewel ik haar als een stijve hark vond bewegen). Zo herinner ik mij hoe zij de microfoon vasthield: haar duim ondersteunde de microfoon en haar lange, slanke vingers dwarrelden als vlinders door de lucht, op de maat van de muziek. Ze bewoog haar mond ook op een manier die ik sexy vond. Op enig moment klonk het aanstekelijk nummer 'I Wanna dance with somebody (who loves me)' uit de speakers. Ik kon het niet weerstaan en sprong de dansvloer op. Happy Feet! Dansen met Whitney, de adrenaline kwam uit mijn oren. Ik voelde mij gelukkig en vond de wereld mooi.

Dat type gevoelens had ik in die tijd niet dagelijks... Mijn inburgering in Amsterdam verliep namelijk nogal stroef. Het eerste serieuze liefdesverdriet bracht mij ertoe de middelgrote studentenstad waarin ik tot dan toe met plezier leefde, te verlaten. De stad was te klein geworden, blijven was geen optie. Ik liet een fijne woonplek, mijn beste vriendin, enkele actiegroepen en vele maatjes achter en verhuisde naar de hoofdstad. Dit zelfverkozen isolement was een verandering uit zelfbehoud. Een radicaal besluit dat ik nog enkele malen in mijn leven zou nemen. Ik ben er het type niet naar om dingen die niet goed gaan, te laten dooretteren. Ik neem graag zelf initiatief om een impasse te doorbreken.
Zo zegde ik uit vrije wil een leuke adviesbaan op omdat de relatie met een van de partners niet optimaal was en verbrak ik een familieband die mij (te) zeer beknelde. Dat alles klinkt nu rationeler dan het toentertijd was. Elk van die beslissingen ging met veel emotie gepaard.

Eerst woonde ik als onderhuurder in een somber appartement driehoog achter in de Pijp en daarna huurde ik een dure maar lichte kamer in hartje Centrum. Ik voelde mij daar veilig, het voldeed aan die primaire behoefte. Het kostte mij als meisje 'uit de provincie' vervolgens veel moeite in Amsterdam een nieuw sociaal leven op te bouwen. Bij veel gezelschappen zocht ik geen aansluiting, kringen die mij juist wel interesseerden openden zich niet of nauwelijks. Ik las veel en luisterde in die periode vaak naar muziek, als afleiding voor mijn hartzeer. Muziek als troost, ik blogde daarover vaker.

“The world is my oyster?” Jawel, maar op een andere manier dan Shakespeare het ooit bedoelde. Amsterdam ervoer ik in die periode als een schelp die voor mij potdicht bleef. Het grootstedelijke karakter vond ik ver te zoeken, de hoofdstad leek mij in die tijd provincialer dan De Provincie. Ik zocht vriendschap met diepgang èn wilde graag een nieuw vriendinnetje maar de contacten bleken vluchtig en oppervlakkig. Inmiddels weet ik dat iets niet lukt als je tè naarstig zoekt. Al was ik niet alleen, ik voelde mij eenzaam in het volle Amsterdam. Met Whitney danste ik mijn chagrijn weg.

Haar zangcarrière bereikte in die roerige jaren ongekende hoogten. Het gospelzangeresje van weleer, de souldiva en zwarte parel die ooit schitterde, raakte daarna verslaafd aan drugs en drank. Haar oester sloot zich onlangs voorgoed.