No hay

Sí, we zijn terug op het Spaanse honk. Afgelopen week waren we echter op pad met onze vrienden Paco y Rolando. Zij hadden iets te vieren, wij ook. Waarom zouden we het dan niet een keertje doen in de vorm van een gezamenlijke reis? In Spanje en Nederland waren er al vele uitjes samen maar nog nooit gingen we samen op vakantie. Wij planden de trip door Andalusië, zij zouden ons in hun nieuwe bolide rondrijden. Zo gezegd, zo gedaan. 

We reden rond 10:00 uur weg; dat was weliswaar afgesproken maar je weet het met hen nooit zeker. Een van hen is altijd stipt op tijd, de ander heeft er minder gevoel voor zal ik maar eufemistisch zeggen. De akela en ik stapten achterin, de mannen nestelden zich voorin. De nieuwe auto is als hun uit de kluiten gewassen baby... Al op de eerste dag werd in de cockpit flink gekibbeld. Over meerijden, te hard rijden, te langzaam rijden, over afremmen in de bocht, gebruik van knoppen of juist niet, het bestaande GPS-systeem, de (on)duidelijkheid van de geografische aanwijzingen, de airco. Als ouders die het oneens zijn over de opvoeding van hun kleine (die echt niet zo klein is). 

Als je groot bent, kun je in de loop van de tijd goed parkeren maar die eenvoudige regel werkt niet als je té groot bent voor de meeste garages en parkeerplaatsen. Dan is het precisiewerk. Beide mannen zijn goede chauffeurs, daaraan valt niet te twijfelen. Wij van de meerijders vonden dat geharrewar doorgaans vermakelijk maar het verbaasde ons ook. Wij dachten dat wij de ongekroonde Prinsessen van het Gekissebis zijn maar wij  vallen in het niet bij wat zij doen. (Dat krijg je met twee eigenwijze types in een relatie.)

Ondanks alles reden ze ons gezwind en veilig rond. In vergelijking met hen rijden wij als natte kranten en stoppen overal om foto´s te maken en van het uitzicht te genieten. Zij stoven op onze bestemmingen af. Wij zijn altijd bereid tot een omweg, zij gaan bij voorkeur recht op hun doel af. Als organiserend team stelden wij meer stops voor, eentje van hen wilde wel de ander niet. Als je samen reist, moet je compromissen sluiten. Wij deden dat.  

De geplande reis zou ons langs drie memorabele steden voeren. Andalusië staat onder andere bekend om zijn vele plaatsen met UNESCO-werelderfgoed. Mijn liefje en ik kenden alle bestemmingen reeds van eerdere bezoeken. De eerste koffiestop maakten we halverwege Úbeda, bestemming nummer 1. Er lag een groot waterreservoir dat tevens als uitkijkpunt diende. Het waterpeil was erg laag; tot dusver regende het veel te weinig, vooral in dat deel van Spanje. Dat gaat zijn tol eisen dit jaar. 

Úbeda zou je gemakkelijk over het hoofd kunnen zien maar het is een verborgen juweeltje. Het stadje dateert uit de Moorse tijd (stadswal uit de zesde eeuw) en heeft bijzonderheden uit de Reconquista, de herovering van christelijk Spanje op de Moren in de 13e eeuw. Een andere belangrijke ontwikkeling vond daar plaats in de 16e eeuw toen het onder invloed raakte van de opkomende Renaissance. Er waaiden nieuwe humanistische ideeën uit Italië over, die een grote invloed zouden hebben op de Spaanse architectuur. 

Een van de hoogtepunten is het ‘Hospital de Santiágo’ (1562). We betraden het statige pand met zijn imposante facade met onze klachtjes en keerden er kiplekker en als herboren uit terug! Daarna bezochten we de ‘Sinagoga del Aqua’, onder leiding van een gids. Deze watersinagoge is een van de oudste joodse gebedshuizen van Spanje. Dit gebouw uit de 14^de eeuw werd bij toeval ontdekt tijdens een vastgoedproject in 2007. We aanschouwden de vrouwengallerij, het rituele bad (mikveh), de gebedsruimte, de gescheiden ruimtes voor de koosjere keuken. Op een plein vind je een standbeeld van de bronzen Franco-generaal Saro Marin die kogelgaten in hoofd en torso opliep tijdens de Spaanse burgeroorlog. 

Op de eerste dag van onze reis kregen we de uitspraak ‘No hay’ al te horen, in het eerste het beste restaurant. Iets van de kaart was niet voorradig. Dat zou zo blijven tot aan het een na laatste restaurant dat we op onze trip bezochten. Niet alleen eenvoudige  restaurants maar ook professionele keukens vertoonden na de Semana Santa gaten in hun voorraad. Ook enkele horecapersoneelsleden waren duidelijk aan een korte vakantie toe. Het viel op maar verstoorde de plezier nergens. 

De stad Córdoba, eveneens een bolwerk van UNESCO-werelderfgoed, was de geplande tweede bestemming. Op die route liggen nog twee plaatsen die de moeite van een tussenstop waard zijn, wat ons betreft: Antequera en El Torcal. Dat stelden we dan ook voor. Antequera is de plek van de bijna 6.000 jaar oude Menga-dolmen, de Spaanse hunnebedden. Wij bezochten die plek een aantal jaren geleden maar in 2020 werd daar iets nieuws gevonden. In de richting van de Peña de los Enamorados, een kalkstenen heuvel waarvan het profiel lijkt op dat van een liggend menselijk gezicht, werd een nieuw grafdolmen gevonden die richting het oosten kijkt. Dat was nieuw. Meer dan 95% van de bijna 2.000 megalithische monumenten op het Iberisch schiereiland zijn op de zon gericht maar dit graf is dat juist niet. En El Torcal staat bekend als de pannenkoekenberg van Spanje. Het is een formatie van bizarre kalksteenvormen. Eentje wilde wel, maar de pannenkoekenbakker van de familie niet. Dus we stopten er deze keer niet. (Wij kennen beide locaties van een eerder bezoek aan deze streek.)

Dat mocht de pret evenmin drukken. We reden linea recta naar hoogtepunt Córdoba, waar we voor 16:00 uur kaartjes hadden geboekt voor een bezoek aan de Mezquita, de wereldberoemde moskee annex katholieke kathedraal die bezoekers 12 eeuwen terug in de tijd voert. Die dag was mijn verjaardag dus ik stelde voor te gaan lunchen bij Pepe de la Juderia, een klein maar bijna 100 jaar oud restaurant in de Joodse wijk van de stad. 

Onze vrienden waren erg onder de indruk van deze kerk-moskee-kathedraal. Een kathedraal kent iedereen wel maar eentje gebouwd op Romeinse fundamenten met Visigotische en ruim 1.200 jaar oude moorse elementen is enig in zijn soort in de wereld. Vooral de bijna 800 marmeren zuilen in moorse stijl veranderen een 21^ste eeuws bezoek in een sprookje. Kom er eens om!

Onze laatste bestemming was Málaga, de een na grootste stad en hipste havenstad van Andalusië. Daar hadden wij voor onze vrienden en onszelf onder andere een bezoek aan ‘Museo Picasso’ gepland. Dat mag niet ontbreken in het jaar waarin op menige plek wordt herdacht dat deze Spaanse kunstenaar 50 jaar geleden overleed. Hij werd geboren in Málaga en overleed op hoge leeftijd in Mougines (Zuid-Frankrijk). Na het parkeren van de truck en het inchecken, wandelden we op ons gemak naar het centrum voor een tapaslunch. Die was geweldig bij Illari Vinos & Tapas (vlakbij de kathedraal) en dat was als thuiskomen. Dat restaurant  wordt gerund door vrouwen. 

Vervolgens liepen we naar het museum van de machoman. Picasso was niet erg aardig voor vrouwen maar dat weerhield hem er niet van prachtige kunst te maken van en over zijn muzes. Geen reden tot cancelen, wat mij betreft. Het schilderij ‘La Siesta’ uit 1932 met zijn vrouwelijke rondingen siert de kop van dit blog. Aan het einde van de expositie konden bezoekers zichzelf digitaal vastleggen in zijn atelier. De zwartwit-foto kon je daarna downloaden van internet. Iedereen voor en na ons kon die verleiding evenmin weerstaan. Het was er een drukte van belang. (Stond zeker op TikTok?!)  ‘s Avonds dineerden we in een restaurant dat we kenden van ons vorige bezoek. Het heet Palo Cortado en bevindt zich aan de voet van de kathedraal. Het was net zo goed als toen maar ook hier was niet alles beschikbaar van het menu. Hier klonk de laatste ‘No hay’. 

Terugblikkend, vonden we hotel ‘Palacio de Úbeda’ de leukste pleisterplaats van deze reis. Cava bij binnenkomst, een stoere ridder die ons welkom heette, een kamer als een balzaal met een bad op pootjes middenin de ruimte, een heerlijk ontbijtje. En niet onbelangrijk: een grote, overdekte parkeerplaats voor de kleine. Het bezoek aan de Mezquita van Cordoba was het culturele hoogtepunt en het diner bij Palo Cortado (Málaga) het culinaire toppunt. 

We kijken met elkaar terug op een leuke en gezellige ronde van Zuid-Spanje. Het weer zat mee (dagelijks zonnig maar niet te heet), het gezelschap was uitermate goed, de bolide kwam er zonder schrammetje vanaf. Er zitten bij tenminste drie van ons enkele kilootjes teveel aan maar die zullen weldra weer slinken. In de afgelopen week las ik slechts drie bladzijden op mijn reader; dat diepterecord verbeterde reeds. We meenden gisteren last te hebben van een jetlag en dat is niet onlogisch na al dat laagvliegen. De gekwetste voet van mijn liefje krijgt nu weer wat meer rust. Mijn webalbum kwam eveneens kilo´s foto´s aan (waarvan een aantal van de hand van Roland is). Kijk zelf maar.