Opkrikkertje

Ik kan mij niet heugen ooit zo’n zomer in Spanje te hebben beleefd. Vrijdagochtend begon met onweer en een fikse tropische regenbui, nadat het de hele nacht had gestormd. De zonneluifels van de overburen klapperden dat het een aard had. Ik denk dat Captain Muñoz, el hombre bala van circus Quirós, met die harde wind spontaan uit zijn kanon vloog. Het ontbijt bereidden we die ochtend in een verlichte keuken, het werd genuttigd in De Orangerie (aka Onze Caravan). Het getik van regendruppels op het plafond herinnerde mij aan zomerse kampeervakanties in Nederland. Die zijn doorgaans nat en stormachtig, Spaanse zomers toch niet?! Het kikkerde er wel van op. Op het eigen terras lag een mix van strandzand en bloemblaadjes. In het dorp ging een grote veegploeg aan de slag om de tonnen boombladeren op te ruimen.

Deze week kreeg ik post van burgemeester Krikke van Den Haag, de eerste burgemeesteres achtâh de dùine. Zij nodigde mij, ex-Hagenaar, persoonlijk uit voor permanente registratie als kaaskop-in-het-buitenland. Tot dusver moest je je voor elke verkiezing apart registreren. Met deze actie kun je je eenmalig, permanent registreren. Dat bleek een fluitje van een cent. Ik was dermate lekker bezig dat ik mijn liefje ook maar meteen in het bestand zette, al ontving zij geen post. Wat ik dan weer jammer vind, is dat je het formulier alsnog moet printen, ondertekenen en naar een postadres in Nederland moet terugsturen, aangevuld met een kopie van je paspoort. Voor die gelegenheid schafte ik dus maar weer een printer aan… Waarom kan zo’n registratie nou niet volledig digitaal worden afgewikkeld?

Foto: ANP. Fotobewerking: Omroep-West

De Haagse burgemeester is goed bezig, hoor! In de Volkskrant las ik een artikel over haar opzet. Ze wil de Kieswet aanpassen omdat veel Nederlanders in het buitenland hun oproepkaart te laat of zelfs helemaal niet ontvangen. Zelf val ik in die laatste categorie. Bij voorgaande landelijke verkiezingen ontving ik nooit een stembewijs op tijd. (De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dit jaar zelf te laat was…)

Nu was de postbezorging door Spaanse Correos op ons vorige woonadres abominabel. Dat kwam niet alleen door een gebrek aan toewijding van de kant van tante Pos’, ook de plaatselijke gemeente maakte er een puinhoop van. Wij hadden jarenlang geen specifiek postadres met een officiële straatnaam en een huisnummer dus Tom Poes verzon een list. Dat werd echter een rommeltje waarbij huiseigenaren bovendien huisnummers en postbusnummers door elkaar haalden. Vooral in de zomer, met uitzendkrachten op de gele brommers, ging het regelmatig fout. Hoe vaak onze post (postbus 69) niet zat in de brievenbus van appartement 69 is niet op de vingers van vier handen te tellen. Poststukken waren niet leverbaar, zelfs compleet onvindbaar. Ik herinner mij menig onverkwikkelijke discussie met het nukkige hoofd van het plaatselijke postkantoor.

In dat VK-artikel las ik het volgende: “In sommige landen is het geen uitzondering dat een postzak enkele weken op een postkantoor blijft staan.” Zover hoef je dus niet over de landsgrenzen te kijken.

Alhoewel de situatie op ons nieuwe adres aanzienlijk verbeterde, is de postbezorging evenmin perfect te noemen -al lopen Amazon-leveranties gesmeerd. Allemaal precies volgens afspraak. Die organisatie heeft het hier goed georganiseerd: als je iets moet terugsturen, print je je eigen voorbedrukte etiket via hun website en plak je dat op de originele verpakking. Je hoeft vervolgens niet naar het postkantoor met ellenlange wachtrijen maar geeft je pakketje kosteloos af op een distributiepunt bij jou om de hoek.

Correos is veel minder efficiënt. Mijn liefje vernieuwde in maart van dit jaar haar rijbewijs. Ze ging keurig op tijd naar Tráfico die haar voor de test naar een belendend medisch centrum stuurde. Ze ontving een tijdelijk rijbewijs dat twee maanden geldig was‘; dat moest toereikend zijn. Nu, ruim twee maanden later, ontving zij nog niets, nada, noppes. Tráfico bleek het nieuwe rijbewijs in diezelfde week naar ons huisadres te hebben gestuurd; dat doen ze hier echter niet aangetekend. Vragen bij het lokale postkantoor leverde niets op. Een medewerker van het medische centrum zocht het verder voor haar uit. Het langverwachte document is nog steeds niet boven water. Wel kreeg zij tijdelijk een verlenging van het tijdelijke rijbewijs, als je begrijpt wat ik bedoel. Het origineel lijkt van de aardbodem te zijn verdwenen. In het beste geval ontvangt ze over twee maanden een duplicaat-rijbewijs. Kap Nâh!

Momenteel registreerden zich ruim 80.000 Nederlanders in het buitenland bij de Haagse dienst die het bestand onderhoudt. We zijn momenteel met elkaar goed voor ruim één zetel in de Tweede Kamer. Krikke wil dat wij minder afhankelijk worden van de betrouwbaarheid van de plaatselijke post. Verklaren dat dit een heel goede zaak is, is de Understatement van de Week. Het stembiljet mag nu al digitaal worden verstuurd maar het daadwerkelijke stembewijs niet. Het uiteindelijke stemmen gaat ook nog niet online maar via de post of de Nederlandse ambassade. Alleen papieren stembiljetten tellen. Krikke vindt dat haar voorstel tijdens de kabinetsformatie aan de orde moet komen. Mevrouw Krikke laat de Nederlandse transmigrant niet stikke!

Post versturen vanuit hier is geen probleem, als je maar geduld hebt. Mijn liefje stond deze week met 60 wachtenden in de rij van het postkantoor om een pakket naar Bali te verzenden. Uiteindelijk werd ze bediend door de chagrijnige Directora die niet wist hoe ze zo’n verzending moest aanpakken. Een onderdaan maakte het klusje af. Volgende maand wordt Yuda tien jaar en dat heugelijke feit zal, zoals elk jaar, worden gevierd met een goedgevulde verjaardagsdoos van zijn witte surrogaatoma’s. Het betreft 4.8 kilo aan kleding, slippers, schrijf-, kleur- en tekenwaar, speelgoed, dino- & haaienboeken, spullen voor persoonlijke hygiëne en Het Kado van het Jaar. Hij weet nog van niets, moeder Elsa wel. Nu de ramadan in Indonesië voorbij is, verwacht ik geen oponthoud.