Ik moet bekennen dat ik het nieuwsfeit als enige gerechtigheid zag. De president van de US of A kraamde in de afgelopen maanden zoveel onzin over dit virus uit dat ik mij goed kon voorstellen dat het op enig moment wilde terugslaan! Leedvermaak viel hem ten deel, wat mij betreft. Hij hoefde niet aan de besmetting te overlijden maar als hij flink ziek zou worden, vond ik dat wel oké. Hij is van hoge leeftijd, met overgewicht en enig onderliggend lijden (te hoog cholesterolgehalte).
Toen ik hem na de ziekenhuisopname vanuit een suite zijn vaderland en de wijde wereld hoorde en zag toespreken, viel mij direct één ding op: zijn gematigdheid. Het leek zelfs op bescheidenheid?! Iets dat in de afgelopen 47 maanden niet bij deze man viel te bespeuren. Hij oogde oud en grijs en sprak op gedempte toon toen hij 'zijn' volk en alle buitenlandse regeringsleiders dankte voor de beterschapswensen die hij ontving. Er leek oprechtheid door te klinken in zijn woorden. Mijn liefje verbaasde zich over de milde toon die ik op dat moment over hem aansloeg. Ik stelde mij voor hoe het zou zijn verlopen als hij zich altijd zo zou hebben gedragen als president. Dan was Amerika niet in rap tempo Ungreat geworden in de ogen van velen in binnen- en buitenland, en was ik niet geobsedeerd geraakt door hem.
Een van de leukste grappen die ik die dagen op Whatsapp voorbij zag komen, was een meme met Joe Biden en Barack Obama die diep nadenken over een te sturen wenskaart aan Trump. Biden zegt: kan ik “stay positive” zeggen? Degene die dit verzon, is geniaal. Klein maar venijnig fijn.
Het filmpje van Trump die rechtop, zonder mondkapje, op het gazon van het Witte Huis staat te wachten om met de helicopter naar het ziekenhuis te worden vervoerd, sprak boekdelen. Het beeld was precies het tegenovergestelde dat POTUS wilde uitstralen: een man die vecht tegen deze vermaledijde ziekte maar ondanks alles sterk wenst te blijven voor de buitenwacht. Ik zag hoeveel moeite Trump had om te ademen, zijn borstkas ging hevig op en neer, zijn ogen schoten van links naar recht. Ja, Donald: met dit eenvoudige griepje valt niet te spotten!
Diens ingetogenheid en matiging waren helaas van zeer korte duur. Trump’s braggadocio was direct terug na zijn terugkeer in het Witte Huis; zowel in zijn toespraak tot het volk als in zijn tweets. Amerikanen moesten zich niet bang laten maken door covid! In luttele dagen had hij het virus overwonnen! Alles met de welbekende uitroeptekens. Hij vergat daarbij te melden dat hij werd behandeld door een uitstekend medisch team en zorg ontving van topkwaliteit, met een experimentele medicatiecocktail waarvan de meeste Amerikanen het bestaan niet eens weten. Overigens handelde Dr Sean Conley niet als lijfarts maar als spindoctor.
Trump ging zelfs een stap verder met de suggestie dat zijn besmetting een daad van pure opoffering was. “As your leader, I had to do that. I knew there was danger to it. I stood out front. I led. Nobody that’s not a leader would not do what I did. Ik know there is a risk, a danger, but that’s okay.” Hij suggereerde dat hij nu wellicht immuun is. Ik vond het allemaal nogal voorspelbaar. De held. De sterke leider. De martelaar. De Messias.
Mijn weerzin tegen hem keerde dan ook met dubbele kracht terug.
Columnist Bert Wagendorp noemde hem vandaag Jezus Trump in zijn stukje in de Volkskrant. Hij leed voor alle mensen, daalde neder in de coronahel en stond ten vierde dage weer op. ‘Tap Trump een paar liter bloed af en hoppakee, je hebt je vaccin tegen corona [..]’. Tja.
Amerika heeft momenteel ruim 211.000 coronadoden. Wereldwijd zijn er meer dan 1 miljoen sterfgevallen te betreuren. Het gaat evenmin goed met de besmettingscijfers van Nederland en Spanje. De aantallen in een ziekenhuis opgenomen patiënten stijgen gestaag, net als het aantal personen dat op de Intensive Care belandt. De reguliere gezondheidszorg wordt ondertussen weer (!) teruggeschaald. Een gotspe. Oktober is wereldwijd borstkankermaand. Er zijn dit jaar duizenden zieken die hun diagnose later ontvangen vanwege corona. Van de 5.000 mensen die dat in Nederland trof tijdens de intelligente lockdown, ging het in de meeste gevallen om borstkanker. De tweede golf belooft niet veel beters. Ik ben mij dat ten zeerste bewust...
In dit uitgestorven deel van het Iberisch schiereiland maken wij ons geen zorgen over een mogelijke besmetting. Onze woonwijk keerde na de zomer terug naar zijn oorspronkelijke aantal vaste bewoners (weinig). We letten op, kijken goed om ons heen, verkeren bewust niet in grote groepen, dragen een mascarilla in alle openbare ruimten. Als we op de fiets zitten op weg naar het strand, zit onze mond- en neuskap onder de kin. Er zijn namelijk nauwelijks tot geen tegenliggers, niet in de straten en niet op het strand. Ik leerde in de afgelopen dagen dat ze ‘chindiapers’ worden genoemd: kinluiers. Alsof mensen die zo'n ding dragen incontinent zijn? Nou ja!
Aan- en uittrekken is nog wel een verzoeking, zeker als de tentakels van mijn liefje ontbreken, maar oefening baart kunst. Als het eenmaal zit, zit het als gegoten. Volgens de info die met het pak meekwam, stelt het mij twee uur lang in staat om zorgeloos te zwemmen in water van rond 20 graden Celsius. Dat is zo, weet ik inmiddels. Ik hoop dit jaar zwemmend uit te kunnen luiden. Normaliter lig ik rond de jaarwisseling in tropisch water of in wateren ver weg. Krona gooit dit jaar roet in dat eten. Aan de Middellandse Zee zal het echter niet liggen. Die blijft verlokken.
Als ik nu met dit pak uit het water stap, voelt dat vreemd aan, zelfs voor een 60-jarige... Het ontsnappende zeewater dat tijdens het zemmen op lichaamstemperatuur raakte, stroomt dan onderuit mijn pak. Incontinentie zonder incontinent te zijn. Het is geen onderliggend lijden, nog niet tenminste. Dus alle reden om positief te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten