Afscheid van Spanje

Niet eerder verbleef ik zo vele maanden achtereen in Spanje! We keerden in februari terug van een rondreis door vasteland Maleisië en eiland Borneo en trokken bij terugkomst hier onze pantoffels aan. En de verwarming ging aan. Toen ik de reistassen naar de opslag terugbracht, bleek een enorme lekkage in het pand de spullen in onze schuur met een schimmellaag te hebben bedekt. Tot op de dag van vandaag leeg ik met regelmaat het reservoir van de vochtafdrijver in het schuurtje. Die klus neemt vriend Ben in de komende maanden over.

Diezelfde maand vierden mijn liefje en ik ons 24-jarige verbond. We vierden onze beide verjaardagen op mooie locaties in Andalusië, wat ons betreft de mooiste provincie van Spanje. Niet eerder beleefden wij zo’n mooie zomer aan de Costa Blanca: warm maar verfrissend, suave en romantisch. We dobberden menigmaal in de heerlijke golven en keken vanaf onze strandstoelen over de branding uit. Ook vandaag genieten we overigens van het zonovergoten terras waarvan de kussens inmiddels zijn gewassen en opgeborgen.

In de loop van dit jaar streken hier veel migrerende vogels neer wier beelden en geluiden ik vastlegde met mijn camera die ik in Maleisië aanschafte (zie webalbums). Onlangs las ik het boek ‘Vrijheid’ van Jonathan Franzen; een roman die gaat over natuurbehoud, vogels en menselijke verhoudingen. Een aanrader! Ook kruisten veel immigrerende vrienden ons pad: Bernadette, Ger & Monika, Hugo & Emmy, Leon & Richard, Joan & Ben, Frans & Roland, Justin en zijn ouders, en vele anderen. Ze brachten ons veel gezelligheid.

Dit jaar werd ik tevens vice-president van de Vereniging van Eigenaren. Ik was er in de afgelopen maanden lekker druk mee. Zo bracht ik bezoek aan de burgemeesteres, fungeerde ik als zwembadmeesteres, maakte ik met andere betrokkenen het lokale strand schoon, bracht ik de geluidsoverlast van het nabijgelegen winkelcentrum tot acceptabele proporties terug en voerde ik het plaatselijke duivenproject aan.

Lezen en dat vrijwilligerswerk wisselde ik af met mijn kookhobby: ik keek kookprogramma’s als Masterchef Australia, My Kitchen Rules en Poh’s Kitchen en haalde daar veel energie en kookzin uit. Vele experimentele gerechten werden bereid, zowel in hun keuken als in de mijne (soms tot verdriet van mijn liefje)... Thuiskoken werd ook dit jaar weer goedkoper in Spanje. Tevens maakten wij met vrienden uitstapjes naar Spaanse restaurants. Elke keer komen er nieuwe plekken bij; de laatste ontdekking heet Casa Araez in Pilar de la Horadada.

Met deze blog sluit ik ons verblijf aan de Costa Blanca af. Spanje was in de afgelopen maanden goed voor ons. We komen volgend voorjaar dan ook met veel plezier terug. De reistassen liggen inmiddels gepakt in de logeerkamer. We gaan naar Bali waar een lege villa op ons wacht. De batterijen van camera’s en iPod zijn opgeladen, mijn reader is gevuld. Net als die van mijn liefje; ze kreeg het ‘ouwetje’ van Emmy kado. Ik vind het leuk dat we nu tegelijkertijd hetzelfde boek kunnen lezen en daarover van gedachten kunnen wisselen. 

We gaan voor het eerst landen op de nieuwe luchthaven van Denpasar. Terminal One here we Come! In het digitale boek dat ik thans lees, 'De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween' van Jonas Jonasson (een vermakelijke ironische schelmenroman), komt een situatie voor dat een vliegtuig zonder toestemming verzoekt te landen. Degene aan boord die met de Balinese verkeersleiding overlegt, noemt zich Mister Dollar. Voornaam: Eenhonderdduizend. De luchtverkeersleider veinst het slecht te hebben verstaan: "wat was uw voornaam nog maar eens?" Tweehonderdduizend... ze mogen landen. De gezagvoerder glimlacht: u bent hier vast eerder geweest. Indonesie is een land met mogelijkheden, antwoordt de hoofdpersoon. Tja. 
We keren voor het eerst terug naar ons huis zonder een (groot) deel van het personeel persoonlijk te kennen. Elsa, Yudha en Ketut kijken in ieder geval naar ons uit. Echtgenoot en vader Ketut voegt zich pas in Januari 2014 bij ons, als zijn werk op het Amerikaanse cruiseschip erop zit. Een nieuwe avontuur in de tropen kan beginnen. Mijn volgende blog verschijnt binnenkort uit Noord-Bali. Leo Dovente.

Einde van een project

Dit is de een na laatste blog uit Spanje van dit jaar.

Onlangs sloten we het duivenproject met Carlos en zijn buizerd Decosta af. We begonnen in September met het vangen van duiven die in onze woonwijk een plaag dreigden te worden. Dat deden we met kleine vallen op terrassen waar de duivenoverlast het grootst was en met een grote kooi die in de Grand Canyon werd geplaatst. We haalden de vallen driemaal per week leeg. In totaal verwijderden we 107 duiven uit de wijk. Dat is vele malen meer dan het aantal van enkele jaren geleden, toen Carlos ook onze duivenprojectmanager was. 

In de laatste twee weken vonden we geen duiven meer in de kooien. Ook zagen we geen vogels op de terrassen neerstrijken. Wel bleek er een groepje ‘immigranten’ op het dak van een belendend woonblok te overnachten. Aan dat gedrag te zien, zijn ze hier niet geboren maar voelen ze zich ’s nachts kennelijk wel geborgen. Dat was hét moment om de roofvogel in te zetten. Alleen al het rinkelen van het belletje aan de poot van Decosta moet afschrikwekkend zijn. De eerste keer had de vogel geen zin om te jagen, de tweede keer deste meer. Hij vloog in volle vaart achter enkele duiven aan. Ik zou niet graag in de huid van zo’n opgejaagd dier willen zitten.

Vanavond had hij een afscheidskadootje voor ons: we mochten Decosta op de eigen arm laten landen! Daar moest ik even over denken, met die snavel en die enorme klauwen op mijn netvlies. Ik liet mij vermurwen. 

Carlos riep en de imposante roofvogel met een spanwijdte van meer dan een meter vloog in duikvlucht op het stukje vlees af dat ik in mijn gehandschoende linkerhand hield. Er landde heel wat kilo's en kracht op mijn uitgestrekte arm. Nadat het vlees was opgepeuzeld, keek ik het dier in zijn grote ogen. 

Een mooie ervaring die ik niet snel zal vergeten. 

Dank aan eenieder die aan dit project meewerkte, niet in de laatste plaats aan Carlos en zijn vogel.

In Nederland liepen vogelliefhebbers vandaag uit voor een zeldzame sperweruil, hier aan de Costa Blanca werkt ‘Dutch Bird Alert’ niet. En dat is maar goed ook.

De kachel snort...

’s Avonds snort de kachel hier zachtjes, dat maakt het heel comfortabel in huis. Sinds een week vind ik het hier koud. Vorige week zaten wij nog in zomerkleding, met de voetjes in het zand met vriend Ger en zijn beide zonen Jeroen en Sander bij de plaatselijke strandtent; genietend van een drankje en met uitzicht op de helderblauwe Middellandse Zee.

In Noord-Spanje sneeuwde het recent en thans komt bij ons de wind uit het Noorden. Kortom: de kou wordt door de lucht zuidwaarts gevoerd. Door een fikse wind die oploopt tot kracht 6. Wij lopen inmiddels in lange broek, met sokken, winterschoenen en truien. ’s Ochtends verwarmt de zon de kamer, wij drinken nog steeds ons kopje koffie op een überzonnig terras. Om circa half vier verdwijnt de zon van het terras. Mijn liefje, die ’s ochtends vroeg al buiten zit, heeft een gebruind wintersporthoofd. Als ze mij toelacht, lijken haar tanden sneeuwwit. Zelf zit ik graag binnen maar wel met de terrasdeur wijd open. Ik vind het bij tijd en wijle nog steeds tè warm op het terras.

Mijn liefje en ik keken elkaar onlangs aan met dezelfde gedachte: het wordt tijd voor ons vertrek naar Bali, de overwinteraarsplek. We verheugen ons er langzamerhand op. Na bijna anderhalf jaar keren we naar onze eigen tropische villa terug. De Hollandse huurders die er gedurende die tijd verbleven, maken de villa thans leeg en zorgen ervoor dat alles in de ‘oude’ staat wordt teruggebracht. Zij vertrekken met hun honden en inboedel naar hun eigen huis in een verdergelegen dorp. Zij bouwden dat in de afgelopen periode in eigen beheer.

Het regenseizoen is in Bali formeel begonnen. Ik verheug mij op wonderlijke wolkenpartijen en dramatisch ogende moessonregens. Tevens kijk ik uit naar zwemmen in het eigen semi-Olympische zwembad, vogels kijken en wandelen door de tropische tuin. Hoe hoog is de koningspalm inmiddels? Hoe zien de umbrella trees eruit, bij de bale benong? Hoeveel soorten hibiscus staan er thans in de tuin? (Ooit waren het er meer dan 25.) Hoeveel fruitbomen staan nu in bloei en van welke soorten? Niets lekkerder dan fruit uit eigen tuin! Vanmorgen kregen we het bericht dat tuinman Ketut zijn baan heeft opgezegd. Hij vertrekt op 1 december na een dienstverband van bijna drie jaar. Daar werden we beiden even stil van. Ketut is een aardige vent en een getalenteerde tuinman. Een man met werkelijk groene vinger. Wij konden het naar mijn weten goed met elkaar vinden. We hebben geen idee wat de reden is van zijn vertrek maar kennelijk staat er al een nieuwe kandidaat voor de functie klaar. Jammer is het evenwel.

Ook heb ik veel zin in Aziatisch eten als dagelijkse kost. We kennen de pembantu’s niet die thans de huishouding voeren. Tegelijkertijd met het bericht van de vertrekkende tuinman, kregen we te horen dat een dametje in de huishouding had opgezegd per 1 december. Je zou het bijna persoonlijk gaan nemen, al kennen wij haar niet... Wij keren immers per die datum op het honk terug?! We hebben geen idee of degene die blijft, naar onze smaak kan koken; we zullen zien. Het is vertrekkend personeelslid nummer 8 of 9, als ik mij niet vergis. Alleen security Made is nog van ‘ons’ eerste team. Al die personeelswisselingen vonden plaats in onze afwezigheid. Tja, langetermijnverhuur is goed voor het beheer van een villa en het dekt de kosten maar het brengt ook een hoop gedoe met zich mee. Vooral als het gedachtengoed tussen eigenaar en huurder nogal blijkt te verschilen. We zijn weer vele ervaringen rijker. Voorlopig verblijven enkele Hollandse en Belgische buren ook in hun villa in Noord-Bali dus dat zal de Decembermaand een Europees tintje geven. We hebben veel met elkaar bij te praten en te bespreken.  

