Winterstop

Vanmorgen hoorde ik op het nieuws dat er deze winter in Europa al 460 burgers aan de kou bezweken; het zou vooral om Polen en Oekraïners gaan. Ook aan de Costa Blanca hebben we af en toe koude dagen maar voor zover ik weet vallen er geen doden. Vooral bij wind uit het Noorden (Pyreneeën) is de temperatuur laag, al is en blijft het hier gemiddeld 20 graden warmer dan in Nederland.

Afgelopen week speelde ik na een onderbreking van vele maanden weer eens een rondje golf met vriend Hugo. De lucht was blauw, de zon scheen, de golfbaan lag er vanaf het terras bezien mooi bij. Pas toen we buitenstonden, viel mij de harde wind op: ik waaide uit mijn sokken! Mijn recent geknipte kapsel stond alle kanten op, mijn broekspijpen kleefden om mijn kuiten. Het was weliswaar geen noordewind maar hij blies op stormkracht. De hoge ballen die ik sloeg, werden van richting veranderd met alle gevolgen van dien. De meeste ballen behoorden tot de categorie voetzoekers. Hugo bestempelde die spelwijze als een slimme strategie. (De lieverd.) Ik miste de gebruikelijke souplesse.

Op de meeste dagen vertoeven we op het terras waar de naar warmte hunkerende botten zich tegoed doen aan zon. Sinds enkele jaren ontlopen wij de winter. Mijn lichaam is inmiddels niet meer gewend aan kou maar ook de geest lijkt momenteel te protesteren. Het lijkt wel alsof ik last heb van een schrijversblok. Zo geïnspireerd als ik was in Australië, zo hortend en stotend verloopt het bloggen nu. De zinnen vloeien thans niet. Mijn laatste blog is van alweer vijf dagen geleden?! Ik zou weer iets moeten schrijven maar het vlot niet. Ik denk er al dagen over na maar vind nog geen verklaring. Ik heb overigens volop energie en geniet van de dingen om mij heen. Ik weet ook niet zeker of er wel sprake is van een angst voor de witte bladzijde... Desalniettemin: ik hoop dat deze 'toestand' tijdelijk is.

We maakten het thuis extra gezellig: de comfortabele zitbank die we al minstens 15 jaar hebben (van het Duitse merk COR: “alleen het beste is goed genoeg”) verhuisde van de woonkamer naar het terras. Een fraaie foularde erover en klaar was de zonnebank!
Mijn liefje zit daar nu elke dag. Ze heeft inmiddels een mooi gebruind koppie, alsof ze recent op skivakantie ging. Het is de typische kleur van de winterzon. Zelf ontwikkelde ik een brillegezicht omdat ik mijn tijd in de zon vooral besteed aan het lezen van een stapel NRCs en Volkskrant Magazines. Het bevestigt hoezeer ik kan genieten van het lezen van papieren kwaliteitskranten.

De zon beschijnt ons terras vanaf het moment dat ze uit de Middellandse Zee opkomt, tot ongeveer half 4. Daarna wordt het buiten kil en trekken we ons in de cocon terug. De verwarming snort, de pantoffels gaan aan. Ik strek mij uit op de nieuwe chaise longue, bladerend door traditionele recepten: bonenschotels, gevulde soepen, stoofpotjes. Daarin heb ik zin. Er komen op dit moment weliswaar lekkere maaltijden maar geen culinaire hoogstandjes uit mijn winterkeuken!

Sinds enkele dagen hipt er 's avonds een vogeltje over de terrasvloer. De eerste keer dat ik het diertje zag, dacht ik dat het daar per ongeluk was terechtgekomen. Zocht het beschutting tegen de kou? Was het hongerig? De avond erop kwam het weer aangevlogen en de avond daarna opnieuw. Er lijkt dus opzet in het spel. Gisterochtend zat het op de hoge rand van het terras. Het bleef rustig zitten toen wij eraankwamen. We lijken een gevederd vriendje als wintergast te hebben. Aan het einde van de middag komt het wit-grijze bolletje wol met zwarte kop aan en verkent de hoeken van het terras. Het gaat vervolgens demonstratief voor de schuifpui staan. Eerst lijkt het zichzelf in de ruit te bekijken en daarna zoekt het contact. We bekeken elkaar al een paar keer goed. Het diertje staat hoog op de pootjes en wipt met de staart. Ik denk dat het een kwikstaart is. Het zijn de kleine dingen die het doen voor mij. Zeker nu.