Loser

Vier jaar geleden blogde ik de dag na de presidentiële verkiezing in de Verenigde Staten dat presidents-kandidaat Hilary Clinton verloor van Dealmaker Donald Trump. Voor mij was dat destijds een nare, zware dag die ik mij tot op de dag van vandaag herinner... Zo gaat dat soms met nare ervaringen: ze leven lang voort in hoofd of hart. Nu duurt het al dagen voordat de uitslag van deze verkiezing bekend is. Geduld is een schone zaak. Elke dag, van 's ochtends heel vroeg tot 's avonds niet zo laat staat hier de Amerikaanse tv-zender CNN aan. Normaliter kijken we alleen naar deze zender als we in een buitenlands hotel zijn.

Toen mijn liefje en ik in 2000 in Engeland gingen wonen, besloten we bewust geen Nederlandse tv te kijken. We wilden graag inburgeren en keken daarom vooral naar Britse tv. Dat hield onder andere in dat we af en toe naar CNN keken. We werden beiden verliefd op Britse journaliste Becky Anderson (1967) die destijds CNN International bestierde vanuit Londen. We bleven op voor haar programma en bespraken haar thema’s en haar persona dagelijks. Volgende week viert ze haar 53ste verjaardag en ik neem mij voor haar daarmee te feliciteren. Deze week herondekten we CNN en zag ik dat Becky nog wekelijks een programma heeft. Ik ben nog steeds van mening dat dit een heel goede nieuwszender is. Feitelijk. Ze checken nepnieuws, uiten zich kritisch tegenover leugenaars en doen er alles aan om serieus nieuws te brengen.

Deze presidentiële verkiezing werd nagelbijtend spannend. Afgelopen dagen keek ik dag en nacht naar John King (inmiddels King John genoemd), de intellectuele vader van Herman de Schermman van Nederland. Deze golden oldie met zijn indrukwekkende postuur, zilveren haardos en donkerblauwe pak loodste ons, kijkers, dagelijks urenlang langs zijn magische scherm, de cijfers en analyses. In de afgelopen jaren verloor ik mijn vertrouwen in gidsland Amerika maar John, Chris, Wolf, Anderson en andere collega’s herstelden dat vertrouwen enigszins deze week.

Donald Trump deed dat geenszins. Op een beslissend moment toonde hij zijn slechtste, verderfelijkste kant aan Amerika en de wereld. Het veel te vroeg uitroepen van zijn overwinning, het in twijfel trekken van de tellingen en de uitslagen. Ja, zelfs bedenkelijke opmerkingen over de democratische peilers van zijn eigen land. Is het dieptepunt van het Trumpisme hiermee bereikt? We’ll see about that…

Trump mag zich nu zelf bij de losers gaan scharen. Hij is één van twee Republikeinse presidenten die geen tweede termijn kon winnen (Bush Sr. verloor destijds zijn herverkiezing van Bill Clinton). Het zal hem pijnigen maar ik denk niet dat hij dat gevoel al kan toelaten, of dat hem dat überhaupt ooit zal lukken. Ik heb niet alle 4.000+ boeken over de 45ste president van de Verenigde Staten gelezen maar uit de boeken die ik wel las, weet ik hoe het hem zal steken dat hij die tweede termijn niet krijgt en daarnaast ruim vier miljoen minder stemmen ontving van de Amerikaanse bevolking dan zijn politieke tegenstander. Zijn voorganger, de door hem diep gehate Obama, lukte dat alles wel en dat maakt het nog zuurder...

Als er één ding is dat hij niet kan verdragen, is het verliezen.

Hij schold in de afgelopen jaren, al ruim vóór zijn verkiezing in 2016, menig journalist, politiek tegenstander en zakenman of -vrouw uit voor ‘loser’. Washington Post-reporters, NBC-journalisten, Bloomberg-mensen, columnisten, activisten, vrouwelijke reporters, iedereen die hem terechtwees op Twitter, bekende artiesten, sporters, acteurs en actrices. Kortom: bijna iedereen. Hij ging zelfs zover personen die omkwamen tijdens 9/11 en oorlogsveteraan John McCain, een Republikeinse senator die krijgsgevangene werd in Vietnam, daarvoor uit te maken. Hij bestempelde iedere Amerikaan zo die een oorlog niet wist te overleven. Bedenk dan dat The Donald zelf militaire dienst ontliep door een verzonnen akkefietje aan een voet… Tja. 