Alle vorige keren dat wij naar onze eigen villa terugkeerden, wisten wij dat manager Elsa daar op ons wachtte. Ze werkt inmiddels elders maar het contact bleef. We skypen af en toe met elkaar en wisselen op de meeste zondagen een sms’je uit. Zij meldde ons afgelopen keer dat ze de dagen aftelt tot onze komst. Zij en haar beide zoontjes kijken naar verluidt naar onze komst uit. Yudha spaart zelfs voor een kadootje voor ons. Dat wilde hij graag omdat wij hem en zijn broertje Damai altijd verrassingen geven als we aankomen. Dat is nu niet anders. Het logeerbed ligt bezaaid met spulletjes voor de kids: zwembadspeelgoed, bouwdoosjes, kleurpotloden, kleding en ander behendigheidsspeelgoed. Volgens mijn liefje vult het minstens één koffer. Als logistica van de familie denk ik dat het meevalt, al gaan ook nog voor enkele maanden Nespressocups mee. ‘Bali here we come!’ Ik laat het winterseizoen en alles wat daarbij hoort, graag achter mij.

Asielaanvraag

In 2005 vroegen wij voor het eerst een residentiekaart aan voor Spanje. Toentertijd reden wij met tolk Benjamin om vijf uur 's ochtends naar Alicante om daar voor het ochtendgloren in een lange wachtrij aan te sluiten. Het was winter en het was koud. Om beurten gingen we naar een dichtbijzijnd koffiehuis om even op te warmen en koffie en thee voor onszelf en omstanders te halen.

Vanmorgen gingen we onze residéncia verlengen. Zo’n actie behoort niet tot de favoriete bezigheden, het behoort tot de zogenaamde ‘straftaken’. We gingen vroeg op weg met twee dikke stapels documenten. De administrateur van de familie (aka Mijn Liefje) had alles in de gevraagde veelvouden gekopieerd. Wat je allemaal niet moet meebrengen: het aanvraagformulier EX-18, het originele paspoort plus twee kopieën, een recente kopie van het banksaldo - op naam, een kopie van de polisbladzijden van de ziektekostenverzekering, ook op naam. En dat terwijl we slechts voor een verlenging kwamen...

Toen wij van Nederland naar Engeland verhuisden, moesten we ons tevens ter plekke inschrijven. Het originele paspoort, een afschrift van de telefoonrekening en het aanvraagformulier waren voldoende. Er kwam een stempel op het formulier en klaar was kees. Daarmee waren we ingezetenen. De hele procedure duurde minder dan tien minuten.

Terug naar Spanje. De huidige omstandigheden waren beter dan de vorige keer: we konden de verlenging regelen op het eigen gemeentehuis van Orihuela Costa en de zon scheen. Mijn liefje verzekerde mij dat al het papierwerk in orde was. Ik moest er niet aan denken dat wij zou worden weggestuurd en weer een nieuwe afspraak zouden moeten maken. We waren zeker niet de enigen. Om ons heen hoorde ik Russisch, Engels en Duits. Er waren onvoldoende zitplaatsen in de wachtruimte. De medewerkster kwam regelmatig uit haar kantoortje gelopen om de nummers van de wachtenden op haar lijstje te verifiëren. Alhoewel er een electronisch nummersysteem hing, riep zij de nummers af. Met regelmaat kwamen Spaansogende personen de hal in die dan direct naar het kantoor doorliepen. Wij zagen dat een tijdje aan totdat mijn liefje er iets van zei tussen nummer 11 en 13 door... (Wij waren nummers 14 en 15.) Het bleken nummer 6, nummer 1 en nummer 7 te zijn die extra kopietjes hadden moeten maken en met een complete set terugkeerden.

Iemand die naast ons stond te wachten, een Engelse verpleegster, bleek nummer 13 te zijn. Ook zij bezag de situatie met lede ogen. Het was al haar derde bezoek voor een en dezelfde vergunning. De eerste keer bracht ze onvoldoende documenten mee, de tweede keer (in augustus) was het kantoor gesloten en nu dit, terwijl ze in het ziekenhuis behoorde te zijn. Haar Spaanse partner had al eens ironisch gezegd dat het sneller is te trouwen dan de residentie-aanvraag te doen. Zij vertelde tevens dat diezelfde ochtend een Engelsman die de aanvraag tot resident kwam doen door een nukkige Spaanse politie-agent was weggestuurd. Hij moest eerst maar eens Spaans leren spreken en dan terugkomen. Of de volgende keer een tolk meebrengen. En dan te bedenken dat hij werkzaam is op Bureau Buitenland. Bovendien is circa 80% van de residenten in deze gemeente van buitenlandse origine is. Tja.

