Snert

We hadden een rustige vlucht met Malaysia Airlines en kwamen na uren vliegen volgens schema aan in Amsterdam, dat deels met natte sneeuw was bedekt. We gingen snel door de douane, op weg naar band 22 waar de bagage zou verschijnen. Die begon op enig moment te draaien en vele koffers doken uit de onderbuik van de luchthaven op.

De rugzak van mijn liefje verscheen weldra. Die van mij liet lang op zich wachten. De meeste medereizigers hadden de hal reeds verlaten. Ik bleef alleen over, zonder tas. Er verscheen een melding op het scherm dat alle bagage uit Kuala Lumpur op de band was gezet. Er draaide nog slechts een met plastic omwikkeld pakje rond. Mijn liefje informeerde alvast waar we ons zouden moeten melden indien mijn reistas niet boven water zou komen. Bij AviaPartner, de bagagebehandelaar. Ik liep naar de andere kant van de band waar ik twee personen in pak zag met een logo op hun revers. Daarop meende ik “AP” te ontdekken.

Een van hen stond over een zielig pakje gebogen. Ik zei hen dat ik mijn reistas niet van de band had zien komen. Zij vroegen mij m’n bagage te beschrijven: een vrij grote, nieuwe roltas van het merk Kipling, signaalblauw, met twee compartimenten, stevige ritsen en een blauw label met mijn naam erop.

Een signaalblauw hengsel stak uit het zielige pakje omhoog. 't Zal toch niet? Ze vroegen mij het pakketje verder te openen om het label te kunnen lezen. Terwijl ik nog zei dat mijn tas groter is, trok ik het plastic windsel weg en daar stond het: mijn achternaam?!
Er hingen gekleurde t-shirts uit gapende gaten in de tas, die mij bekend voorkwamen… Het zielige pakje bleek inderdaad mijn eigen mooie reistas. Ineengezakt en bijna over de volle lengte gescheurd. Er bestond nog slechts één compartiment terwijl de ritsen intact waren. Die nieuwe tas had mij twee maanden lang uitstekend bediend in Maleisië en was telkens ongeschonden uit de strijd gekomen. Tot nu toe.

In eerste instantie zag in diverse scheuren, winkelhaken op meerdere plaasten en vieze vlekken aan onder- en zijkant. Wellicht dat een handvat beklemd was geraakt waardoor de tas eerst over de vloer was gesleept en daarna op spanning was komen te staan en was opengereten. De AP-medewerkers vertelden mij dat ze een telefoontje van Malaysia Airlines hadden gekregen met de mededeling dat er 1 stuks blauwe bagage kapot was aangetroffen. Ze stonden het gedrocht en de eigenaar dus op te wachten. Onherstelbaar beschadigd. Er moest een klachtenprocedure worden geactiveerd voor de gedupeerde klant. Ik kreeg de geschonden tas mee, met formulieren voor de schadevergoeding. Die Maleiers blijven goede organisatoren!

Vriend Hugo moest dus even op ons wachten maar we keken rijkhalzend naar hem en de fleecetruien uit. Ik vond het waterkoud in mijn dunne katoenen truitje. Hij bracht ons onverwijld naar 'onze' studio in Voorschoten. Daar wachtte de tweede teleurstelling. Vriendin Emmy wachtte ons gelukkig wèl enthousiast op maar viervoeter Snolliebollie aka Eilean, de lieve blonde labrador die ik ooit mijn troostmeisje noemde, schitterde door afwezigheid. 
Bij binnenkomst stond er voor het eerst geen viervoeter voor mijn neus te huppelen.

Er was niets aaibaars... Een snertervaring. Tijdens deze logeerpartij heb ik dus geen corvée; ik hoef haar niet uit te laten, niet te voederen of met haar te spelen. Ze kijkt vanuit de hondenhemel op mij en op mijn zielige tas neer. Kasian. 

Op de eerste avond kregen we erwtensoep met worst voorgeschoteld. Zo'n maaltijd past goed bij het huidige weer. Mijn liefje had al weken voorpret bij de gedachte aan zo'n heerlijke oerhollandse maaltijd. De soep smaakte zacht en heel lekker, niet te dik en niet te dun. De rookworst was van een goede kwaliteit rundvlees van slager Coen. De soep bleek gemaakt door buurvrouw Anja die sinds kort een plaatselijke thuiskookstudio runt waar eenmaal per week maaltijden kunnen worden afgehaald. Ze gebruikt bij voorkeur biologische producten. Een erg leuk initiatief dat gretig aftrek vindt. Gisteravond bereidde ik rendang met wilde rijst en groene groente voor de gastvrouw en -heer, met bumbu (kruidenmix) renang van Elsa.

Het deed mij aan Bali terugdenken. Niet in de laatste plaats omdat daar vandaag de verjaardag van Damai wordt gevierd, de jongste zoon van Elsa en Ketut. We vierden zijn tweede verjaardag vorig weekend in Gang Bintang. Voor die gelegenheid kochten wij een kinderfietsje met claxons, sirenes, deuntjes en lampen dat in goede aarde viel. 
Het mannetje is muzikaal, zijn lichaampje bewoog mee op bekende kinderwijsjes als ♪ In Holland staat een huis en ♪ Vader Jacob. Zijn grote broer Yudha duwde hem voort, in de door kleine broer gewenste richting en niet anders. Zo klein als hij is, zijn wil is groot. Regenteske trekjes zijn nu al in hem te bespeuren. We gaven hem dan ook de bijnaam 'de kleine Bupati'. Amai!