Onze Harry

Vandaag is de verjaardag van Damai, kind nummer 2 van onze familie in Bali. Hij wordt tien jaar, voegt zich bij de groep van 65 miljoen jongeren tussen tien en 24 jaar die Indonesië rijk is. Een bijzondere leeftijd, wat ons betreft. Normaliter sturen we een verjaardagsdoos met cadeaus voor de jarige en verrassingen voor de andere broers en zus maar in coronatijd is dat geen succes. Er gaan nauwelijks vliegtuigen van hier naar het Eiland van de Goden en de vorige keer dat we voor hen een postpakketje op de bus deden, kwam het niet aan. Dat was extra jammer omdat het om een (weliswaar oude) iPad ging. Dat apparaat hadden ze extra goed kunnen gebruiken nu ze al bijna een jaar lang digitale lessen volgen op de telefoon. Ik wens de aso die zijn of haar tengels onrechtmatig op die tablet legde, corona toe! (De persoon-in-kwestie hoeft er echter niet aan te overlijden, wat mij betreft...)

We vroegen Damai tijdens eens van onze wekelijkse zondagsessies, ruim voor deze dag, wat op zijn verlanglijstje stond. We bleken hem met die vraag te overvallen, daarover moest hij nadenken. Op de dinsdag erna meldde hij dat hij dacht aan een muziekinstrument. Ze hebben al een gitaar, twee blokfluiten en een mondpiano in huis dus ik was benieuwd waaraan hij dacht. Het bleek te gaan om een viool. 

Die had hij zien hangen in een muziekwinkel in Singaraja. We waren hogelijk verbaasd over zijn keuze al heeft hij er zeker de vingers voor. Ik vroeg hem hoe hij zou gaan leren spelen. Met YouTube. Hij ging eerst met zijn vader naar de winkel om naar de prijs te informeren. Wij hadden een maximumbedrag in gedachten dat wij aan zijn verjaardagscadeau wilden besteden en als het daarbeneden bleef, wilden we dit zeker overwegen. Op één voorwaarde: dat hij plaatselijk vioolles kon krijgen. Dit is een dermate lastig instrument dat je dat niet leert bespelen door naar filmpjes op het web te kijken. Temeer daar die online lessen aanvankelijk nogal technisch zijn en uitsluitend in de Engelse taal zijn opgenomen; niet in zijn moedertaal. Hij leert weliswaar Engels (en hij doet dat best goed voor zijn leeftijd en achtergrond) maar hij is die taal nog niet machtig. 

Pa Ketut vroeg zijn zoon, naar verluidt, hoeveel hij dacht dat het instrument zou kosten? Best wel veel, misschien wel 200.000 roepiah… (€12). Na het bezoek aan de muziekwinkel kwam Damai bij ons terug met de boodschap dat hij geen viool meer wenste voor zijn verjaardag; het instrument was “too expensive”. De prijs was een veelvoud van zijn oorspronkelijke schatting. Ons verbaasde dat niets, al ging het hier niet bepaald om een Stradivarius. Wat voor ons een groter struikelblok zou zijn, was dat er niemand in de wijde omgeving was die hem les zou kunnen geven. We bespraken dat met hem en hij was het met ons eens: dit was niet het beste cadeau op dit moment. Hij leek er niet rouwig om.

Maar wat dan wel? Hij wilde een boek, bijvoorbeeld eentje uit de Harry Potter-reeks in Bahasa Indonesia of een boek uit de Why-serie voor kinderen van zijn leeftijd. Ook wij raakten enthousiast. Als er maar wordt gelezen! Waarom niet een paar van zijn favorieten? We maakten voldoende geld over zodat zijn ouders een stapeltje online kon bestellen. (Boekhandels zijn ook daar gesloten vanwege covid.) De dikke Why?-boeken, die er zijn op verschillende leerniveaus, arriveerden afgelopen zaterdag.

We maakten een extraatje over voor taart en Damai’s favoriete feestmaaltijd: ‘Chicken Knalpot’. Hij was degene die dat gerecht bij ons en de familie introduceerde. Het gaat om een kipgerecht met zóveel kaas erop dat gezonde ingewanden er moeite mee hebben... Het is een inside joke die de mondhoeken omhoog blijft krullen. Zijn moeder zegde toe dat gerecht vandaag niet alleen voor hem maar voor iedereen te maken. 

Damai is een grappig kereltje, een boefje maar ook een giechelkont. Hij danst, zingt en lacht graag. Hij draagt zijn haar langer en anders dan zijn oudste broer en zijn ouders lief is maar dat kan hem niet schelen. De broers lijken fysiek op elkaar maar hun karakters verschillen nogal. Grote broer Yuda is zorgzaam (zelfs als prille puber) en snel afgeleid, Damai eigenzinnig en tamelijk geconcentreerd.

Gisteren tijdens de videocall toonde de bijna-jarige ons verheugd de eerste van zijn verjaardagscadeaus: drie van zijn favoriete Why?-boeken: Matematika STEAM (rekenen aan de hand van Science-, Technology-, Engineering-, Arts- en Mathematics-voorbeelen), Cyber Crime en Science Standards. De Harry Potter-boeken worden later deze week bij hem afgeleverd. Hij vroeg zijn moeder ook nog een platenboek van dieren voor zijn jongere broer en zusje te bestellen. Een lief gebaar. Wij zijn dol op dit joch.

Selamat hari ulang tahun, Damai!