Cupjesprinses

In de eerste dagen van de week waaide hier een strakke noorderwind die kou bracht vanaf de Pyreneeën, terwijl de zon glorieus scheen. Wanneer we rond 8 uur 's ochtends in een zonovergoten kamer zitten, kijken mijn liefje en ik elkaar veelbetekenend aan: “juist daarom zijn we hier”... Nog even en de zon zullen we uit de Middellandse zee zien opkomen.

Alhoewel ik niet of nauwelijks zonnebaad, ben ik wel degelijk een zonminnend mens. De warmte vind ik weldadig. Sinds 2005 leef ik grotendeels in zonnige oorden. In dat jaar verhuisden wij namelijk naar Spanje en vestigden we ons permanent in een provincie waar de zon 300+ dagen per jaar schijnt. Overwinteren doen we doorgaans in nóg zonniger oorden.

We zeiden in de afgelopen dagen wèl tegen elkaar dat we deze keer wellicht te vroeg vanuit Azië naar Spanje terugkeerden. Ik zei dat terwijl ik met een koude neus naar de driftig heen en weer zwiepende pijnbomen staarde, met mijn knieën tegen de verwarming gedrukt, met wollen sokken in winterschoenen. Kou en ik zijn geen vrienden, hoezeer ik vroeger genoot van herfstachtig weer en winterse dagen. Mijn spieren zijn thans stram, als ik uit stoel of bank opsta beweeg ik als mijn 91-jarige moeder... Pas als de zon het beschijnt of de verwarming snort, word ik weer soepel. Het is even wennen.

We deden aan het begin van de week grote boodschappen bij supermarkt Carrefour. Qua groenten en fruit koop ik uitsluitend lokale en seizoensgebonden producten. Zo kocht ik Spaanse aardbeien die groot en zoet zijn en nieuwe oogst perssinaasappels. Plus mango (€ 0,99) en papaya (€ 1,35) van eigen bodem. Joehoe! Daarvoor behoeft een reislustige Hollandse niet naar Azië te vertrekken.

Mijn eerste maaltijd uit eigen keuken was een preistamppot met visfilet uit de Atlantische Oceaan. Zelf koken was aanvankelijk onwennig na drie maanden in Aziatische eethuizen en restaurants te zijn bediend. Ik stond te stuntelen. Multi-tasking gaat mij doorgaans goed af maar ik was onwennig, moest de draad weer oppakken.

Het dagelijkse kopje Nespressokoffie is tevens terug in mijn leven. Van Emmy kregen we Hollandse stroopwafels mee om het ochtendritueel te vervolmaken. 'A Nespresso a day keeps the doctor away!' Tijdens de rondreis door Maleisië troffen we éénmaal een Nespresso-koffiemachine aan: in een Franse bistro op het eiland Langkawi. Ik genoot er van een kopje Arpeggiokoffie. In dat land wordt bijna overal een goede kop koffie geschonken maar de Clooney-cups zijn en blijven favoriet. Ik ben een cupjesprinses. Een Delfts kunstenaarsgezelschap (Atelier Zeven) stelde met dat materiaal een portret van koningin Beatrix samen. Zij is de enige echte cupjeskoningin!

Een ander voordeel van terug zijn in Spanje is dat hier de avonden gaan lengen. Dat verschijnsel ging ik in de afgelopen jaren meer en meer waarderen toen wij op Bali woonden. Rond de evenaar valt de avond vroeg in: om 7 uur is het plotsklaps aardedonker. Ik ben een daglichtmens èn iemand met een lampentic. Mooi vormgegeven kunstlichtbronnen zijn dan ook overmatig in onze Spaanse casa aanwezig. Ik weet waardoor dat komt: van mijn jeugd herinner ik mij de 15 Watt-lampjes die in de huiskamer brandden. Daar viel niet bij te lezen. Ik voelde mij op die momenten net een holbewoner...

Ook fijn is dat we nu realtime naar Nederlandse televisie kunnen kijken. Er wordt veel uitgezonden dat ik niet de moeite van het bekijken waard vind maar de nieuwe natuurserie “Africa” van de BBC die vanaf 12 februari op dinsdagavond op Nederland 2 (EO) wordt uitgezonden, hoef ik niet te missen. Met mij keken nog 1.999.999 anderen naar de eerste uitzending, getiteld Kalahari, met Attenborough als commentator. Fantastische beelden. Reizen is verslavend maar terug zijn op het comfortabele honk maakt mij eveneens blij.