Van de inhoud

Langzaam maar zeker naderen we het einde van de Spaanse zomervakantie. Die van mij gaat nog even door, die van de meeste Spanjaarden stopt in de loop van volgende week. De hittegolf houdt ook nog aan. Gistermiddag kwam de wind uit het zuiden dus dan weet je het wel. Afgezien van die tergend lang aanhoudende hittegolven was het een rustigere augustus dan in vorige jaren. Misschien is dat omdat het went maar dat denk ik, eerlijk gezegd, niet. Geluidsoverlast went nooit. Of het nu van schreeuwlelijkerds op twee of vier pootjes komt. Mijn liefje las onlangs een kop uit een (Spaanse) krant voor waarin werd gesteld dat twee miljoen burgers in Europa last hebben van lawaai. Mijn eerste reactie was ‘dat aantal valt mij mee’. We zijn op dit continent met bijna 450 miljoen burgers dus dat is maar een klein percentage. Maar overlast is overlast en elke persoon die dat ervaart, is er een te veel. Feit is dat deze maand relatief goed verliep. Wel nemen we ons voor volgend jaar een deel van de zomerperiode elders door de brengen; bij voorkeur in het Vaderland. Niet om Spanjaarden te ontlopen maar wel de eventuele hitte. 

In Nederland is de komkommertijd reeds ten einde. De kranten en journaals hebben weer van alles te melden dat mij interesseert. Dat komt onder andere door de op handen zijnde veranderingen in de Vaderlandse politiek. Veel parlementariërs keren niet terug na de verkiezingen van 22 november a.s. Op dit moment staat de teller op 34. Je zou dit een ‘brain drain’ kunnen noemen maar meer dan grijze cellen vliegen er vooral vele parlementaire ervaringsjaren het raam uit. Een aantal partijen verliest de partijleider, Nederland krijgt een andere premier, de huidige Kamervoorzitter keert niet terug, de nestor van de Tweede Kamer stapt op (partijleider SGP) en een aantal eenpersoonsfracties houdt op te bestaan. 

Eenmansfractie Pieter Omtzigt (1974) ontvouwde zijn toekomstplannen voor Nederland deze week in de vaderlandse pers. Wij, stemmers-op-afstand, wachtten met spanning op zijn besluit. Zou hij een politieke partij gaan opzetten of ging hij eveneens stoppen? Hij kreeg vorig jaar door gedoe immers een burn-out. Als deze uiterst intelligente, principele luis in de pels van het Haagse establishment zou gaan meedoen met een eigen partij zou dat de komende campagne en het politieke landschap weleens flink kunnen opschudden. Het gaat dan hopelijk weer over de inhoud, in plaats van beeldvorming! 

De boodschap van Omtzigt was er eentje die ik met interesse tot mij nam. Hij begint aan een uitdagend project. Zijn partij gaat Nieuw Sociaal Contract (NSC) heten; een beetje suf vind ik het wel klinken maar het is de titel van zijn eerdere boek over de noodzakelijke veranderingen in de politiek. In een essay in Trouw las ik bovendien dat dat begrip (sociaal contract) stamt uit een periode van grote Europese denkers en filosofen uit lang vervlogen tijden. 

Illustratie: Maarten Wolterink

Omtzigt formuleerde met een groep gelijkgestemden zijn grondgedachten en uitgangspunten; over woningnood, het aardbevingsschandaal, de toeslagenaffaire, falend asielbeleid en toenemende armoede. Er spreekt een grote hervormingswil uit. Dat is wel even anders dan wat BBB doet. 

De bewust gekozen partijnaam geeft aan wat het streven is: bestaanszekerheid garanderen voor iedere burger van Nederland, herstel van vertrouwen in de overheid. Een nieuw sociaal contract betekent een nieuwe organisatie van de staat, waarbij de burger grotere zeggenschap krijgt. De Dwarsdenker van Den Haag (zijn geboorteplaats) wil in dat kader een constitutioneel hof, een gewijzigd kiesstelsel en beter rechtsbescherming. 

