Geen zondagskind

September was een mooie maand met veel verjaardagen. Een aantal vrouwen in mijn vriendenkring, personen die mij dierbaar zijn, vierden hun geboortedag: mijn liefje, Joan, Emmy, Nelly (†) en Bernadette. I love them all!

Laatstgenoemde, leeftijdgenote, vriendin en reismaatje is vandaag aan de beurt.

Bernadette’s afgelopen levensjaar kende meer dieptepunten dan gebruikelijk en wenselijk. Haar sportieve en ondernemende jongste broer kreeg tijdens het strikken van zijn schoenveters een zeldzaam ruggenmerginfarct dat uitmondde in een dwarslaesie. Terwijl ik dit typ, voel ik dezelfde verbijstering als die ik voelde toen Bernadette het ons vertelde. Sindsdien zit Kees in een rolstoel. Na een intensief revalidatieproces pakte hij de draad van zijn nieuwe leven voortvarend op. Ik neem mijn pet diep voor hem af.

Op de tweede dag van haar ski-vakantie ging Bernadette zelf onderuit op een ijzig stuk piste waarna een binding niet losschoot. Gevolg: een finaal afgescheurde knieband. Saillant is dat zij na die val nog skiënd naar de voet van de berg afdaalde. Ook zij is een taaie! Zij moest nu zelf revalideren. Inmiddels spint en wandelt ze weer met plezier en zonder pijn maar voorzichtigheid blijft geboden.

Dat was nog niet alles.

Op een zondagavond in mei kwam ze thuis van een leuke Spaanse stedentrip met familie. De huissleutel zat nog maar net in het slot of ze hoorde gekletter. Bernadette woont in een statig pand in een fijne Haagse buurt; haar huis bestaat uit een souterrain met een daarboven gelegen woonlaag. Boven haar bevinden zich nog twee woonlagen die op dat moment werden verbouwd. Ze liep haar huis in en kon haar ogen niet geloven. Water stroomde langs de wanden, droop van het ornamentale plafond, kroonluchters waren vol als emmers, suitedeuren waren ernstig beschadigd, de parketvloer krulde om haar benen. Ze belde politie en brandweer, die de waterval van boven stopten.

In de dagen erna werd duidelijk dat een schilder de provisorische bouwkraan per ongeluk en ongemerkt had geopend bij het verlaten van het pand. Toen Bernadette ons dit berichtte, had ze nog geen traan gelaten; aanvankelijk overheerste woede. We zijn inmiddels maanden verder maar de zaak is nog niet erg opgeschoten. De inboedel die was te redden, werd elders opgeslagen. Zelf woont ze sindsdien tijdelijk in een appartement van de bovenbuurman (wiens woningen werden verbouwd).

De betrokken verzekeraars wilden eerst onderzoek doen naar de kraan om te weten wie aansprakelijk moest worden gesteld maar niemand stak een hand uit. Als de gedupeerde niet zelf overal achteraan had gezeten, was er nóg minder gebeurd. Op haar initiatief ligt er nu een plan van aanpak voor het herstel maar wie aansprakelijk is en wanneer het werk is gedaan, is nog onduidelijk. Bernadette houdt de moed erin, positiva als ze is. Desalniettemin verwacht ze kerst niet in eigen huis te zullen vieren.

De volgende portie pech voltrok zich aan het begin van deze maand. Bernadette ging op zondagochtend sporten (weer zondag?!) en -praktisch en efficiënt als ze is- liep ze met sporttas en afvalzak naar de ondergrondse vuilcontainer om de hoek. Het liep niet  zoals gepland: de sporttas kwam als eerste in de container terecht. In die tas zaten haar privé- en werktelefoon, portemonnee met cash, bankpas, creditcards, rijbewijs, vervoerskaarten, kentekenbewijs en sportkleding. Terwijl de klep sloot, realiseerde ze zich haar fout. Vervolgens rende ze naar huis terug om een rol calamiteitentape te halen (die had ze nog liggen…). Ze plakte de container vakkundig af en hoopte dat mede-buurtbewoners dat zo zouden laten. Daarna belde ze het spoednummer van de gemeente.

De procedure is in zo’n geval dat de container in een speciale vrachtwagen wordt opgehaald, dan op een separaat terrein wordt geleegd waarna de gedupeerde de eigen tas uit de berg afval mag vissen. Niet op haar beste pumps maar wel op eigen kosten. De persoon aan de telefoon wist nog te melden dat het een dure grap zou worden.

Op zijn vroegst zou ze haar spullen terugkrijgen op de woensdag erna. “Maandag en dinsdag zijn hier altijd retedruk, mevrouwtje”. Aldus Dennis van de Planning. 

Het werd nog spannend want het KNMI gaf voor die ochtend code oranje af. Vanwege de storm mochten vrachtwagens niet op pad, een zwiepende container was helemaal uit den boze. Welnu, het zat een keertje mee. Woensdagavond was Bernadette inderdaad weer onder de appende mensen. Niet alles uit de tas werd behouden; aan sommige spullen zat een luchtje.

Lieverd, wij wensen jou een nieuw levensjaar toe met uitsluitend hoogtepunten en nul dieptepunten. Zero, zilch, zip, nada, noppes. Er zitten welgeteld 53 zondagen in het nieuwe jaar, te beginnen die van morgen, dus… opgepast! (Ook al staat zo’n veiligheidspak je schattig.) Het volledige personeel van de Haagse Afvalverwerking feliciteert jou vandaag ook.