We zijn er weer! De reis door Spanje, Frankrijk, Luxemburg en België verliep voorspoedig. De natte sneeuw bleef ons gelukkig bespaard. De zon scheen op het grootste gedeelte van de route. In het zuiden van Frankrijk bliezen de mistral en de tramontana echter om het hardst. De sterke, koude noordwestenwind won met verve. Door deze laterale winden was het oppassen voor de chauffeur. Onze hoge, tamelijk vierkante auto (nee, geen Pausmobiel) bleek tamelijk gevoelig te zijn voor deze harde zijwind. Ik moest mijn knuisten regelmatig om het stuur klinken om niet in een belendende rijstrook te worden geblazen! Op sommige tramontanamomenten waarin ik een vrachtwagen inhaalde of werd ingehaald, had ik het zweet in mijn handpalmen staan. Een heel nieuwe ervaring. Je zult maar een onbeheerste zwieper naar rechts maken, bedacht ik mij... Als mens met een rijk voorstellingsvermogen zag ik ons al gekanteld op de baan liggen. Dat was geen hersenspinsel want eerder op de route zag ik een ernstig ogend ongeval op de andere weghelft. Een kleine auto lag met het chassis omhoog tegen de vangrail aan. Kasian! Eenmaal in Midden-Frankrijk ging de wind gelukkig liggen. Toen werd autorijden weer ouderwets ontspannend.
Het begon pas te regenen toen ik de Nederlandse grens passeerde. Dat was tevens het einde van het gebruik van de cruise control. Kun je die functie zeer goed gebruiken in het relatief lege Spanje, Frankrijk en Luxemburg, dat lukte mij niet meer op de overvolle wegen van Nederland. Ik vroeg mij in alle ernst af wat het kabinet Rutte voor ogen heeft met de instelling van 130-kilometerwegen... Waar kun je die snelheid in hemelsnaam hanteren in dit overvolle gebied?! In de buurt van Best (tussen Eindhoven en Tilburg) kwamen we in de eerste file terecht van de reis. Welkom terug in het Vaderland! Die file bleek veroorzaakt door een kleine kettingbotsing waarbij drie auto’s waren betrokken: een kleine personenwagen werd gesandwiched door twee grotere bussen. Brrrr. Wij maakten de oversteek heelhuids, dankzij een beetje vaardigheid en veel geluk.
In Nederland wachtte ons een warm onthaal, zowel door Snolliebollie als haar biologische ouders. De kachel snorde, net als de hond. De lieve viervoeter zwiepte tijdens de hereniging zo woest met haar staart dat ze klonk als een tambour-maître! Haar (bijna) 13 hondejaren maken haar, omgerekend naar mensenjaren, een bijna 80-jarige maar ze ziet eruit als een 18-jarige. Ze marcheert weliswaar niet meer ver voor de troepen uit maar ze doet nog heel behoorlijk haar best. En ze ontroert mij nog steeds. Ooit omschreef ik haar als mijn troostmeisje toen ik het verdriet om de dood van mijn vriendin Nelly aan het verwerken was. Ik wordt eenvoudigweg blij als ik naar haar kijk. Volgens mijn liefje haalt Eilean het beste in mij naar boven. Het is (dus) maar goed dat ik haar af en toe zie...
Tijdens de reis had ik een eerdere ontmoeting met een Franse viervoeter. Ik kwam ’s ochtends terug van een typisch Frans ontbijtje, staand aan le zinc (“un croissant, un café crême et un jus d’orange frais, s’il vous-plaît”) toen ik de poortwachter van het belendende pand opmerkte. Het grote dier, een kruising van een albino boxer en een Engelse bulldog, leunde geïnteresseerd uit het raam. Op zoek naar een praatje, zo leek het. Ik toverde mijn camera tevoorschijn en het dier liet zich gevoeglijk op de gevoelige plaat zetten. Tenminste, aanvankelijk. Toen ik een stap dichterbij zette om een close-up van diens snuit te maken, sloeg het dier aan. Er klonk een diepe blaf uit het dier op. Het bleek geen knuffelbeest als Eilean. Een mooi plaatje werd het wel. Ook mijn amateurfotografenhart is content. De geest wordt rijk door wat hij ontvangt, het hart wordt rijk door wat het geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten