Blogger van kristal

29 maart 2008 begon ik ermee, we zijn nu 15 jaar en 1.617 blogs verder. In huwelijkse kringen wordt het een kristallen verbintenis genoemd. Dat klinkt misschien funny maar het is geen grap (ondanks de datum). In de tussenliggende jaren was er weleens twijfel over doorgaan maar ik ben blij dat ik het besluit om te stoppen niet nam. Schrijven en fotograferen zijn geliefde bezigheden waaraan ik nog steeds veel plezier beleef. Bovendien: ‘taal is zeg maar echt mijn ding’. Die titel gebruikte cabaretière Paulien Cornelisse ooit voor haar eerste vermakelijke boek, over taal. Haar uitspraak past ook bij mij. Iemand zei mij laatst, na lezing van een flink aantal blogs achter elkaar, dat ik boeken zou moeten schrijven. 

Die aspiratie had ik ooit. Als jonge taalstudente wilde ik een meeslepende literaire debuutroman uit de pen toveren, geen boek schrijven. (Ik kwam niet verder dan het schrijven van zakelijke boeken, met mijn eerste werkgever.) Niet iedereen heeft een Anjet Daanje, Donna Tart of Lize Spit in zich. De Amerikaanse auteur en Booker Prize-winnaar George Saunders werd laatst geïnterviewd in Nederland. Daarin zei hij dat het ambacht van schrijven vereiste dat je het peinzende, analytische gedeelte van je brein voor de gek houdt om zo bij een soort onderbewustzijn terecht te komen. Daarvoor heb je veel geduld nodig. Dat onderbewustzijn doet er alles aan om zijn parels voor je te verbergen. Een boek schrijven lijkt tegenwoordig (bijna) iedereen te doen. Dagelijks worden er wereldwijd 11.000 gepubliceerd, dat is omgerekend ongeveer acht titels per minuut. Daaraan heb ik niets toe te voegen. Bloggen is zeg maar echt mijn ding nu. 

Cornelisse is wekelijks columniste bij de Volkskrant, met heel korte teksten. Haar column van 29 maart jongstleden ging over de Japanse duizendknoop. Dat is een invasieve exoot die zich door rioleringen en funderingen heen bijt. Op de site van de NOS zag zij een filmpje over varkens die worden ingezet bij de bestrijding van deze plant. Varkens vinden de wortels namelijk lekker dus daarmee heb je een win-win-situatie: de schadelijke planten worden teruggedrongen en de varkens huppelen rond in een zuivere uitbeelding van levensgeluk. Ze meldt dat de duizendknoop in Japan ook door mensen wordt gegeten. (Cornelisse is Japan-kenner en spreekt de taal.) De smaak zou zitten tussen asperge en rabarber. Nu zijn zowel asperge als rabarber groenten die óf worden vereerd, óf verafschuwd. Ze vermoedt dat de combinatie van die twee dan ook geen crowdpleaser zal zijn. Verder lijkt het haar moeilijk om het smaakgeluk van de varkens te evenaren. 

Deze column was qua taal of grapgehalte geen hoogtepunt, zeg ik eerlijk. Haar bijdragen zijn doorgaans gortdroog, vaak op het absurde af. Dat is haar handelsmerk. Ik werd echter verrast door de vergelijking die ze maakte. Ze gaf niet aan of ze de groene of witte asperge bedoelde maar ik ga ervan uit dat het over de witte ging. Die komt in deze tijd van het jaar beschikbaar en houdt mijn smaakpapillen danig bezig. Ze liggen in Nederland al uitgestald bij de groentenjuwelier. 

Vriendin Bernadette, net als wij liefhebster van dit witte goedje, meldde recent dat ze bij haar favoriete groentenwinkel te koop zijn voor €6,95 per 250 gram; dat komt neer op bijna €28 per kilo (categorie AA Extra). Jemig de Pemig. Dan begrijp je steeds beter waarom ze het witte goud worden genoemd! Geen gekke prestatie voor een groente die is verwant aan de ui en de prei (Liliaceae-familie). Zij kocht ze niet maar nam zich voor ze te gaan bereiden met Pasen. Inmiddels daalde de prijs enigzins. 

De week die aan Pasen voorafgaat, wordt in Spanje Semana Santa genoemd, Heilige Week; in Nederland noemt men het de Goede Week. Dat is de belangrijkste feestweek van Spanje. In het dorp oefent de fanfare al hard, elke avond horen we het tromgeroffel in de verte. Het is stemmig. Spaanse buren druppelden in de afgelopen weken binnen om hun vakantiehuizen schoon te maken en te snoeien in de tuinen. Het moet er allemaal wel knap bijliggen! Onze overburen Guillermo & Maria-Victoria uit Madrid arriveerden ook reeds. Hun jasmijn, de citroen- en de olijfboom werden reeds als eerste gesnoeid. Zij brachten voor ons een speciaal koekje mee van een van de oudste patissiers van de hoofdstad. De man heet Adolfo Lazcano. (In die tijd kon je je kind die voornaam nog met goed fatsoen geven...) Het is een specialiteit uit Cuenca, de provincie waar die Spaanse koekenbakker oorspronkelijk vandaankomt. 

