Mmmmwwaah!

In de afgelopen dagen rolden ka-pi-ta-le caravans en kampeerwagens ons dorp binnen. Dat rollend materieel, gloednieuw en stokoud, komt uit Jaén, Madrid, Murcia, Valencia en weet ik niet waar vandaan. Eenmaal aan het stroom, verdubbelden de wagens in omvang. Keukens en  slaapkamers schoven uit. Ik zag het fenomeen eerder op campings Down Under. 

Vandaag beginnen hier de voorstellingen van Circo Quirós, het circus van de gebroeders Quirós die in 1993 met hun activiteiten begonnen. Hun verre voorouders waren kennelijk al in de 19e eeuw nauw betrokken bij de circusgeschiedenis van Spanje. Er komen geen dieren meer aan te pas, het is vooral acrobatiek. Als ik de website mag geloven, is het van hoog internationaal niveau. Captain Muñoz is waarschijnlijk de grootste aandachttrekker van het gezelschap. Hij is de man die met 100 kilometer per uur uit een kanon 40 meter door de lucht zal vliegen, El Hombre Bala. Señora Muñoz is het slangenmens van de groep.

Alhoewel de circustent wordt gekoeld, gaan we het espectáculo niet met eigen ogen aanschouwen. De laatste keer dat ik een circustent binnenwandelde, was in 2005 in Groningen, met neefje Nick die toen met Mama Lou & Pipo-de-Clown in een caravan door het land trok. Ik vermoed dat we de kapitein wel langs zien vliegen. Het circus staat op de grens van Torre en Pilar de la Horadada, om de hoek van ons huis. Ik houd het kussen bij de hand, voor een zachte landing. Quirós en Muñoz blijven vijf dagen in town, de voorstellingen beginnen iedere avond om 21:00 uur.

De heupoperatie ligt acht weken achter mij; ook de tijd vliegt. Er is alweer een mijlpaal bereikt: sinds deze week slaap ik boven, terug in het lekkerste bed van het huis. De eerste nacht sliep ik als een roosje. Het was opmerkelijk dat ik voor het eerst in weken mij een droom herinnerde bij het wakker worden. Het was geen fijne: ik moest een dikke stapel bankbiljetten en een kredietkaart uit de tas van mijn liefje afstaan aan een boef.

Bij het traplopen gebruik ik nog een kruk om het gewicht van mijn lichaam op mijn nieuwe heup te verminderen maar qua lopen is het onnodig. Ook sta ik weer dagelijks in de inloopdouche die we na onze verhuizing lieten aanbrengen. Het zijn kleine vorderingen maar grote stappen richting ‘vida normal’. Op de meeste dagen ben ik weer de kookprinses van de familie. In en om het huis loop ik zonder kruk. Mijn loopje is nog niet 100% natuurlijk maar ik ben zeker op de goede weg. Tientallen jaren liep ik fout met rechts dus bij elke pas zeg ik nu mijn mantra op; mijn liefje helpt mij daaraan herinneren. De spieren in mijn linkerbeen mopperen af en toe tijdens lange wandelingen; die deden het jarenlang alleen en moeten zich thans aan rechts aanpassen. Nu voelt het alsof mijn rechterbeen langer is. Tja.

Het is vandaag wereldkusdag, een dag die sinds 2006 wordt gevierd. Daar staan mijn liefje en ik bij stil; letterlijk. Liggend kunnen we momenteel namelijk niet zoenen…  Het is plezierig om weer samen in één bed te liggen maar nachtkussen geven we elkaar voorlopig in verticale stand. Zelf kan ik nog niet op mijn geopereerde zij liggen, zij kreeg vanwege haar vele straftaken als Florence Nightingale veel last van haar schouders. So what?! We zijn beter in andere dingen: the best kisses are the ones that have been exchanged a thousand times between the eyes before they reach the lips!

Dat was weleens anders. Op 11 maart 1989, een maand nadat mijn liefje en ik elkaar ontmoetten, legde ik een bijzondere proeve van bekwaamheid af. Daarvoor ontving ik het boek ‘De kuscursus’ van Peter Kouwenhoven (1988). Het toeval wil dat het boek werd uitgegeven in Hazerswoude-Dorp, de woonplaats waar wij gezamenlijk later ons eerste huis zouden kopen. Het boek werd zelfs in Engels en Duits vertaald. De auteur meldt in zijn openingszin het volgende: “over het algemeen wordt er slecht gekust, lieve lezeres, beste lezer!” Het grappige boek legt de functie van kussen uit, het  verschil in monden, problemen bij het zoenen -een klapperend gebit, bijvoorbeeld-, instructies voor het zoenen -hoe voorkom je botsende neuzen- en een overzicht van soorten kussen.

De gulle gever vertelde mij dat ik het boek uit mijn hoofd moest leren en weldra in natura zou worden overhoord. Ik was niet zenuwachtig op de dag van het examen (ik vond muzelluf al een goede zoener vóór de cursus). De examinatrice keek mij verwachtingsvol aan. Zij gaf een opdracht, ik voerde die uit. Zij koos een soort kus, ik paste de juiste techniek toe. Op haar. Ze bleek streng maar rechtvaardig. Ik slaagde cum laude en ontving als beloning een serieus grote bokaal met twee tortelduifjes op de deksel. De voet met inscriptie en het embleem heb ik nog; die staan naast mijn bureau. De beker zelf overleefde de vele verhuizingen niet. Oude liefde roest niet, een liefdesbokaal daarentegen, wel.

Recent onderzoek toont aan dat slechts 5% van mensen van 45 jaar en ouder elkaar gemiddeld 31 keer per week zoent. Ondanks de handicaps halen mijn liefje en ik dat met gemak. Het is de bedoeling dat je vandaag iedereen van wie je houdt of die je leuk vindt, een kus geeft. Wat voor een? Dat mag je zelf bepalen. Ik blaas jou er eentje toe, lieve lezer!