Vrede op aarde

Het is vandaag de verjaardag van onze nummer 2 van Bali. Het gaat om Damai (dat betekent ‘vrede’ in Bahasa Indonesia) en hij werd 11 jaar. Het gaat hem niet hard genoeg, hij probeerde ons er onlangs van te overtuigen dat hij 12 jaar ging worden maar daar trappen wij, zijn nenek kulit putih -zijn surrogaatoma´s met de witte huid- niet in. We kennen hem immers al zijn hele leven. We maakten alles met hem mee, behalve zijn conceptie!

Hij was een mooie baby. Van zijn ouders kreeg hij een combinatie van onze voornamen mee als tweede roepnaam: ‘Margita’. De holy man die de driemaandenceremonie -een belangrijke traditie voor elke Hindoebaby- leidde, struikelde voortdurend over die naam. Mijn liefje zat een groot deel van die hele dag met hem in haar armen. (Wij woonden zelf nog aan de Balizee.) Tijdens zijn geboortejaar vierden we zijn eerste zwemles (hij wou niet meer uit het bad en werd de beste zwemmer van de familie), het begin van zijn vriendschap met mijn pluche pinguïn, de ontdekking van twee copulerende atlasvlinders in onze tropische tuin, de 60ste verjaardag van mijn liefje en veel meer. Een memorabel jaar.

Damai is bij tijd en wijle een paljas en altijd een creatieveling (tekenen & schilderen, dansen en muziek maken). Hij houdt ervan zijn haar lang te dragen, van Japanse Manga, TikTok, lezen, zijn fiets en zijn twee broers en zusje. Gelukkig houdt hij ook van ons. Hij heeft een Indonesisch correspondentievriendinnetje, genaamd Clara. Ze duikt regelmatig op in zijn artistieke filmpjes. Zij verhuisde onlangs met haar ouders van Sulawesi naar midden-Java. Volgens Damai´s grote broer Yuda is dat om dichter bij Damai te zijn. Pesten is van alle culturen en alle tijden! Kortom: een innemende knul.

Op de peuterschool zei een juf of meester dat Damai altijd als eerste zijn vinger opstak als er in de klas een vraag werd gesteld. Of hij het antwoord nu wist of niet. Als hij maar werd opgemerkt… Zoiets kan hij nog steeds doen. Toen wij de beide niet-naar-schoolgaande jongens (tijdens hun ellenlange lockdown) wekelijks bezighielden met een algemene kennisquiz via Whatsappvideo, hoorde ik hem in zijn moedertaal vaak vragen om hulp van zijn grote broer, terwijl hij de vraag begreep, het Engels en het antwoord zelf paraat had. Hij wil zó graag van alles, is ongeduldig en leergierig tegelijkertijd. Al op jonge leeftijd hield hij van verzorgde kleding en daarin is hij een tegenpool van zijn relaxte grote broer. Voor hem geen t-shirts maar blouses en polo´s. We noemden hem daarom al vroeg ‘bupati kecil’, de kleine burgemeester. Ook dat typeert dit mannetje. 

Met een handjevol Nederlandse vrienden, oude bekenden van de jarige en Yuda, vormden we een fondsje dat we naar Damai & Co overmaakten. Normaliter vliegt er een goedgevulde verjaardagsdoos die kant op maar vanwege de pandemie zit daar al twee jaar de klad in. (Er was tot op heden geen vliegverkeer tussen Europa en Bali.) Damai kocht van zijn geld onder andere een boek en een nieuwe rugzak. Vandaag nodigt hij schoolvriendjes uit die zijn verjaardag komen meevieren. Op zijn verzoek gaat moeder Elsa een extra feestelijk avondmaal voor het gezin bereiden. Met nasi kuning, gele rijst die bij dit soort feestelijkheden hoort. We konden horen dat hij zich daarop verheugt.  

Op 5 februari gingen op Bali de grenzen weer open voor buitenlandse bezoekers en sinds die dag zitten onze schoolgaande jongens weer thuis, met Zoom-thuisonderwijs. Aduh! Ook de omikronvariant landde op het eiland van de Goden. Daarom sloten de lagere en middelbare scholen hun deuren wederom voor onbepaalde tijd. (Ze zaten net weer twee weken in de schoolbanken.) Kasian. 

We houden van hem en wensten hem vanmorgen alle goeds toe voor het nieuwe levensjaar. Selamat hari ulang tahun, Damai sayang.