Schokken

Gisteren vierden mijn liefje en ik de 28.7 op de schaal van Richter. Op 24 februari 1989 ontmoetten wij elkaar en sindsdien vieren wij elke 24e, niet alleen in februari maar in elke maand. Niet iedere 24e is even feestelijk maar we staan altijd stil bij dat moment. We lunchten bij Chiringuito Ramón en doken daarna in een heerlijke zee die nog circa 25 graden warm is. Dat vind ik misschien wel het allermooiste van onze nieuwe woonomgeving: dat ik te voet naar zee kan.

Bijna viel er niets te vieren… ik overleefde een stroomstoot van 220 Volt. Dat kwam zo. Emmy & Hugo hebben al jarenlang een bijzonder schilderij op hun Spaanse terras hangen. Het is pure kitsch met hoofdletter K: je hoort en ziet een waterval stromen, een kakafonie van dierengeluiden is te horen, bonte kleuren spatten uit de zware lijst. Dat kregen zij ooit kado van de Afrikaanse vrouw die hun huis in Nederland schoonhoudt. Ik merkte in de loop van de jaren op dat ik het schilderij wel wilde overnemen als zij er genoeg van hadden. Vorige week kwam een Whatsapp met een dergelijke strekking binnen dus wij haalden het gevaarte op. Hugo zei mij nog wel dat de stekker, die los zat, te strak in het stopcontact zit. (Voel je 'm aankomen?)

Ik probeerde het schilderij uit en stak de kapotte stekker in het stopcontact. Daarna zou ik de stekker  vervangen. Geluid en licht waren intact; mooi zo. Toen ik die stekker uit het stopcontact wilde verwijderen, lukte dat niet 1-2-3. Na nog een poging raakte mijn vingers kennelijk het binnenwerk en stond ik kortstondig op tilt. Eigen schuld, dikke bult. Blond-blond-blond! Met een zere vinger en een wit uitgeslagen hand ging ik op de bank liggen om bij te komen en riep mijn liefje die op het terras zat. Zij vertelde later dat ik lijkbleek zag. Het was een beetje eng maar het liep goed af. Zij stond erop dat de kitsch per direct het huis verliet. Binnen een uur was het schilderij weg bij de afvalcontainer. Iemand anders gaat nu met de schetterende olifanten aan de haal. Tja.

Ook op Bali beleven mensen momenteel spannende tijden. Gunung Agung, de vulkaan en hoogste berg van het godeneiland (ruim 3.000 meter hoog) roert zich weer. Langzaam wordt de vulkaan wakker. In het weekend meldde het Indonesische persbureau dat er in zes uur tijd 300 trillingen waren te voelen. Een radius van 12 kilometer om de vulkaan heen, is inmiddels als gevarenzone bestempeld. In dat gebied wonen tienduizenden Balinezen; hun evacuatie is begonnen. Er hangt nu witte rook boven de krater. Slangen en andere reptielen maakten zich reeds uit de voeten dus de uitbarsting kan elk moment worden verwacht. Wij Whatsappten met Elsa om te vragen of zij last hadden van die schokken. Gelukkig niet.

Het vliegveld van Denpasar is nog niet gesloten maar bij de eerste as zal dat wel het geval zijn. Er zijn negen alternatieve luchthavens in de regio aangewezen om vluchten om te leiden. In Australië breekt op dit moment de voorjaarsvakantie aan. Bali is, na Nieuw-Zeeland, de favoriete reisbestemming voor Ozzies. Tot voor kort was er geen sprake van een negatief reisadvies vanuit hun regering maar dat veranderde in het weekend.

De laatste keer dat Gunung Agung, de heiligste berg van Bali, tot uitbarsting kwam, was in 1964 na een rustpauze van 120 jaar. Naar schatting kwamen destijds 1600 mensen om, bijna 100.000 personen werden dakloos. Kasian. Sommigen die de berg als hun geboortegrond hebben, willen ‘hun’ berg en ‘hun’ goden niet verlaten. Mensen slapen met hun hoofd in de richting van de berg. Men kan erg bijgelovig zijn: een eruptie wordt gezien als het ongenoegen dat de goden spuien... 

Het heeft iets spookachtigs om naar zo’n uitbarsting toe te leven, ook als buitenstaander.

Indonesië is niet alleen de Gordel van Smaragd, het ligt aan de Ring van Vuur, de gordel van vulkanen die regelmatig wordt getroffen door aardbevingen en tsunami’s. De eerste keer dat wij Bali bezochten (2005), maakten we met een gids een tour naar berg Agung. Toen wij later zelf in het Hoge Noorden van het eiland woonden, maakten we enkele kleine bevingen mee. Ze staan nog stuk voor stuk op mijn netvlies. Eentje is altijd de sterkste; van die keer herinner ik mij het verlies van evenwicht en het water dat over de randen van het zwembad klotste. Het was een beetje eng maar het liep goed af. Het is een wonder dat er geen scheuren in het bad ontstonden. Ook dat overleefden we. Ik volg het nieuws op de voet en hoop dat de schade beperkt blijft.