Waar die buurman dus wel een punt had maar ergens ook weer niet, is dat we momenteel zelf geen (grote) avonturen beleven maar dat ik altijd wel iets heb te melden. Het is zoals de Spaanse auteur, Buchenwald-overlevende en politicus Jorge Semprún ooit zei: “Er valt wel iets te vertellen, naast alles wat er al is verteld.”
Zo is er bijvoorbeeld het relaas van onze Deense buren, of beter gezegd: van onze Deense buurhond. Jan, Bente en Chili bewonen in Denemarken een hoeve buiten Kopenhagen die al vele jaren te koop staat. Hun plan is immers om het merendeel van hun vrijetijd aan de Spaanse Costa door te brengen. Enkele weken geleden meldden zij ons dat er iemand voor de tweede keer het huis kwam bezichtigen. Mijn liefje en ik weten als geen ander welk signaal zo’n tweede huisbezichtiging afgeeft. Drie keer overkwam het ons na jaren (on)geduldig wachten en driemaal werd de terugkerende bezoeker in kwestie de nieuwe bewoner van het huis. Bij hen verliep het niet anders. Hun huis werd na drie jaar verkocht, de vraagprijs werd betaald.
Jan vertrok onlangs in zijn eentje met maatschappij A om alvast te beginnen aan de grote opruimactie in het huis waar zij 25 jaar woonden. Ook ging hij alvast op zoek naar een toekomstige pied-à-terre in dat deel van Denemarken. Bente zou mèt hond later met maatschappij B terugvliegen. Maatschappij A staat geen honden als passagiers toe en Chili is nu eenmaal gewend om haar eigen zitplaats in de cabine te hebben, voor een pittige prijs. Verwend? Welnee!
Bente ging naar het lokale gezondheidscentrum voor het maken van een afspraak voor de verplichte covid-19-test en kreeg daar te horen dat het centrum niet open is op het moment waarop zij de test moet laten afnemen. Ieder land heeft eigen regels, die van Denemarken verschillen nogal van die van Nederland. Voor Denen is een negatieve antigeentest, met een wattenstaafjesmonster dat de hoeveelheid viraal eiwit in de neus test, voldoende om het Vaderland te betreden; die mag echter niet ouder dan 24 uur zijn. Dit is een zogenaamde sneltest, goedkoper dan een PCR-test en de uitslag volgt na een kwartiertje. Bij aankomst ondergaat elke passagier wederom zo'n test op Vaderlandse bodem en als die ook negatief is, hoeft men slechts vier dagen in quarantaine.
Als je naar Nederland vliegt, moet je een negatieve PCR-test kunnen overleggen; daarvoor wordt keel- en neusslijm afgenomen. Deze test is duurder dan de antigeen(snel)test maar nauwkeuriger (wordt door een laboratorium uitgevoerd). De reiziger die op weg naar Holland vliegt -ook Nederlanders- moet echter ook bewijs overleggen van een negatieve antigeentest die niet ouder mag zijn dan 4 uur. Dat is behoorlijk streng! Een van mijn oude adagia, pre-corona, is dat reizen verslavend is. Zo'n wattenstaafje meermalen diep in de neus maakt reizen aanzienlijk minder verslavend...
Wij hielpen haar op verzoek bij het plannen van de afspraak en het telefonisch reserveren in ons ziekenhuis. Aanvankelijk probeerde ik een online-afspraak voor haar te maken maar er zit een fout in de kalenderapp op de website waardoor telkens de goede dag in de verkeerde maand werd bevestigd. Na drie keer proberen en dezelfde fout te krijgen, besloot ik de telefoon ter hand te nemen. Het zal nog jaren duren voordat Spaans & online acties een werkbare combinatie wordt… Vliegen werd door corona nóg meer een kwestie van goed plannen!
Zelfs een afspraak maken via de telefoon bleek geen sinecure. Na tamelijk lang wachten en luide, slechte kwaliteit popmuziek op mijn oren kreeg ik iemand met een Russisch accent aan de lijn. Ik vertelde dat er een fout in de website zit maar dat leek tegen dovemansoren gezegd. Daarna wilde ik maar één ding: een afspraak voor Bente. De persoon aan de andere kant van de lijn bleef maar vragen of ik persoonlijke gegevens op de website had ingevoerd want “we willen geen dubbele afspraken”. Dat begrijp ik, het loopt storm in dat centrum. Dat was ook niet aan de orde. Ik had de gehele online-operatie afgeblazen na constatering van de fout en kwam zo niet bij de laatste stap in het proces: persoonlijke gegevens en vooruitbetaling.
