Time to go home

We zijn aan het einde van onze overwinteringsreis 2015-2016 gekomen. We gaan morgen aan onze laatste volledige dag in Sri Lanka beginnen. Op de kaart zie je de route die we aflegden. Eigenlijk geven wij de voorkeur aan de oude naam Ceylon voor dit eiland in de Indische Oceaan, hetgeen niets zegt over onze hang naar koloniaal bezit; het woord klinkt gewoon mooier in de oren. Oorspronkelijk heette het ‘Sealand’, land omgeven door zee. De Chinezen maakten er Sealon van en zo werd het via Cealon uiteindelijk Ceylon. Het woord heeft geen betekenis, net als Lanka is het een naam. We zijn niet de enigen die de oude naam toepasselijker vinden. Sri betekent ‘heilig’ en niet iedereen is van mening dat dit een goed gekozen woord is voor de huidige stand van zaken. Het strenge kastesysteem, de corruptie, de armoede en immense rijkdom die naast elkaar bestaan. Desondanks sprak het eiland mij aan, ik genoot van de goedgevulde combinatie van natuur en cultuur en van de vriendelijkheid van de Lankanen.

Van Hikkaduwa reden we recent met een nieuwe chauffeur, Arya, naar Negombo terug. Daar begon onze reis enkele weken geleden. Dit dorp ligt op een half uur rijden van het internationale vliegveld. Dat was een opzienbare reis, niet in de laatste plaats omdat hij ons vertelde dat hij vele jaren sluipschutter was. Met een 100% score: elke kogel deed zijn werk... Hij knipperde niet met zijn ogen toen hij het ons vertelde. Hij was een goedlachse, ogenschijnlijk zachtaardige boeddhist die ons dit vertelde. Zo breed als een inloopkast. Hij werd opgeleid tot commando bij de elitetroepen, ontving zijn training in landen als India, Pakistan en Israël en was, naar verluidt, tijdens het bezoek van Prins Charles en Camilla Parker-Bowles aan het eiland de persoonlijke bodyguard van het prinselijk echtpaar. Charles vond hij een toffe peer, Camilla vond hij ronduit onaardig.

Ten tijde van de tsunami verbleef hij in Hikkaduwa, zijn geboortegrond. Zijn moeder en hij overleefden de watersnood; de rest van zijn familie niet. Hij omdat hij heel goed kon zwemmen; zijn moeder was gewoonweg lucky. Even buiten het dorp staat het tsunamimuseum waar de grote boeddha, meer dan tien jaar geleden opgericht, een verfbeurt onderging. Het is ons allerlaatste boeddhabeeld, we zijn echt uitgetempeld! Ik vroeg hem waarom hij geen commando meer was. Hij wilde zijn leven beteren: geen killing machine meer zijn maar mens worden. Tja. We wensten hem alle goeds voor de rest van zijn leven.

Dat was niet alles over Arya. Zijn rijstijl bevestigde ons dat Francis, die drie weken lang ons gids en chauffeur was en van wie wij enkele dagen geleden afscheid namen, geen goede driver was. Mijn liefje is nooit wagenziek maar in zijn auto, met zijn rijstijl, werd ze dat tot tweemaal toe. Hij reed schokkerig, toeterde om de haverklap, was een typische bumperrijder, anticipeerde nauwelijks en stond daardoor regelmatig bovenop zijn rem. Met haar neus tegen de voorruit en mijn tweepuntsveiligheidsgordel in mijn onderbuik gedrukt. Arya toeterde geen enkele keer, hield voortdurend afstand, gaf tuk-tuks de ruimte, remde tijdig. Het kan dus wel. Ik wijt Francis’ beperkte rijstijl aan zijn afnemende zicht (de man is 58 jaar) maar ook aan zijn karakter. 

Bovendien praatten we binnen een kwartier geanimeerd met chauffeur Arya over van alles en nog wat, hij vroeg honderduit over ons, het leven in Spanje en de Spaanse levenswijze. Iets dat we niet meemaakten met Francis. Als mijn liefje enthousiast vertelde over het leven in ons tweede Vaderland, kreeg ze slechts een grom van de chauffeur. Zij bleef het doen, hij bleef nul interesse tonen en ik slikte een brok in mijn keel weg. Kasian. De man paste geheel niet bij ons. Menige dag was hij nukkig door iets dat wij zeiden of deden. Hij was duidelijk niet gewend aan mondige, zelfstandige vrouwen. De reis zou nóg leuker zijn geworden als hij milder was geweest en niet zo met zichzelf was ingenomen. Het drukte de pret echter nauwelijks, al liepen we vanwege zijn buien regelmatig op eieren. Ik ga mijn woorden zeer zorgvuldig kiezen als ik feedback geef aan de Nederlandse tussenpersoon; ik wil tenslotte niet dat hij zijn baan verliest. We gaven Francis een goede tip en ik schreef een positief maar onpersoonlijk dankwoord in zijn boek. Hij reed ons immers veilig in zijn thuisland rond. Ik kan niet veinzen…

Morgen is het volle maan en dat wordt hier nationaal gevierd; het is een zogenaamde poya day, een vrije dag voor iedereen waarop de meeste winkels zijn gesloten. Het betekent onder andere dat er geen alcohol mag worden geschonken en gedronken in het openbaar; niet door lokalen en niet door buitenlandse toeristen. En de slagerijen zijn dicht; er mag op die dag evenmin vlees worden verkocht. (Of het mag worden gegeten, zullen we morgen ervaren.) Een boeddhist drinkt geen alcohol en eet vegetarisch. Arya biechtte op dat hij geen goede boeddhist is: hij drinkt af en toe alcohol en eet kip en zeevruchten. En hij liegt tegen zijn moeder en vriendinnetje. Ik moest om die toevoeging lachen. Wij kochten vandaag in de mooiste wijnwinkel tot nu toe een flesje wijn uit de nieuwe wereld (Chili), voor een stiekem glaasje op de hotelkamer; dat mag wel. Doorgaans zijn deze winkels schimmige ruimten met tralies voor de ramen en een klein uitgifteloket. 

We werden geupgrade naar een mooiere kamer met hypermoderne badkamer, prinsessenbed en balkon met uitzicht op de oceaan. We hebben hopelijk nog een zwempartijtje en een mooie zonsondergang aan de westkust tegoed. Op dinsdag beginnen we aan onze middellange vliegreis naar het Spaanse honk. De volgende blog komt weer van het basiskamp, Leo Dovente.