Uiteindelijk was het onze beurt. Ik werd naar voren geschoven omdat mijn liefje bang was dat ze persoonlijk de ‘cold shoulder’ zou krijgen vanwege haar eerdere gemopper. Ik kreeg dus opdracht met mijn allervriendelijkste glimlach en mijn beste Spaanse openingszin binnen te stappen. Hoezo intimidatie?! Ik zei vol vertrouwen dat we alle benodigde documenten hadden verzameld en plofte twee dikke dossiers op haar bureau. Ze bladerde in de stapel, gaf documenten terug en bleef toen stilstaan bij de legesbladzijde; de aanvraag kost € 10,40 per persoon. Te betalen bij... een willekeurige bank?! Wij dachten dat we de betaling ter plekke moesten doen. Gelukkig zit er een bank tegenover het gemeentehuis; ook die wachtrij was van Spaanse proporties. Eenmaal terug, drongen ook wij zonder schroom voor. De stempels kwamen, volgende week kunnen we onze ‘verblijfsvergunning’ ophalen.

Decosta en andere gevederde vriendjes

De spechten zijn weer terug op het honk! Ik denk dat het een nieuw seizoen inluidt. We zien de grote bonte spechten in het voorjaar en het najaar. In de zomer schitteren ze door aanwezigheid. 

Ook de cicaden laten zich niet meer oorverdovend horen. Als ik goed luister, hoor ik ze hier en daar nog wel maar het staat niet in verhouding tot het geluid dat ze in de zomer maken. Tot nu toe hadden wij geenszins last van muggen. Dat is ook nu niet het geval maar wel zag ik gisteren grote zwermen voor het terras rondzweven. Ik zei tegen mijn liefje dat ik mij afvroeg of het beeld op de gevoelige plaat kon zetten. Het bleek te lukken. Het lijkt alsof er honderden sneeuwvlokken dwarrelen. Een mooi gezicht.

De vaste lezer weet dat we momenteel in onze woonwijk een anti-duivenproject uitvoeren. Op sommige terrassen lag de duivenpoep centimeters dik. Een ingreep was dus nodig. Inmiddels vingen we circa 100 duiven, met behulp van grote en kleine kooien die op verschillende locaties werden uitgezet. In de afgelopen anderhalve week vingen we echter niets meer. Nergens. Er werd niets gegeten en de kooien bleven leeg. Het werd dus hoog tijd voor de laatste stap in dit project: de inzet van de roofvogel van Carlos.

Die wordt ingezet om de laatste duiven, die de kooien niet meer binnengaan, alsnog weg te jagen of met scherpe klauwen te doden. Een duif komt per definitie terug naar de plek waar hij/zij is geboren. Momenteel vladdert er nog een handjevol duiven in onze woonwijk rond. Aangezien de temperatuur overdag en ’s nachts nog tamelijk hoog is, kunnen duiven zich nog goed voeden in de natuur. Ze hoeven dus niet persé uitgestrooid voer te eten uit een kooi op een mensenterras.

Carlos bracht onlangs zijn woestijnbuizerd mee (Parabuteo unicinctus) ook wel ‘Harris-havik’ genoemd. Hij noemde de vogel Decosta, van de kust. 

Het is een mannetje van zes jaar oud. Het is een sterke vogel, ongeveer 50 centimeter groot, met een vleugelspanwijdte van circa één meter. Indrukwekkend. Vooral als je naar de snavel en de grote gele ogen kijkt. Het oorspronkelijke natuurlijke leefgebied van het dier is van de westkust van Amerika tot aan Chili. Daar leven ze in bossen en bergen (Andes).

Decosta kwam aangereden achterin de auto van zijn baasje. Met een kapje over de kop om teveel indrukken te vermijden en het dier rustig te houden. Net zoals mensen doen met hun ADHD-kinderen. 
Het was inmiddels schemerig toen we naar een hooggelegen terras gingen. Wie kan zeggen dat hij met een woestijnbuizerd in een lift zat? Me! Ik aaide het fraaie dier, het zijn immers mijn gevederde vriendjes. De zonsondergang over de golfbaan en het zwembad was overigens prachtig, zoals bijna elke avond. De eerste keer dat het mannetje uitvloog, streek hij neer in een plaatselijke pijnboom waar hij het kennelijk naar zijn zin had. Ik hoorde het belletje om een van zijn poten rinkelen maar verder gebeurde er niets, wat Carlos ook deed. Hij riep, floot, blies op een fluitje, wapperde met een stukje vlees, stond onder de boom maar het mocht niet baten. Decosta bleef waar hij was. Achter duiven aangaan, verdomde hij. Het dier draagt een zendertje aan een van zijn poten waarmee hij via een GPS-signaal is te traceren, mocht hij uit het gebied wegvliegen. Carlos kwam tot de conclusie dat zijn vogel lui was, wellicht vanwege het overdadige voederpatroon. Hij besloot het dier een dagje op rantsoen te zetten. Als hij honger heeft, gaat hij wel achter een hapje aan, dat was de gedachte.

De tweede keer dat Decosta ter plekke werd ingezet, was niet veel beter. Het kapje ging wederom van de kop, de vogel vloog uit. Deze keer zonder zendertje omdat de software niet werkte; daarmee nam Carlos een risico. Het dier streek neer op een belendend dak en bezag de twee- en viervoeters vanuit de hoogte. Wederom gebeurde er niet veel. Tweemaal kraste het dier. Dat geluid zal ik niet snel vergeten. Hij vloog van dak naar dak terwijl ik mijn camera hanteerde.

Spaanse residenten die hun kleine hond uitlieten, bleven op gepaste afstand (!) maar wel met interesse staan kijken. Ze hadden nog nooit zo'n vogel van dichtbij gezien. Er werden foto's gemaakt. 
Carlos was resoluut: ook deze avond had Decosta geen zin om voor de gemeenschap te werken. De vogel bleef zitten waar het zat alhoewel een koppel duiven en twee kleine residente valken boven zijn kop cirkelden. Valken zijn overigens te klein om op duiven te jagen en de buizerd heeft per definitie geen interesse in een mederoofvogel. Carlos geneerde zich, ik sprak hem bemoedigend toe: no pasa nada, niets aan de hand. Decosta is en blijft een machtig mooi dier. Volgende week gaan we een nieuwe poging wagen. De woestijnbuizerd wordt tijdelijk op water & brood gezet.

Finaleweek

Gisteren togen wij naar La Glea om er het laatste zomerdrankje te nuttigen. Tenminste, dat dachten wij. Dat is traditie: elk jaar verwelkomen mijn liefje en ik de zomer en zeggen wij dat vaarwel. Doorgaans doen wij dat bij de chiringuito (Spaanse strandtent) van het plaatselijke strand, in het laatste weekend van oktober.

Mijn liefje en ik bestelden ieder onze favoriete cocktail. Terwijl wij op de bereiding wachtten, vroeg ik aan een van de medewerkers wanneer de tent daadwerkelijk zou sluiten. “Volgend weekend”, was zijn antwoord. Dat was verrassend maar niets verrast als je bedenkt dat het deze week nog enkele dagen 30 graden Celsius wordt! 

Het is een uitzonderlijk mooi naseizoen en wij genieten met volle teugen. Op het eigen terras was het gisteren eenvoudigweg te warm om in de zon te zitten. Gisteravond bleek dat de schelp van mijn rechteroor, de kant die op het strand naar de zon toe had gezeten, was verbrand. Bijzonder, zeker als je bedenkt dat ik al maandenlang in een zonnige omgeving leef.

De temperatuur van het zeewater ligt hier nog rond 24 graden en het water is al dagenlang kraakhelder. Zo zag ik het niet vaak. Er zijn meer snorkelaars dan ooit, evenals duikers die speervissen. Je kunt op heldere dagen zonder masker vele meters diep kijken. Op enig moment zag ik in de omslag van een golf een kleine groep vissen opspringen. Een mooi gezicht. Sinds mijn bodyboard achterin de auto ligt, zijn de golven dermate klein dat ze ongeschikt zijn om op de surfen. Zul je net zien. 

Maar ik treur niet. Als ik eerstelijns op mijn strandstoel over de Middellandse uitkijk en naar het geruis van de branding luister, verstommen mijn gedachten. Het wordt dan heerlijk stil in mijn hoofd. (Iets dat mij bij mijn eigen vorm van ‘meditatie’ tot nu toe niet lukt.) Niets lekkerder dan uitkijken over het water, met de voetjes in het zand, de reader onder handbereik en mijn liefje aan mijn zijde. Zij vraagt mij regelmatig hoe ik mij voel en dan word ik geacht met een cijfer van nul tot tien te antwoorden. Op die momenten deel ik een dikke voldoende uit. Ik ben niet alleen een officiële Cloud Spotter maar ook een volleerd en overtuigd Wave Watcher!

Het is weliswaar nog volop zomer in mijn kop, dat neemt niet weg dat wij al enige tijd wijnzuurkool en rookworst in huis hebben. We kochten het recent bij de Nederlandse supermarkt aan de Costa Blanca. Alhoewel mijn liefje mij wekelijks voorstelt die oerhollandse stampport te bereiden, zei ik tot voor kort dat het typisch een November-maaltijd is. Ik heb namelijk geen trek in zoiets als de mussen hier nog van het dak vallen. Zo probeerde ik de winterkost op afstand te houden. Ik denk niet dat ik het nog lang volhoudt; binnenkort zal ik eraan moeten geloven. Zie je het voor je: ’s avonds op een zwoel terras in bermuda en korte mouwen aan de stamppot?! Mijn smaakpapillen zijn nog ingesteld op sardientjes van de grill, tapas, rauwe zalm, couscous, zontomaatjessalade, komkommer, aardbeien en dergelijke. Kortom: zomers voedsel.

Deze week vindt tevens de finaleweek van Masterchef Australia 2013 plaats. Mijn favorieten zijn nog in de race: Rishi, Emma en Samira. 
Dat geldt ook voor de favoriet van mijn liefje: Lynton. Rishi heeft Indiase roots; hij is een intelligente kok met veel verstand van smaken maar zijn opmaak is niet altijd geslaagd. De getalenteerde Samira heeft Noord-Afrikaanse roots en kwam sterk terug na te zijn afgevallen. Het was voor het eerst in de geschiedenis van Masterchef Australië dat een afvaller zich kon terugvechten in de competitie. Samira deed dat met overgave. Emma was de eerste die een immuniteitsspeld verdiende door uitermate goed te koken. En dat doet zij nog steeds. Haar kookkunst werd regelmatig verkozen tot publieksfavoriet. En dan Lynton... de favoriet van mijn liefje. Geboren op een cattle station. Aanvankelijk kon hij vooral vlees bereiden. Van vis had hij geen verstand. Inmiddels is hij een geraffineerde amateurkok! We zitten aan de buis gekluisterd. Aan het einde van de week weten we wie er dit jaar met de eer gaat strijken. Ik voorzie een zinderende finale. Ik zit er klaar voor!