De covid-testplek op de afdeling Urgencias (Eerstehulp) van het ziekenhuis van gezondheidsregio Torrevieja is op zaterdag geopend tot vroeg in de middag. Na 14:00 uur kon ik geen tijd meer kiezen op de website en op zondag was er helemaal niets te kiezen. Corona houdt toch ook geen rekening met rust op de Dag des Heeren?! De afspraak werd gemaakt.
Enkele dagen later annuleerde vliegmaatschappij B de vlucht naar Kopenhagen voor hond en baasje. Wat nu? Eerst belde ik naar de klantenservice van de Spaanse prijsvechter. Alleen telefoontjes met het toestel van de persoon op wier naam het ticket staat, zijn toegestaan. Met een quasi-Deens accent vroeg ik om restitutie. “Nee, liever geen vouchers”. Daarop werd 10% van de totale ticketprijs door de maatschappij ingehouden. Het bedrijf lijkt een lucratief nieuw business model te hanteren: eerst zeer hoge prijzen per stoel rekenen, dan de vlucht annuleren met daarbovenop minder geld terug. Tja.
Een keer in de zoveel jaren komt er een hond voorbij die mijn hart beroert. Ooit was het mijn eigen Max (boxer), daarna Biko (ook een boxer, van een bevriend stel), na Nelly’s dood bracht blonde Eilean (vooral bekend als Snolliebollie) van vrienden Emmy & Hugo vertroosting en nu is Chili mijn troeteltje. Bente moest zonder schroom kunnen instappen als haar vlucht zou doorgaan, wat ons betreft. Als het aan de eigenaar van de vliegmaatschappij ligt, een Ierse geldwolf, gaat dat zeker gebeuren. Aangezien de nieuwe vlucht op een werkdag plaatsvindt, maakte zij zelf een afspraak voor een sneltest bij het plaatselijke gezondheidscentrum. (Die pakte negatief uit; een positief feit.)
Jan reed in één ruk -met een vriend zodat ze elkaar achter het stuur konden afwisselen- bijna 3.000 kilometer over besneeuwde wegen om zijn hondje in Spanje persoonlijk op te halen. Zijn auto in Denemarken is volledig elektrisch dus die kon de lange tocht niet zonder onderbrekingen maken. Wij stapten even naar buiten toen de familie zich op het terras herenigde. Beide chauffeurs zagen er overigens opmerkelijk ontspannen uit. Ze reden gemiddeld 102 km per uur en in minder dan twee etmalen gingen ze van -10 graden Celsius naar plus 20.
De Europese Unie kwam -onder andere- tot stand met het doel om de binnengrenzen van het gebied op te heffen. Veel coronaregels verschillen echter en er worden per land andere eisen aan reizigers gesteld. Alle verplichte tests en quarantaines zijn er echter juist op gericht het virus onderling niet te verspreiden. Je zou dan toch verwachten dat men ook op de weg controles uitvoert? Jan en mede-chauffeur werden bij geen enkele grensovergang aangehouden. Ook niet op de regiogrenzen van Spanje. Ze rijden in een auto met Deens nummerbord. Ik vermoed dat controlerende eenheden onderweg uitgaan van de eigen verantwoordelijkheid van reizigers en dat men in Midden- en Zuid-Europa bovendie denkt “die zijn al zoveel grenzen gepasseerd en zover gekomen, laat maar passeren”. Angst om Engels of een andere taal te moeten spreken, zal eveneens een rol spelen; zeker in Spanje.
Volgende week rijden de heren met hun kostbare vrachtje datzelfde aantal kilometers terug; wellicht onder vergelijkbare (sneeuw)condities als op de heenreis. Dat komt neer op circa 6.000 kilometers in één week; veel meer dan mijn liefje en ik in het jaar 2020 reden! De meest van onze kilometers maakten wij destijds naar de amandelbloesem in Murcia (nu verboden terrein) en naar snorkelplek Cabo de Palos (eveneens verboden). Op korte termijn vliegt Bente in haar eentje terug naar Kopenhagen.
Eind goed, al goed. Ook voor de blogger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten