Terug in de schoolbanken

De kinderen in deelstaat Valencia keren aanstaande maandag naar de schoolbanken terug. De zomervakantie komt daarmee ten einde, ze waren bijna drie maanden vrij. Voor de meeste werkende ouders duurde die vakantie dit jaar erg lang. We kennen hier een aantal moeders persoonlijk (Susy, Marie Jo en Lorraine) die zuchtten onder de druk. Eerstgenoemde is accountant op een druk kantoor, de andere twee hebben een eigen zaak. Hoe kunnen ze de kids drie maanden bezighouden en tegelijkertijd hun werk doen?! In Spanje bestaan zomerkampen maar die duren hooguit twee weken. Ik zag het deze zomer van heel dichtbij: Spaanse grootouders vingen hun kleinkinderen op, soms weken achtereen.

De arbeidsparticipatie van vrouwen in Spanje steeg in de afgelopen jaren flink. In 2016 lag het percentage werkende vrouwen op 46.1% ten opzichte van de totale beroepsbevolking; in 2000 was dat nog 39.4%. In Nederland lag het percentage vorig jaar op 45.7%. Voor wie het interesseert: het percentage vrouwen op de arbeidsmarkt is het laagst in de Verenigde Arabische Emiraten (12.4%). Het hoogste percentage werkende vrouwen was vorig jaar te vinden in Rwanda en Mozambique: beide landen scoorden 54.4%. Het gehele Arabisch Schiereiland scoort het belabberdst als het gaat om arbeidsparticipatie van vrouwen. Het is niet zo dat zij niet goed zijn opgeleid; integendeel. Deze statistieken zijn afkomstig van de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), op basis van gegevens van de Wereldbank.

In een digitale Spanje-krant las ik onlangs een artikel over wat emigreren naar Spanje met iemand doet. Je zou er een ander, wellicht zelfs beter, mens van worden. Dit is de Top9 (van auteur Melissa): 

• Je gaat relaxter leven
• Je leeft meer buiten
• Je talenknobbel wordt groter
• Je wordt minder streng met tijd
• Je bouwt een internationale vriendenkring op
• Je wordt minder materialistisch
• Je leert je eigen plan trekken
• Je kunt op vakantie in eigen land
• Je gaat anders naar je vaderland kijken

Veel punten zijn in meer of mindere mate ook op mij van toepassing, al blijft mijn Hollandse inborst worstelen met de cultuur van 'manaña, manaña'. Desalniettemin is leven in Spanje ontspannen en plezierig; een talenknobbel draagt daaraan zeker bij. 

In het onlangs verschenen rapport Expat Insider 2017 las ik dat Spanje dit jaar terugkeerde in de Top10 van meest geliefde landen, voor wat betreft Quality of Life, Family Life en Cost of Living. (Er zijn zes categorieën.) 81% van de ondervraagde expats in Spanje geeft bovendien aan dat het gemakkelijk is om hier te integreren, 58% van de ondervraagden vindt het gemakkelijk om Spaans te leren; dit is onderdeel van Categorie Ease of Settling In.

Mijn liefje is binnenkort jarig en zij vond het een goed plan zich aan te melden bij het plaatselijke Instituut voor Volwassenenonderwijs. Ik zou dat initiatief gaan sponsoren. Doorgaans haat ze het als ik mij als schooljuf gedraag maar dit viel in goede aarde. Sinds we in een overwegend Spaans sprekende omgeving wonen, heeft ze last van haar haperende spreekvaardigheid. Ze verstaat alles dat wordt gezegd, zolang mensen maar Algemeen Beschaafd Spaans spreken en niet te snel of binnensmonds praten. Zelf Spaans spreken is echter niet haar forte. Vaak word ik erbij gesleept als de buren een gesprek aangaan maar dat is voor niemand ideaal. Haar talenknobbel moet dus worden vergroot.

Ze wilde (weer) serieus aan de slag met Spaanse les. We hadden privéles toen we nog in Kijkduin woonden, zaten in een klasje in Campoamor toen we daar permanent gingen wonen, volgden met vriendin Emmy een serieuze cursus bij een taleninstituut in Alicante. Het geleerde beklijfde echter niet bij haar want de noodzaak ontbrak. In onze vorige woonplaats aan de Costa Blanca werden we omringd door Nederlanders, Belgen en Britten. Je kwam een heel eind zonder Spaans te spreken. Nu niet meer. Ze wil kunnen kleppen met de nieuwe buren.

In het gemeentehuis hing een poster met de aankondiging ‘Español para Extranjeros’. Precies wat we zochten: Spaans voor buitenlanders. Daaronder stonden twee data: 1 – 15 september. Ik ging ervan uit dat de lessen op de eerste van deze maand zouden beginnen en elke dag zouden plaatsvinden, gedurende twee weken. Het blijkt anders in elkaar te steken. De data duiden op de inschrijvingstermijn van de cursus. Zij was de eerste die zich aanmeldde. Zo gemotiveerd als zij, zo staan ze niet vaak aan de balie!

Vanaf oktober gaat ze bijna een jaar lang klassikaal aan haar Spaanse taalvaardigheid  werken. Eenmaal per week, drie uur les per keer. De vrouw die de intake deed, was van mening dat ze beter zou passen op niveau 1 maar zelf stond ze erop te beginnen op nivel cero. Overmoed bracht haar ver in het leven, als pensionista kiest ze nu voor een bescheidener aanpak. Ik vind alles goed zolang ze er plezier in heeft. (Bovendien kan ze altijd overstappen.) Volgend jaar reik ik haar als verjaardagkado De Gouden Talenknobbel uit.