Laatste blog uit de Biersteeg

We vliegen weldra naar Europa terug. We zullen aanvankelijk naar het relatief koude Vaderland afreizen alvorens naar Spanje door te vliegen. “Het is guur weer in Nederland”, riep mijn liefje mij zojuist toe. Kasian. Het weerzien met mensen zal ons verwarmen. Die korte tussenstop is vooral bedoeld om mijn zus te bezoeken die afgelopen vrijdag haar laatste chemokuur onderging. Zij kan wel een oppepper gebruiken en als Benjamin van de familie past die rol mij wel. Er zal deze keer weinig tijd zijn andere familieleden en vrienden te bezoeken.

We gaan Bali dus wederom verlaten, ongeveer voor de tiende keer. Zoals altijd zal mijn liefje vooral haar vriendje en de prettige temperatuur gaan missen. Voor mij geldt dat ook maar de Balinese luchten stonden deze keer met stip op de eerste plaats. Als wolkenstaarder en officieel lid van Gavin Pretor-Pinney’s Cloud Appreciation Society loop ik vaak met mijn blik gericht op wolken. 
Van 's ochtends vroeg tot 's avond laat zat ik met mijn camera in de aanslag, klaar om het spektakel aan het firmament op de gevoelige plaat te leggen. Het leverde mooie beelden op: cumulonimbus-, cirrocumulus-, altocumulus- en cirruswolken. Op één avond werd ik zelfs getracteerd op een heuse Nelly-wolk. Dat is er een waarin alle kleuren van het spectrum worden gereflecteerd. Ik gaf het verschijnsel de naam van mijn beste vriendin, die begin 2009 overleed, omdat ik haar ooit een dergelijk foto stuurde vanuit Spanje. Ze was blij met die 'engelenfoto'.

Vanuit de Biersteeg, onze locatie van de afgelopen weken, hadden we goed zicht op de rijstvelden waar momenteel van alles gebeurt: ploegen, bewateren, zaaien en planten. De ploeger is eigenaar van de ploeg maar in Bali doorgaans niet van het land. En de boer, hij ploegde voort. Naarmate zijn ploeg de steeg dichter naderde, werd de herrie oorverdovend.
Ik volgde de werkzaamheden op de voet: de laatste uitgebloeide rijststengels werden gekapt, elk lapje grond werd onder water gezet en veld voor veld omgeploegd. Op een belendend veld was ondertussen tijdelijk ingezaaid, de jonge appelgroene scheuten werden met kluit aarde geplukt en als plukjes groen in het definitieve rijstveld geplant. De mannen en vrouwen die het werk uitvoeren, doen dat razendsnel. In het webalbum zijn de diverse fasen in beelden te volgen.

Zon en regen kunnen daarna hun werk gaan doen. Het eeuwenoude Balinese subaksysteem (vernuftig irrigatiesysteem) werd terecht UNESCO cultureel werelderfgoed in 2012. Provincie Bali kan overigens niet de gehele eigen bevolking van rijst voorzien; rijst moet worden geïmporteerd. Rijstvelden moeten wijken voor woningen, voor lokalen en buitenlanders. Door welvaart vaart niet alles en iedereen wel...

Elke dag zaten de velden vol ibissen, in het spoor van de ploeg. Grote en kleine witte reigers, koeienreigers (cattle egrets) en de Nankeen Night Heron -een Pacifische reigersoort die ook overdag is te zien- wachtten op hun favoriete hapje: blootgelegde wormen. De vogels vertoonden hun capriolen zowel in het water als in de lucht. Als liefhebber van gevederde vriendjes kwam ik ruim aan mijn trekken.

Ik zal het dagelijkse zwemmen van muzelluf ook erg gaan missen. Alhoewel we in Spanje eveneens een openluchtzwembad hebben, zal de watertemperatuur daar nog te wensen overlaten. De boventemperatuur is al wekenlang rond de 20 graden Celsius. Het opwarmen van bad- en zeewater gaat echter langzaam.
Het zwembad aan de Biersteeg beviel op de meeste dagen goed (onlangs namen algen het bad in gebruik). Mijn liefje en ik zwommen er onze baantjes, deden aquarobics, bespraken er onze dagelijkse beslommeringen en hervormden de rest van de wereld. En ik ontspande erin. In water voel ik mij op mijn gelukkigst. Ieder mens wordt in (vrucht)water geboren maar ik denk dat mijn voorvaderen zeedieren waren. Als ik in reïncarnatie zou geloven, zou ik in een vorig leven weleens dolfijn hebben kunnen zijn. Of haai. Gewichtloos en gedachtenloos door het water bewegen, is als een vorm van meditatie voor mij.

Het voornemen om zwemvriendje Yudha zover te krijgen dat hij zonder Ploufpak zwemt, werd opgevolgd. Vorige week zwom hij voor de eerste keer zelfstandig en zonder drijvers van de ene kant van het zwembad naar de andere kant. In de breedte, welteverstaan. Mijn liefje en ik waren trotse oma’s en feliciteerden hem met zijn inspanningen. Hij is een doorzetter en hij kent zijn grenzen. Anak pintar! 
Zijn moeder en vader, die beiden niet kunnen zwemmen, keken hun ogen uit. Hij kon al meters onder water zwemmen maar we moedigden hem in de afgelopen weken aan om zijn hoofd boven water te houden.

Hij ligt nog tamelijk verticaal in het water, zijn handen doen nog een soort hondjesslag maar zijn beenslag is sterk. Hij is zonder vrees en begrijpt nu dat hij zichzelf drijvend kan houden. Als we langer zouden zijn gebleven, hadden we wellicht de basis gelegd voor Kromowidjojo II. Desalniettemin: missie geslaagd. We kunnen met een gerust hart vertrekken.

De volgende blog komt vanuit Nederland; Leo Dovente.