Balinees en ja’s

Foto: Animals Australia

Deze week kwam Bali weer in het internationale nieuws. Een Australische groep (Animals Australia) kwam met een persbericht dat er op het eiland van de Goden saté van hondenvlees wordt verkocht op een strand in Seminyak, een toeristische plek in het zuiden van het eiland. Dat zwerfhonden al vele jaren een probleem zijn, weet ik uit eigen ervaring. Niet dat ik ooit hondsaté at, voor zover ik weet…

Er worden jaarlijks 70.000 honden gedood op Bali. Naar nu blijkt, niet alleen om hondsdolheid te voorkomen. Een van onze mannetjes werd ooit door een zwerfhond gebeten; hij liep daarmee -de godenzijgeprezen- gelukkig geen rabiës op en het liet evenmin een blijvend litteken in zijn gezichtje achter.

Maanden geleden hadden ze ineens een blonde pup in huis; het diertje was, naar verluidt, komen aanwandelen. Het was een dotje om te zien en de mannen waren er dol op. Even zo plotseling kregen we de melding dat het diertje in geen velden of wegen meer was te vinden. Ik moet er niet aan denken dat iemand er een loempia mee heeft gevuld…

Het Australische team deed ter plekke vier maanden undercover-onderzoek naar de kwestie. Een documentaire die in het thuisland werd uitgezonden, toont hoe honden worden gestolen, vergiftigd, gewurgd, doodgeschoten en -geslagen. Het gaat er niet zachtzinnig aan toe. Balinese honden lijden een hondenleven. Een ambulante satéverkoper genaamd Pak Kadek, die westerse toeristen benaderden met zijn hond op-een-stokje, werd op heterdaad gefilmd. Sinds de jaren 70 zijn Australiërs de grootste groep toeristen in Bali. In 2016 waren het er bijna 1.2 miljoen; 15% meer dan in het voorgaande jaar. De verwachting is dat ze dit jaar echter op de tweede plaats zullen eindigen; na de Chinezen. (De hondenvleeskroketverkopers anticiperen daarop wellicht..?)

Het Australische Animals-team sprak gouverneur Made Mangku Pastika er vervolgens op aan. Hij bevestigde voor de eerste keer de verkoop en consumptie van hondenvlees en sprak zich ertegen uit. Het vergiftigen van honden met cyanide en het wreed behandelen van deze dieren “heeft een negatieve impact op het toerisme”.

Je zou verwachten dat hij wreedheid tegen honden principieel afwijst maar dat is waarschijnlijk teveel gevraagd. Na aandringen stuurde hij een officieel schrijven rond dat verkoop van hondenvlees verbiedt. Het is maar een kleine gemeenschap die deze praktijk bezigt maar de handel moet per direct worden gestopt. Een verkeerd satéetje kan een mens niet alleen besmetten met hondsdolheid of andere ziekten, zo’n snack kan zelfs fataal zijn.

Het aanstaande decreet van Pastika is een goede eerste stap op een lange, lange weg naar minder hondenmishandeling. Niet om het een of ander, maar Spanjaarden kunnen er ook wat van. Veel gezinnen in onze woonwijk brengen hun viervoeters mee naar het vakantiehuis, maar opvoeden? Ho maar! In een lokale krant las ik dat hier jaarlijks 150.000 huisdieren worden gedumpt voordat de zomervakantie losbarst. Ook geen kattenpis.

In de afgelopen weken ontvingen we regelmatig foto’s uit Bali. Het waren de vakantiedagen van Yuda & Damai die dit jaar in aanwezigheid van papa Ketut werden doorgebracht. Ik zag ze in zee en in zwembaden, offeren aan het strand (dark moon), een groentetuin aanleggen, hun kamer opruimen en gewoon gek doen. Deze week verraste moeder Elsa hen, na hun siësta, met zelfgemaakte chocoladedonuts. Ze worden verwend en mijn liefje en ik zijn de eersten om dat goed te praten.

Vandaag gaan de beide mannetjes weer naar school. Hun vakantie zit erop. De oudste gaat naar de vierde klas en bereikt dit schooljaar voor het eerst een leeftijd met double digits. Voor de jongste is dit wel een grote stap want hij gaat nu ook naar de ‘grote’ school. Zelfs naar dezelfde internationale (tweetalige) lagere school als zijn grote broer. We vroegen moeder Elsa of ze zin hadden om weer naar de schoolbanken terug te keren. Jazeker! Ze vroegen haar in de afgelopen week elke dag wanneer het zover is. We zijn blij dat de beide kereltjes leren leuk vinden.

Elsa vertelde ons dat het gisteren oriëntatiedag zou zijn voor Damai. Hij stond om 5:30 uur op en popelde om op pad te gaan. Het liep op een teleurstelling uit voor het ventje: de oriëntatie bleek te zijn afgestemd op de ouders, niet op de leerling. Dat had mama verkeerd begrepen. Daarna volgden foto’s van nieuwe schoenen, rugzakken en schoolkleding. De mannetjes zijn er klaar voor. Dit brommervrachtje is mij veel malen liever...

Ketut stapt pas eind september weer op het vliegtuig om aan boord van een cruiseschip te gaan werken. Deze keer vliegt hij rechtstreeks naar Europa. Zoals het er nu naar uitziet, doet hij met zijn werkgever de Spaanse stad Cartagena weer aan in november. Het plan is om hem die dag op te halen en mee te nemen naar onze casa. Toen we hem dat vertelden tijdens een recente Skype-sessie had Yuda veel zin om met zijn vader mee te komen naar Spanyol. Het andere goede nieuws is dat wij tijdens de aanstaande winter alsnog een reis naar Bali gaan boeken. Een jaar overslaan bleek voor niemand een optie. We verheugen ons erop. Kita senang.