We maakten al menig gezellig babbeltje met hen. Goed voor ons Spaans en goed voor de relatie. Het zijn leuke, lieve lui. Volgende week komt ook hun jongste dochter met haar twee kids hier naartoe. Semana Santa is namelijk ook het feest van de familiehereniging. Momenteel logeert zoon Guillermo Junior in zijn eentje bij zijn ouders. (Vrouw en kids bleven in Madrid.) Hij blijkt al vijf weken een longontsteking te hebben die maar niet overgaat. We hoorden hem eerder hoesten dan dat we hem zagen. Hij had nogal een smal koppie. Zijn arts gaf hem eerder een antibioticakuur maar die sloeg niet aan. Als ik dat hoor, slaat de angst mij om het hart... Mijn beste vriendin Nelly had in 2005 ook een hoest die ze maar niet kwijtraakte, kreeg ook kuur na kuur die niet hielp. Totdat een specialist maanden later de diagnose ongeneeslijke longkanker stelde. Ze overleed in januari 2009, aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. 

Voor de regelmatige lezer die mijn verhaallijnen volgt: afgelopen week was voor mij persoonlijk al Een Goede Week. Er stond weer een afspraak gepland met de oogarts. Het zicht in het geopereerde oog ging van 30 naar 80 procent. Joehoe! Dokter Joaquin vertelde mij dat de vlek in het midden van mijn beeld te maken heeft met de -nu nog- wat rafelige rand van het maculagat dat zich volledig sloot. Hij wees mij dat aan op een opname van het achterste van mijn oog. Als ik naar de vorm van die rand kijk, lijkt die op het vlak dat nu nog het beeld in mijn geopereerde oog deels blokkeert. Dat is normaal, niets om mij zorgen over te maken. Toen hij dat zei, voelde ik berusting op mij neerdalen. Als de engel die uit de hemel neerdaalde in het Paasverhaal. Hij rolde de steen van het graf en ging erop zitten. De engel richtte zich tot de vrouwen (twee Maria's) en zei: ‘Wees niet bang’. Kijken is ook zeg maar echt mijn ding. Vanaf vandaag mag ik weer autorijden, bergbeklimmen en diepzeeduiken. Hoe fijn is dat?!   

Ik las ergens dat de oorsprong van de witte asperge ligt in de omgeving van de rivieren de Tigris en de Eufraat, het voormalige Mesopotamië ook wel Tweestromenland genoemd. Egyptenaren en Grieken aten ze al en gebruikten ze als offer aan hun goden. Het was de Romeinse beschaving die deze groente populair maakte en op het Iberisch Schiereiland introduceerde. De consumptie ervan was destijds doodgewoon. Men geloofde in de therapeutische eigenschappen van de groente. Tot in de 14e eeuw kreeg de asperge niet de populariteit terug die het tijdens het Romeinse Rijk had. Hoewel men tijdens de Renaissance dacht dat het een krachtig afrodisiacum was, was de consumptie ervan in kloosters om deze reden lange tijd verboden. De Spaanse bourgeoisie waardeerde deze groente echter zeer. De asperges die hier tot het einde van de vorige eeuw vooral werden geconsumeerd, waren doorgaans groen. Die zijn ook lekker maar er gaat niets boven de seizoensgebonden witte, wat mij betreft. 

In deze tijd van het jaar beginnen wij hier ook te loeren op de witte maar dan van Spaanse bodem. Men houdt april of mei aan als start van het seizoen maar tijdens de coronapandemie verschenen ze eerder en bleven ze langer beschikbaar voor de consument. (Daarvoor ging de bulk doorgaans naar de betere Spaanse restaurants.) Vorig jaar vonden we ze als eerste bij de plaatselijke Aldi. We spraken onlangs met buurvrouw Bente over dit product en vroegen haar voor ons uit te kijken naar die witte heerlijkheid. Als ze ze aantrof, zou ze ons bellen of Whatsappen. 

We kregen een telefoontje van buurman Jan die meldde dat hij ze zag liggen in supermarkt Costablanca, een winkel met vooral Noord- en West-Europese producten. Er lagen flink wat pakken, zag ik op een foto. “Doe er maar twee”, riep mijn liefje enthousiast. Hier kosten ze €7,95 voor 500 gram. Toen wij gisteren zelf naar die winkel togen, was het schap helemaal leeg. Het is nog geen Pasen maar wij gaan ze vanavond al serveren aan onze semi-Spaanse vrienden Rolando & Paco. We hebben niet alleen de progressie in mijn oog te vieren. Met hen gaan we na Pasen een reisje door Andalusië maken om twee verjaardagen feestelijk in te kleuren. (Een aan hun kant, eentje aan de onze.) Daarvoor hebben we nog veel te bespreken. En volgende week gaan we samen een avond naar de Paasprocessie.