Hij is nu zelf de grootste verliezer van 2020 en dat nog wel met alle schijnwerpers van de wereld op hem gericht. Mijn liefje opperde dat ze op dit moment graag een vlieg op de muur van het Witte Huis zou willen zijn. Nou, ik ook! Het andere goede nieuws is dat deze afgang tevens het einde zal zijn van de vermeende Trump-dynastie in politiek. Je moet er toch aan denken dat Ivanka of Don Junior in de toekomst een gooi zou doen naar het Amerikaanse presidentschap?!

Er bestaat tóch zoiets als gerechtigheid. De president viel in zijn eigen val door Republikeinse stemmers op te roepen persoonlijk naar de stembus te gaan, ondanks covid-19. Hij maakte stemmen per post verdacht, hintte vroegtijdig op mogelijke fraude aan Democratische zijde. Allemaal kwaadkwillend en ongegrond. Een groot deel van de Democratische kiezers besloot vroeg en anders te stemmen dan op de dag zelf. Daarom wordt nu een overweldigend aantal legale stembiljetten geteld, met een late blauwe golf tot gevolg. Het volk spreekt, de democratie wint. Joe was een stem waard in de ogen van ruim 75 miljoen Amerikanen, ruim 4 miljoen meer stemmers dan Trump achter zich wist te scharen. Dat is nóg een nagel aan Trumps doodskist. Bam!

Mijn liefje en ik vierden Sleepy Joe’s overwinning reeds in eigen kring. We willen de goden bepaald niet verzoeken maar konden ons eenvoudigweg niet inhouden. Hoop doet eten! Hopelijk kan men in de Verenigde Staten en in de wereld volgend jaar terugkeren naar een nieuw soort normale betrekkingen. Het is zoals Biden het zei in zijn goede, verzoenende toespraak gisteravond: we zijn weliswaar politieke tegenstanders maar we zijn elkaars vijanden niet. Overigens claimde hij de overwinning niet maar zei zeker te weten dat hij en Kamala Harris aan het einde van de telperiode als winnaars uit de bus komen.

Zover is het echter nog niet. Nog lang niet. It gets worse before it gets better! Dat is de verwachting van velen met mij. Trump gaat voorlopig zijn verlies niet toegeven en zal rechtzaak na rechtzaak aanspannen tegen de gang van zaken tijdens het tellen van de stemmen en tegen elke uitslag. Tot nu toe waren rechters nauwelijks onder de indruk van die Republikeinse claims. Het ontbreekt hen doorgaans aan hard bewijs en duidelijke motivering. 

Naar is ook dat vele vooraanstaande Republikeinen de president niet publiekelijk tegenspreken in zijn wanhoopsoffensief. Achter de schermen schijnt dat wel het geval te zijn maar hoe slap is dat?! Op het allerlaatste moment, wanneer Trump zal inzien dat zijn teloorgang onvermijdelijk is, zou er weleens een ongekende woede en vernietingsdrang in deze president kunnen ontstaan. (Ik noem Trump al vier jaar lang niet voor niets ‘The Lone Deranger’.)

Afgelopen week las ik een analyse waarin een vergelijking werd gemaakt met Hitler op het moment dat het Derde Rijk tenonderging: hij gaf opdracht overal in de bezette gebieden waar de nazi’s zich terugtrokken aan het einde van de Tweede Wereldoorlog te plunderen en vernietigen. Daarna pleegde hij zelfmoord. Deze militaire tactiek van de ‘verschroeide aarde’ bracht nóg meer ellende aan het einde van een toch al ongekend bloedstollende oorlog. In dat artikel werd ook een vergelijking gemaakt met keizer Nero die iets vergelijkbaars deed toen hij zijn macht zag eindigen: hij doodde eerst zijn familie en tenslotte zichzelf; dat werd later bekend als het ‘Nero-decreet’.

Nu zie ik dat laatste niet letterlijk gebeuren maar een verbitterde, gefrustreerde, woedende Trump (met zijn trouwste medewerkers) zou zomaar opdracht kunnen geven tot het geschetste nazi-scenario in de laatste twee maanden van zijn presidentschap. En geloof maar niet dat hij een degelijke, vreedzame transitie naar een volgende regering voorstaat. Er staat ons nog een barre tijd te wachten, vrees ik.