Even d'ruit

Vandaag vieren we in huize Barefoot dat mijn liefje en ik 31.5 jaar samen zijn. We haalden het nèt… Het was mijn bedoeling deze dag met deze blog te beginnen maar een grote update van Microsoft -de beruchte Windows 10 2004 die miljoenen gebruikers wereldwijd dupeerde- deed dat plan in duigen vallen. Het duurde tot 16:00 uur vanmiddag voordat ik überhaupt iets kon doen. Er zijn nog wel kleinere updates nodig maar voor zover ik nu kan overzien, bracht de grote geen rampspoed over mij en mijn computer. Knock on wood. Dat rijmt wel maar dicht (het gat) niet. Mijn laptop heeft wel lichte verhoging en klinkt ietwat overspannen. Krona!

We vorderen overigens goed met het aftikken van de laatste Augustusdagen. Nog een week te gaan en dan hebben we de zomerse hoogtijdagen in de woonwijk alweer achter de rug. Al is dat waar als een koe, het was deze maand lang zo druk niet als in vorige jaren. Ik vermoed dat een deel van de Spanjaarden hun zomervakantie reeds in juli opnam, om de grootste drukte van deze maand te onwijken. Verstandig.

Mijn liefje sprak onlangs met de Surinaamse buurvrouw in onze straat. Zij treffen het niet bepaald: ze wonen tussen twee grote, drukke Spaanse gezinnen die een zwembad op hun terrein hebben liggen. Sowieso geeft een zwembad geluidsoverlast maar dit jaar bleek een van die families er, naar verluidt, een potje van te maken. Ze waren dagelijks met velen, zonder mondkapjes, zonder inachtneming van de voorgeschreven afstand; zingend, feestend en lallend, soms tot in de vroege uurtjes. Terwijl iedereen toch weet dat de huidige coronabesmettingen hier vooral in de thuissituatie en op familie- en vriendenfeestjes plaatsvindt. Onverstandig. Buurvrouw Beppie keek haar ogen uit. 

Ik vermoed dat we in deze autonome regio binnenkort ook een gebod tot een maximum aantal mensen thuis en buiten de deur aan de broek krijgen. Spanje staat weer met stip op 1 qua aantallen besmettingen. Dat vandaag een artikel verscheen over besmette Transavia-medewerkers die tijdens een vlucht lijken te zijn besmet, zal evenmin helpen bij het terugzien van veel van onze Nederlandse vrienden. Zojuist las ik zelfs dat heel Spanje nu code oranje heeft. Je moet niet hier naartoe vliegen als dat niet per se nodig is. Tja. Wij voelen ons veilig op ons Spaanse honk maar hebben op sommige plekken ogen op steeltjes. Dat geldt onder andere voor het strand, en bij ontmoetingen met Spaanse personen uit onze straat.

Nu begrijp ik goed dat een mens, zeker in het door streng huisarrest geteisterde Spanje, eruit wil om iets van het oude leven, het leven VC, terug te pakken. Wij deden dat recent ook. We ontvingen mensen thuis en trokken er tevens samen op uit. Zo openden we onze deuren voor de twee leuke Britse vriendinnen Judy & Sandra die, net als wij, lid zijn van de ‘28 Club’, de groep in onze woonplaats die bijeenkomt om samen te lunchen op of rond de 28ste van (bijna) elke maand. Zij wonen in een andere wijk, aan de andere kant van ons dorp en kwamen naar zee om te wandelen en ons weer eens te zien. Ze kwamen bezweet, met mondkappen voor, uitrusten van een welverdiend uitje aan zee. Het was gezellig bij te praten.

We nodigden onze Deense buren Jan & Bente uit om paëlla te komen eten op ons terras. Zij namen ons recent mee naar een leuk restaurant aan de boulevard van La Mata, dit was onze gebaar terug. Met het zonnescherm maximaal uit en de ventilator aan was het goed toeven. Aangezien deze typisch Spaanse schotel om slow cooking vraagt, stond ik einige tijd in de keuken. Die ruimte in huis wordt weliswaar niet bloedheet vanwege de maatregelen die we er troffen maar ik probeer het koken op het heetst van de dag of op de warmste dagen tot een minimum te beperken. We kijken met smart uit naar dagen van 28 en nachten van 21 graden; voor volgende week worden zelfs nachten van 19 graden Celsius beloofd. Joehoe!

