Eten wat je wilt

Vandaag is het internationale Eat What You Want Day, geloof het of niet. De dag werd uitgeroepen door twee Amerikanen die van mening zijn dat mensen behoefte hebben aan een relaxed dagje in de keuken. Dat is des te opmerkelijk daar driekwart van de Amerikanen in 2020 hoogstwaarschijnlijk zal lijden aan overgewicht of obesitas. Nu heb ik zelf geen internationale dag nodig om te bepalen wanneer ik mag eten wat ik wil maar er zijn veel voedingswetenschappers en niet-wetenschappers-met-een-missie die vaak tegenstrijdige uitspraken doen over wat wij wel en niet mogen eten. Soms zie ik als enthousiaste thuiskok door de bomen het bos niet meer.

Zo zag ik in de afgelopen weken voedingsprofessor Martijn Katan regelmatig op de Nederlandse televisie om zijn nieuwe boek ‘Voedingsmythes’ onder de aandacht te brengen. Hij zei dingen waarvan ik (leek!) bijna zeker weet dat ze niet kloppen. We zouden niet bang hoeven zijn voor de gifstoffen in margarine, een broodje kroket zou gezonder zijn dan een broodje kaas, biologisch eten is onzin en sporten heeft geen zin. Ik vraag mij in alle ernst af waarom iemand als hij zulke dingen zegt... De verwarring bij consumenten wordt zo alleen maar groter. Nationaal en internationaal onderzoek van wetenschappers in binnen- en buitenland maakte korte metten met dergelijke extreme uitspraken.

Afgelopen week leerde ik Myra kennen, partner van Jeroen – zoon van een van onze beste vrienden. Ook Jeroen ontdekte de voordelen van het dragen van een Fitbit-polsbandje dus we gingen die dag samen op pad voor 10.000 stappen. Al wandelend ontdekten Myra en ik dat we dingen gemeen hebben: ons lidmaatschap van de Cloud Appreciation Society (de Vereniging van Wolkenstaarders), liefde voor gevederde vriendjes en een passie voor koken en gezond doch lekker eten.

We liepen naar de zoutmeren van Lo Pagán waar zij enthousiast met blote voeten in het zilte water stapte, een potje met helende modder vulde en een bakje met zoutkristallen schepte; beide voor eigen gebruik. Modder verwijdert schadelijke stoffen uit het lichaam, versterkt het immuunsysteem, reinigt de huid en verlicht gewrichtspijn. Ik hoop dat ze geen problemen krijgt met de Nederlandse douane!

Onder een interessant wolkendek gingen we vervolgens naar onze favoriete tapasbar terwijl we spraken over wat lekker, gezond en mogelijk ongezond is. Over dagelijks vers, gevarieerd eten, het goede van stomen, het belang van kruiden en specerijen waren we het snel eens. We zijn ervan overtuigd dat goede voeding de gezondheid positief beïnvloedt. We waren het onder andere eens over de effectiviteit van kurkuma (geelwortel) als krachtige antioxidant, aanmaker van nieuwe neuronen in de hersenen en natuurlijke ontstekingsremmer. Ik voeg het bijna dagelijks aan onze gerechten toe. Luisteren naar je lichaam -ook wel intuïtief eten genoemd- is voor haar de beste richtlijn. Ik deed haar gefermenteerde knoflook cadeau.

Vorig weekend begon jaargang 2016 van Masterchef Australia in Australië, waar het razend populaire kookprogramma werd bedacht en geproduceerd. In de dagen erna stonden er gerelateerde artikelen in de online-versie van de Sydney Morning Herald. Een van die artikelen had de kop Smart Cookie. Het betrof een interview met Poh Ling Yeow, de creatieveling die als tweede eindigde in de eerste jaargang van het programma (2009). Voor mij was zij toentertijd de absolute winnaar.

Van alle Masterchef-finalekandidaten deed zij het tot nu toe op zakelijk en creatief vlak het best: niet alleen schreef ze twee goedverkochte kookboeken, ze was de ster van succesvolle kookprogramma’s op tv (Poh’s Kitchen en Poh & Co.; respectievelijk op ABC TV en SBS) en ze ging zelfgemaakte producten verkopen, onder de naam JamFace by Poh.

In het betreffende interview las ik eveneens dat ze onlangs ‘Jamface Café’ opende in het centrum van Adelaide. Voorlopig gaat het café alleen overdag open maar het is niet alle dagen geopend. Poh startte het bedrijf met haar beste vriendin Sarah. Ze verkopen er hartige en zoete gerechten, zoals quiches van varkensvlees met kool, Franse roomtaartjes op basis van custard, gekarameliseerde peertjes, broodje bacon & ei met parmezaanse kaas- & tijmkorst en nog heel veel meer.

Wat betreft kijkcijfers was haar programma Poh & Co in 2015 het best bekeken en succesvolste van alle kookprogramma’s op de Australische zender SBS. Mijn liefje en ik leerden de nu 43-jarige Poh jaren geleden persoonlijk kennen tijdens een rondreis door West-Australië. Sindsdien hielden we mailcontact. Ik wenste haar onlangs veel succes toe met de nieuwe, spannende onderneming. Poh has the Midas touch! Alles dat ze aanraakt, verandert in goud dus ik weet zo goed als zeker dat ook Jamface Café een succes zal worden.

In afwachting van Masterchef Australia 2016 op de Nederlandse tv kijk ik wekelijks naar het eveneens Australische kookprogramma My Kitchen Rules op Net5. Ook dit programma wordt met de jaren interessanter. Er zijn op dit moment nog vijf teams in de race, waaronder het Britse mannenteam Will & Steve en de Aziatische Debrah & Eva. Steve is de ideeënman en perfectionist van het team; hij wil chef-kok worden, Will werkt keihard mee, maakt af en toe een foutje en let op de tijd. De meisjes uit West-Australië -met Indiase en Maleise wortels- zijn minstens zo goed; zij zijn de koninginnen van de Aziatische smaakbommen. Ze zijn op hun best als ze gerechten van hun oma of moeder bereiden.

De competitie is vol spanning. Teams moesten in de afgelopen weken tegen elkaar koken voor lokale groenten- en fruittelers, voor een Jetstar-vliegtuig vol passagiers (het gerecht van het winnende team werd zes maanden lang geserveerd op geselecteerde vluchten van die maatschappij!) en tijdens heftige eliminatieronden. Inmiddels belandden we in de ronde van het Instant-Restaurant-voor-Gevorderden: elk team moet deze week in eigen keuken zes gerechten bereiden. Mijn twee favoriete teams kwalificeerden zich inmiddels ruimschoots voor de halve finale. De mannen kregen zelfs tienen van de jury. Happy!