Deze paella met krokante kippenpoten lukte uitzonderlijk goed. Ik volg het basisrecept van mijn Spaanse overbuurman Guillermo nog steeds met de juiste rijst en andere ingrediënten, al bracht ik in de loop van de tijd kleine aanpassingen aan. Volgens mijn liefje was het een van mijn betere (if not de beste?). Ik kijk tevreden terug op deze lunch. Het zijn goede buren, met een lief hondje Chili dat, omgerekend, een dametje van 98 jaar is. Respect!

Mijn liefje en ik gingen een middag uit voor lunch in een Italiaans restaurant in Torre (dachten we) maar we eindigden op het buitenterras van een Mexicaan. We zaten daar niet als enigen; op gepaste afstand zat tevens een grote groep Spaanse, jonge twintigers. Ze hadden het gezellig met elkaar, deelden hapjes en drankjes - zoals men hier doorgaans doet. Een van onze favoriete Zuid-Amerikaanse zangers zong opzwepende liedjes. Het hele terras deinde mee. Een aantal van hen leek Zuid-Amerikaanse roots te hebben. Het bracht mooie herinneringen. Wij mijmerden over geslaagde vakanties in dat deel van de wereld: Honduras, Guatemala, Mexico, Costa Rica, Belize, Panama, Argentinië, Uruguay, Ecuador, Chili… Komt het er ooit nog van?

We begonnen met een goedbereide klassieke margarita. Voorts bestelden we een sappige huisgemaakte burger met pikante saus en jalapeños en enchiladas van ossentong, eveneens met typisch Mexicaanse pepers. De lippen van mijn liefje liepen daarbij enige schade op maar het mocht de pret niet drukken. Ze werden daarna overigens vakkundig gekoeld door een versnapering van ijssalon Galán, de beste van de omgeving. Mijn keuze viel daar op de grootmoeder, een ijssoort die om welke reden dan ook Abuela wordt genoemd. Het is een combinatie van vanilleijs, kaneel en de Spaanse likeur 43. Heerlijk!

Afgelopen week ervoeren we zo’n moment waarop de realiteit hard op de voordeur bonst. Zij keek naar het programma ‘Hello Goodbye’ op de Nederlandse tv waar een grote groep familieleden en vrienden vóór coronatijd op vliegveld Schiphol een reislustige geliefde stond op te wachten. Met ballonnen, banners en andere vormen van verwelkoming. De reiziger stapte door de schuifdeuren en werd direct door iedereen overvallen, omarmd en gezoend. Dat waren nog eens tijden! Toen ik haar natte ogen zag, hield ik het zelf evenmin droog. Daar zaten we: twee snotterende meisjes die tot voor kort zo kranig waren... Komt dat er ooit ook nog van? 

Aangezien een andere restaurantfavoriet vandaag de deuren gesloten houdt, gingen we er gisteren lunchen om onze laatste samenlevingsprestatie te vieren. Om met het grootste nieuws te beginnen: de restauranteigenaren van de Fish Bowl, Peter & Jenna Fisher, bevielen onlangs van een gezonde dochter die Olivia is genoemd. Mooi gekozen. De trotse papa toonde ons de eerste beelden van hun roze wolk (onder andere eentje met zonnebril op dat kleine koppie). We aten er weer vurrukkulluk.

Later deze week hebben we nog een avondje uit met onze Britse vrienden Pat & Sue. Zij nemen ons mee naar een lokaal restaurant dat wij niet eerder bezochten, genaamd ‘Nostrissima’. Als dank voor alle steun en hulp die we gaven nadat hij maanden geleden in datzelfde restaurant werd beroofd van zijn tas met huissleutels, paspoorten en andere IDs, bankpassen en veel cash. We deden samen aangifte bij de politie, blokkeerden bankrekeningen, en meer van dat soort administratieve rompslomp. Vooral het krijgen van een vervolgafspraak bij hun bank had nogal wat voeten in de aarde. Die vermaledijde Spaanse bureaucratie... Het gedoe ligt inmiddels achter ons. De lokale politie pakte de Spaanse dader op, de rechtzaak zal dit najaar plaatsvinden. Daar moet een professionele vertaler het werk maar doen! We kijken uit naar het aanstaande uitje.