Hoe wek je vertrouwen als politicus? Door ondubbelzinnig voor je zaak te staan, een duidelijke visie tentoon te spreiden over de rol van de overheid en over de actieve betrokkenheid van burgers. Omtzigt zelf boezemde vooral vertrouwen in door grote betrokkenheid te tonen in de toeslagenaffaire maar ook door zijn duidelijke taal en diepe kennis van zaken. Hij is een man van de inhoud. Over een aantal andere hete aardappelen moet hij zijn gedachten nog op papier zetten (stikstof, bijvoorbeeld). En er moet een lange lijst komen met net zo betrouwbare kandidaten. Dat is geen sinecure! Volgens de laatste peilingen zal zijn partij goed zijn voor tenminste 30 zetels. 

Wordt hij de Redder des Vaderlands? Omtzigt is zeker geen Messias, hij kan geen water in wijn veranderen en niet over water lopen. Een satire in de Volkskrant speelde daarop afgelopen week in: ze moesten Pieter (denkbeeldig) uit de Hofvijver vissen. En nee, evenmin heeft hij de ambitie om premier van Nederland te worden. Hij wenst Kamerlid te blijven, in de toekomst dus wel als leider van een grote fractie. Hij is, naar verluidt, niet de beste teamplayer al heeft hij in de afgelopen 20 jaar met een brede waaier aan politieke partijen in de Tweede Kamer (van links tot rechts) samengewerkt. We gaan het zien. 

Wat ik ook goed aan hem vind, is dat hij toekomstige samenwerking met de PVV van Geert Wilders uitsluit. Uit principe. De PVV is allereerst geen partij (wel een beweging met 1 lid) maar stelt bovendien ondemocratische maatregelen voor. (Diezelfde opvatting huldigt hij over Forum voor Democratie.) Voor een man als Omtzigt is de Grondwet uitgangspunt. Hoe goed ik hem ook vind als politicus, zelf zal ik nooit op een partij of kandidaat stemmen die -mede- wordt gedreven door geloof in een goddelijke macht (ook wel religie genoemd, welke dan ook). Solidariteit met elkaar en mededogen voor je naaste zou iedereen moeten voelen. 

Illustratie: 
Jean Gouders

Net als Omtzigt, heeft ook de gloednieuwe partijleider van PvdA en Groenlinks een toekomstvisie voor Nederland. Wat voor land willen we zijn? Wat voor burgers leveren daaraan hun bijdrage? Hij oogt wellicht meer als de Messias -door die grote, grijze baard- maar ook Frans Timmermans (1961) is dat niet. Wel is hij eveneens een man met een missie. De Eurocommissaris en eerste vice-voorzitter van de Europese Commissie komt uit Brussel terug om het nieuwe samenwerkingsverband op links in het Vaderland te gaan aanvoeren. Ik denk zelf dat hij een stemmentrekker zal blijken te zijn dus de komende parlementaire verkiezing wordt spannend. Het zal geen regelmatige lezer verbazen dat mijn voorkeur ter linkerzijde van het politieke spectrum ligt. Op Timmermans zal ik mijn stem echter niet uitbrengen, al is ook hij van de inhoud. Bij voorkeur stem ik op een vrouw. 

Wie echter volledig ongeloofwaardig is in mijn ogen, is Wopke Hoekstra als opvolger van Timmermans in Brussel. Hoekstra als nieuwe Klimaatpaus? Kom nou! Hij is de man die een dolk in de rug stak van collega Christianne van der Wal die het lastige stikstofdossier in de maag kreeg gesplitst. Hoekstra, die zei dat 2030 niet heilig voor hem was, het jaar waarin Nederland de stikstofdoelen moet halen. De onbetrouwbare man die op de rem trapte. De man die over zichzelf zegt dat hij meer bestuurder dan politicus is, betreedt mogelijk het epicentrum van de Europese politiek. Ik heb er geen woorden voor.... In de Spaanse pers kon zijn voorlopige benoeming rekenen op smalende opmerkingen. Wat een sneue banencarrousel is dit. En wat een rare sprongen voor een gewezen McKinsey-man.  

Onder andere zo krijgt politiek zijn slechte naam. Hopelijk is dit de laatste perfide daad van het demissionaire kabinet Rutte IV. Hoekstra's benoeming is echter nog niet zeker. Er moet in het Europarlement nog worden gestemd. Als hij wel de opvolger van Timmermans wordt, zal hij de Eurodelegatie gaan aanvoeren bij de belangrijke klimaattop in Dubai. Eind november zal hij daar dan als hoofdonderhandelaar namens de Europese Unie andere landen ervan moeten overtuigen hun ambities te verhogen en te gaan bijdragen aan klimaatfondsen. Zie je het voor je?! Ik zou mij uit de procedure terugtrekken als ik hem was. Het gaat hier immers over de inhoud. Tja. Volgens peilingen komt het CDA in de Nederlandse politiek niet verder dan drie zetels bij de komende verkiezingen. 

In Spanje is het momenteel evenmin komkommertijd aan het politieke firmament. Ik ga niet bloggen over die vermaledijde Rubiales, zijn grensoverschrijdend gedrag en zijn onwil om af te treden als baas van de Spaanse voetbalfederatie; een macho-verbond bij uitstek. Hell no. De beerput gaat wijd open over deze afschuwelijke man. Goed dat de Spaanse wereldkampioenen weigeren voor Spanje te gaan voetballen zolang hij op zijn stoel zit. Dat zal hem leren! 

De vervroegde verkiezingen leverden hier geen absolute winnaar op. Volkspartij Partido Popular (de VVD van Spanje) kreeg de meeste stemmen maar geen meerderheid; zelfs niet als het gaat  samenwerken met de extreemrechtste partij Vox. Die partij werd afgestraft door de kiezer. Tot mijn grote opluchting heeft de Spaanse kiezer gesproken over het lot van deze nare partij in de landelijke politiek. Op regionaal vlak (na de afgelopen regionale verkiezingen) boekten ze hier en daar wel sukses. Zo kreeg de combi PP-Vox in Elche de meerderheid en daar maken ze nu het lokale bestuur uit. Het eerste gezamenlijke besluit dat werd genomen, was dat ze daar alle fietspaden gaan opdoeken. Snap jij dat?! Fietsen is kennelijk een linkse hobby en dat moet kapot. Dus alle fietspaden in de stad moeten uit het straatbeeld verdwijnen. Onder andere zo krijgt de Spaanse politiek zijn slechte naam. Tja. 

De landelijke coalitie van PSOE en andere linkse partijen die tot voor kort in dit land de scepter zwaaiden (voor het eerst in de parlementaire geschiedenis van Spanje), werd qua aantal stemmen de tweede partij van het land, met een lichte stijging in het aantal uitgebrachte stemmen. Demissionair premier Pedro Sánchez vond dat een feestje waard. Ook hij won. Leiders van beide partijen vonden dan ook dat ze beiden recht hadden om als eerste een regering te gaan vormen. 

Maar wat hier gebruikelijk is, is dat koning Felipe VI bepaalt wie dat recht heeft. De koning gaf die rol aan de leider van de grootste partij (PP), Alberto Núñez Feijóo (1961). Voor het vormen van een regering is in Spanje een meerderheid van 176 zetels nodig. Met Vox, UPN (Unión del Pueblo Navarra) en CC (Coalición Canaria) op rechts blijven ze steken op 172 zetels. De kans is dus groot dat hij geen meerderheid van stemmen krijgt in de Cortes Generales (de algemene hofraden), de Tweede Kamer van dit land. Andere partijen in het parlement lijken niet van zins hem te steunen. Er zijn twee stemronden, de uitslag weten we pas eind volgende maand. Spannend. 

Lukt het Feijóo niet, dan mag Sánchez proberen weer een regering te vormen. Die kansen zien er beter uit al zijn er geen garanties. Hij kan rekenen op meer steun in de Kamer, uitkomend op 178 zetels. Maar er moet nog flink worden onderhandeld. Achter de schermen is hij al druk met het opstellen van plannen, las ik meermalen in Spaanse media. 

The heat stays on. Die strekt zich hier uit naar september-oktober. Tegen die tijd is Rubiales uit zijn functie gezet, dat is het goede nieuws. 

Terracottaleger van Xi'an in Alicante

We maakten onlangs weer een uitstapje naar Alicante om daar de expositie Las Dinastías de Qin y Han te bekijken in het archeologisch museum MARQ. We hadden gereserveerde kaarten op een vast tijdstip, met rondleiding. Deze tentoonstelling stond gepland voor 2020 maar toen brak de pandemie uit en werd het uitgesteld. Maar van uitstel kwam geen afstel. Het toeval wil dat Spanje en China dit jaar hun 50-jarige band vieren. 

We gingen tijdig van huis en namen de tolweg (AP-7) om vakantiedrukte en opstopping te voorkomen. We komen langs een aantal kuststeden waar het in deze tijd van jaar erg druk is met vakantiegangers. Normaliter rijden we Alicante vanuit het zuiden binnen. Nu besloten we, met alle werkzaamheden in het centrum van de stad, de bestemming via de noorderlijke route aan de rijden. Dat was een goede beslissing. We kwamen aan zonder oponthoud en doken meteen de dichtstbijzijnde parkeergarage in. 

Mijn liefje is vaak onder de indruk van hoe ik de auto achteruit in een parkeervak manouvreer in doorgaans smalle en volle ondergrondse parkeergarages. Je kunt zeggen dat het een hobby werd al werken de sensoren rondom de auto weleens op mijn zenuwen. Op de display beginnen er dan veel te vroeg gele en rode waarschuwingen te verschijnen. Je zou denken dat je weldra op een obstakel knalt als ik niet beter zou weten. Zenuwenlijers zijn het! 

De tentoonstelling zit in een prachtig pand. In 2004 werd het uitgeroepen tot het mooiste museum van Europa. (Guggenheim in Bilbao ging hen voor in 2000.) Voorheen was dit het ziekenhuis van de stad, met een regionale functie. 

Na een kopje koffie op het terrein liepen we -te vroeg- het museum binnen met de vraag (in het Spaans) of we eerder aan de rondgang mochten beginnen. We stonden op een papieren lijstje, er lagen twee papieren tickets op ons te wachten terwijl we twee electronische toegangsbewijzen op de telefoon hadden. Het ontgaat mij waarom een dubbele administratie, en dan nog wel op papier, nodig is. Maar ja, dit is Spanje. Qua internet, toegankelijkheid van websites en online gebruikersvriendelijkheid is er nog veel te winnen. 

Maar we konden doorlopen. We werden in de eerdere groep ingedeeld en bleken in een Engelse rondleiding te belanden die later begon dan de groep waaraan we dachten te zijn toegevoegd. Dat wilde ik niet. Oh-oh, moeilijk-moelijk. Totdat ik daar in goed Spaans zei dat het niet onze voorkeur had met een Engelssprekende groep mee te lopen. Onze voorkeur ging uit naar de Spaanstalige tour. Bovendien had niemand ons daarover iets gevraagd. Er werd gebeld. Totdat er een knikje volgde en we met de eerstvolgende Spaanse groep meemochten. 

We werden begeleid door gids José, een Spaanse jongeman die geschiedenis studeerde. Hij was zeer goed onderlegd in de materie van Qin en Han en sprak als rechtgeaard Spanjaard veel met zijn handen. Niet eenmaal hoorde ik een hapering tijdens zijn toelichting op de kunstvoorwerpen in de drie zalen die we onder zijn bezielende leiding doorliepen. 

Deze tentoonstelling is erg mooi vormgegeven, vind ik. Donker, met meerkleurige lampionnen aan het plafond en veel paarstinten, de kleuren die in de Chinese cultuur staan voor onsterfelijkheid en goddelijkheid. De expo draait om het Terracottaleger van China´s eerste keizer Qin Shi Huang. Sinds de achtste eeuw voor onze jaartelling, eeuwen voordat Qins dynastie begon, bestond China uit circa 100 koninkrijken (net als Spanje) waarvan de heersers elkaar en elkaars macht te vuur en te zwaard bestreden. Het was een bloederige boel. Gevechtsbeelden waren in een zaal te zien als achtergrond. 

Qin was de eerste die de koninkrijken van China aan zich wist te onderwerpen. In 246 voor onze jaartelling wordt hij zelf koning, in het jaar 221 roept hij zich uit tot onbetwiste keizer van China. In die hoedanigheid regeert hij tot het jaar 206 (voor Christus). In zijn zoektocht naar onsterfelijkheid liet hij een immense ondergrondse burcht bouwen waar hij na zijn dood wilde voortleven. Het was destijds de culturele gewoonte om je hele hebben en houden mee je graf in te nemen. Als de heerser overleed, gingen zijn echtgenote, concubines, paarden, leger, personeel en aardse bezittingen van grote waarde mee het ondermaanse in. Totdat men op enig moment tot het inzicht kwam levende personen en dieren te vervangen door terracotta-wezens. Zo ontstond het Terracottaleger van Xi'an dat 2.000 jaar verborgen bleef. Het bestaat uit 8.000 krijgers die zijn gewapend, gekapt en gekleed naar hun rang, uit 500 paarden en 150 strijdwagens. 

In 2008 bezochten wij het Drents museum om voor de eerste keer een klein deel van het opgegraven terracottaleger te zien. Die expositie reisde destijds over de wereld. De opzet en de tentoongespreide voorwerpen en beelden waren toen anders dan de huidige tentoonstelling in Alicante. In het museum in Assen troffen we een groot aantal beelden aan (deels in kleur uitgevoerd), doorgaans op podia uitgestald waar je als publiek omheen liep. Je kon er vanaf een balustrade op neerkijken of je moest als bezoeker opkijken naar de beelden. Ook toen al waren er krijgers uit de volledige hiërarchie te bewonderen: van eenvoudige soldaten tot de hoogste in rang, de generaal. 

Dat was nu niet anders al was deze opstelling eigentijdser. De beelden staan in doorzichtige glazen of perspex zuilen, min of meer op ooghoogte van de kijker. Je kunt er omheen lopen, de terracotta-uitvoering -in ovens op hoge temperatuur gebakken klei- tot in de kleinste details bestuderen. Wat ik heel interessant vond, was het feit dat twee grote beelden van keizer Qin in een kubus van doorzichtig doek waren geplaatst, met gekleurde lampen op de beelden. Die afscherming is eveneens cultureel bepaald; de absolute heerser over de Chinezen wilde zichzelf niet al te zeer te kijk zetten. Er moest enige afstand tot het volk blijven. 

Twee van de mooiste stukken van deze expositie vind ik een menner op een strijdwagen met vijf paarden (hiernaast)  en de rouwkoets van de keizer met luiken die open en dicht kunnen. De originele rouwkoets is geheel van goud; die bewaart men in China. Hier staat een replica in brons. Ook erg mooi. 

Tevens zijn er voorwerpen en beelden te bezichtigen uit het mausoleum van keizer Yangling en zijn vrouw, keizerin Wang; personen uit de rivaliserende Han-dynastie dat in de buurt van Xi'an werd ontdekt en opgegraven. Han-Chinezen maken tegenwoordig de dienst uit in China, ze zijn de dominante bevolkingsgroep van het land. Het keizerlijk paar liet zichzelf begraven met een leger van duizenden soldaten, eunuchen, bedienden, muzikanten en acrobaten, evenals honderden dieren en modellen van wapens, voertuigen, gereedschappen en persoonlijke ornamenten. De figuren in dit mausoleum zijn veel kleiner dan die in het grafcomplex van keizer Qin. Hun lichamen zijn van keramiek maar oorspronkelijk hadden ze scharnierende armen van hout, waren ze gekleed in zijde en hun harnassen waren gemaakt van leer. Dat materiaal verging allemaal. De figuren zijn hier naakt te aanschouwen. 

Het is indrukwekkend om te zien hoe de Chinese cultuur al vroegtijdig zo ontwikkeld was. Wat een technieken en materialen waren toen in gebruik en wat een luxe werd tentoongespreid. En dan te bedenken dat de Europese tijdgenoten zeer eenvoudige boeren waren... Uiteindelijk deelden de Chinese keizer Qin en Julius Caesar de wereld met hun tweeën op, rond de jaartelling. Deze tentoonstelling is tot januari 2024 in MARQ te zien en is een aanrader! 

We lunchten daarna in een stemmig tapasrestaurant in de Calle Manero Mollá, genaamd Manero. Voorheen zat in dit pand een kruidenwinkel en enige mate van die knusheid vind je er nog steeds. De uitgebreide kaart is een mix van delicate Franse en Spaanse gerechten. Onze vrienden Paco y Rolando zegen daar enkele maanden geleden neer en vonden het een aanrader. Recensenten van de Michelin-gids vinden het eveneens een uitzonderlijke eetlocatie. Dit restaurant is gelieerd aan restaurant El Portal, een even leuke plek in dezelfde straat. De  hoofdkok stond niet zelf in de keuken. Dat werk liet hij over aan een vrouwelijke brigade die zeer capabel bleek. Zelf rijgde hij in het zicht van de klanten spiezen met olijven, anchovis en pepers. Met handschoenen aan. 

Er kwam eerst een Spaanse amuse op tafel, daarna enkele oesters vooraf. Vervolgens  kozen we steak tartare en langzaam gegaarde rabo de toro op briochebrood als hoofdgerechten. Klein maar fijn. De huiswijn was voortreffelijk. De steak tartare was nu eens niet de keuze van La Dama del Steak Tartare. Mijn liefje eet dit gerecht al bijna 50 jaar met regelmaat en met veel plezier. (Zelf bereidt ze ook een voortreffelijke versie!) Haar allerlekkerste uitvoering ooit at ze in Brussel, bij Aux Armes de Bruxelles. Dat deed ze voor het eerst met haar vorige liefje -een Belgische met Joodse roots- maar wij aten daar ook samen. Er hingen foto’s van Bill Clinton en andere bezoekende beroemdheden aan de wand. Wij werden er niet vereeuwigd maar dat maakt het niet minder memorabel. Daar werd ik ingewijd in dit gerecht. Af en toe deelde ik een croustini met tartaar uit. Vragende ogen... maar gedeelde pret is dubbele pret; al kon het ossenstaartgerecht haar ook zeer bekoren. 'Mijn' steak tartare belandde in haar Top5 en dat zegt genoeg. We namen een hartige delicatesse mee voor onze Deense buren bij wie wij gisteren werden uitgenodigd voor een barbecue-avond. Ook Jan is een uitstekende kok. 

Foto’s van dit dagje uit vind je in het webalbum 2023.

Golf op golf

We hebben hier weer een hittegolf. Die zijn nog wel te tellen op de vingers van twee handen maar ik doe even geen moeite. Daar is het te warm voor. De hitte is een ongeduldige toerist. De zon is nog niet op of die is er al!  (Niet van muzelluf maar van Arnon Grunberg, in zijn laatste boek over vluchtelingen.) Eerder deze week werd het in de Valenciaanse hoofdstad (Valencia) 44 graden Celsius. Dat is een record sinds men daar in de 19de eeuw begon met metingen. Ook mijn woonplaats bereikte een record: 36,3 graden Celsius. 

Het is flink hommeles in grote delen van Europa. Noord, oost, zuid. Of het zijn recordtemperaturen, extreme droogtes en bosbranden, of giga-overstromingen. De rest van de wereld wordt evenmin gespaard. Sommigen noemen 2023 al een rampjaar qua schade door klimaatverandeirng... Die schade loopt dit jaar al in de miljarden euro's. Ik las een artikel over wie die schade dan zou moeten gaan  betalen. Er moet een discussie op gang komen tussen verzekeraars en overheden. Er moet een nieuw model van schadevergoeding worden ontwikkeld, aldus deskundigen. Ik vrees dat het ons voorland is op dit continent en elders. 

De einder van het lokale strand kleurde op een ochtend lichtoranje, van het Saharazand dat met de hitte meekwam en uiteindelijk neerstreek. In de Spaanse krant Levante las ik dat er eerder cesium en beryllium van kernproeven werden gevonden in die Sahara-waas die neersloeg op Spaanse bodem. Ze troffen het aan in sneeuw dat ze namen uit de Pyreneeën. Ook in Zwitserland en Frankrijk. Radio-actieve deeltjes? Het moet toch niet gekker worden! 

Er wordt door menig deskundige verkondigd dat Spanje op termijn het klimaat van Noord-Afrika krijgt en dat het noorden van Europa 'het nieuwe zuiden' wordt qua reisbestemming. Men is in Spanje ook al drukdoende met het kopen van vakantiehuizen in koelere delen van het land, bijvoorbeeld in het noordelijker gelegen Galicië. Wel aan de kust. Een vakantie zonder zee en zwemmen is geen vakantie voor de gemiddelde Spanjaard.

Toen ik afgelopen donderdagavond naar buiten stapte om het terras klaar te maken voor de nacht, voelde ik een warme wind die ik nog nooit zo had ervaren. Het was vreemd maar eigenlijk ook wel weldadig. (Het was gelukkig niet luchtvochtig.) Die enorme hitte -typisch Noord-Afrikaans- verwonderde mij. Ik liet het gevoel goed op mij inwerken... Het is extra memorabel als ik iets voor het eerst van mijn leven voel. Wij zaten sinds die middag met alle deuren en ramen gesloten; aanvankelijk nog zonder airco aan. Muziekje, glaasje erbij, knabbeltje, mooi boek. Goed te doen. 

Als je gedurende de dag van buiten naar binnen kwam, voelde dat goed. Echt goed. Alsof je een koelkast binnenstapte. We keken elkaar verrast aan: wellicht toch een goed geïsoleerd huis?! Onze woning stamt uit de tijd rond de eeuwwisseling; die van de 21ste. Destijds was de bouwstijl van Spanje zeker nog niet om over naar huis te schrijven. (Toen stond ons ‘huis’ al niet meer in Nederland.) Eensteens muren, niet de hoogste kwaliteit bouwmaterialen. Het gebeurt nog steeds. Spaanse huizen uit die tijd zijn per saldo gehorig en Spanjaarden luidruchtig. Ziedaar tevens een recept voor geluidsoverlast. 

Wij, twee onder één kap, brachten na de aankoop in 2017 direct een flinke laag geluidsisolatie aan op de scheidingswand beneden en boven en dat scheelt een flinke slok op een borrel. Onze Spaanse buren zijn zeker niet de luidruchtigste van de straat maar de lijzige stem van buurman Jésus niet horen is de investering dubbel en dwars waard. (Contactgeluid op tegels blijf je echter door alles heen horen, zij het minder.) Maar overal is wat: goede vrienden van ons die hier een vrijstaande bungalow bewonen op een groot grondstuk met zwembad, kunnen zich storen aan het geluid van de warmtepomp van hun Oekraïnse buren.  

Maar in tijden als deze blijkt maar weer hoe goed we de oriëntatie van onze casa kozen. Dat levert het grootste voordeel op in hitte. Een huis moet hier op het zuidoosten liggen, wat ons betreft. Wij zweren erbij. Dan heb je een mooie, vrolijke ochtendzon in huis en juist schaduw en relatieve koelte in de middag en avond. Kies nooit een andere ligging in een land met een (sub)tropisch klimaat! Je kunt je tegen hitte weren en alle rolluiken neerlaten -zoals hier alle Spaanse buren doen- maar leven als een mol is voor mij, lichtaanbidder, geen optie. 

Buiten hebben we schaduw van de grote stoute jongensboom, de gele bougainville en citroenboom in eigen tuin, plus de grote boom voor ons huis aan straatzijde. Personeel van de plantsoenendienst kwam deze week snoeien (deels). Wij boden ieder van hen een verkoelend drankje aan en vroegen of ze hun werk deze keer kort wilde houden. Dat werkte, we willen voorlopig zo veel mogelijk natuurlijke schaduw. 

We zwemmen doorgaans in de ochtend in zee maar een aantal keren deze week was dat een uitdaging. Eén dag hadden we een rode vlag (zwemmen verboden), twee dagen een gele vlag (zwemmen toegestaan maar oppassen voor onderstroom en hoge golven). Op die dagen vond ik later onder de douche het zeegras op plekken waar het licht niet komt.

Bij een van deze zwemuitjes werden we vergezeld door een grote groep kleine sternen die zich tegoeddeden aan vis. Ze lieten zich met ingetrokken vleugels als bommen in het water vallen, op enkele meters afstand van ons. Dat schijnt samen te hangen met opkomend water. Op een aantal groenevlagdagen hadden we last van kwallen. Het gaat om de spiegeleikwal (cotylorhiza tuberculata). Een mooie, vind ik, al houd ik afstand. Geen nieuwe soort maar wel een tamelijk nieuw fenomeen in dit deel van de Middellandse Zee. Ik zag piepkleintjes en joekels om ons heen dobberen. Ik las dat ze 40cm in doorsnee kunnen worden. Niet giftig voor de mens maar je kunt wel een allergische reactie krijgen als je met hun prikcellen in aanvaring komt. Een jongen die met mij uit zee stapte, had een nare grote plek op zijn rechterteen. Kwallenbeet. 

In de Mar Menor, de grootste binnenzee van Europa -op steenworp afstand van onze woonplaats- in buurprovincie Murcia, komt deze kwal al jarenlang voor in het water. Op de blog van de Spaanse Isabel die ik volg, zag ik een zeebodem vol met deze kwallensoort. De broederschap van de vissers van Mar Menor heeft steun aangevraagd. Men vreest dat 90% van hun boten failliet gaan zonder hulp. Maar ja, wie wil nog vis eten uit die, door jarenlange illegale lozingen van de mijnindustrie en de landbouw, vervuilde binnenzee? Deze bijzondere plas loopt op zijn laatste benen. 

In La Verdad las ik over het protest dat bewoners hadden aangetekend tegen het weglaten van kwallennetten dit zomerseizoen. In juni zag het ernaar uit dat er een grote aanwas van deze kwallensoort was in de kleine binnenzee. Bewoners vroegen om netten om badgasten te beschermen, lokale horeca probeerde zo hun zomerseizoen nog enigszins te redden. Die toestemming is echter geen provinciale maar een nationale aangelegenheid. Het Spaanse ministerie van Costas y Medio Marino gaat daarover. Men vroeg aan het begin van deze zomer dus kwallennetten aan voor de stranden langs de Mar Menor, de al tientallen jaren lang gemaltraiteerde binnenzee, en kreeg tot nu toe nul op het rekest. 

Dat is niet alleen het gevolg van paarse krokodillen die je hier eveneens ziet rondzwemmen. Een belangrijk argument van natuurbeschermingsorganisaties is dat een kwallennet gevaar oplevert voor zeepaardjes en andere bijzondere zeediersoorten die daar leven. (Zouden ze er nog ronddobberen, in die sneue plas?) Die beschermde diersoorten kunnen in de netten verstrikt raken en sterven. En kleine kwallen die aanvankelijk door de netten zwemmen, kunnen het gebied niet meer verlaten als ze eenmaal groter zijn gegroeid. Dan is zo’n net een grens die ze niet kunnen passeren. 

Dat is de realiteit waarin we leven... We worden gedwongen -als we het al niet uit onszelf vinden- om de natuurlijke leefwereld te beschermen tegen de schadelijke invloed van ons, de vervuilende  homo sapiens. De egoïstische diersoort die in de afgelopen eeuw de klimaatverandering veroorzaakte waar we nu zoveel last van hebben. Tja. 

Foto: Getty Images

Waar ik deze week ook van moest bijkomen, was de uitschakeling van de Oranje Leeuwinnen op het WK voetbal in Nieuw-Zeeland en Australië. Gisterenochtend zat ik om 3 uur weer klaar om de wedstrijd tegen de Spaanse vrouwen live te aanschouwen. De geschorste verdediger Van de Donk zat in dekbedjas op de tribune. Ik pufte bij de gedachte. Dat contrast kon niet groter zijn.

In de eerste helft kwamen onze meiden niet aan hun eigen spel toe maar ik gaf de moed niet op. Verdedigster Stefanie van der Gragt was de vrouw van de wedstrijd. Eerst veroorzaakte ze een penalty door een ongelukkige handsball in het strafschopgebied (die door de Spaanse tegenstander werd benut), tien minuten later in extra tijd scoorde deze gelegenheidsspits de gelijkmaker. Ze krulde de bal prachtig in de lage linkerhoek. Met haar voet, een unicum; doorgaans kopt de langste vrouw van het elftal ze erin. Het mocht niet baten. We werden uitgeschakeld door La Roja. Al biggelden er tranen bij Oranje (niet bij mij), het beste team won. De oranje gloed wordt hier vervangen door het felrode. Van der Gragt stopt na dit toernooi met haar professionele voetbalcarrière.

 

De oudste en de jongste

Het is weliswaar komkommertijd maar toch kan er in deze tijd van het jaar soms een artikel voorbijkomen dat aandacht vraagt van de lezer. Zo maakte mijn liefje mij onlangs attent op iets dat verscheen in een Belgische krant. Een krant die behoort tot de persgroep waartoe wij als abonnee van een Nederlandse krant toegang hebben. Dus een grensoverschrijdend artikel. Daarin wordt gesteld dat de volgorde waarin je wordt geboren in het gezin je persoonlijkheid bepaalt.

“Het oudste kind is magisch”. Dat was de kop die haar aandacht trok. Dat snap ik want mijn liefje is zo’n oudste in het gezin. Ze heeft niet per se warme herinneringen aan haar jeugd en de rol die ze daarin moest spelen maar ze is nu eenmaal een eerstgeborene zoals in het artikel wordt beschreven. Voor dit artikel werd de Belgische gezinstherapeute Dagje Boets geïnterviewd. Ze heeft haar naam mee. Naast ‘nature’ is er ook sprake van ‘nurture’. Is gedrag aangeboren of aangeleerd? Boets is echter van mening dat de volgorde waarin je bent geboren, bepalend is voor je persoonlijkheid. Je positie in het gezin bepaalt een groot deel van je karakter. De oudste, middelste of jongste zijn, vormt je voor het leven. 

De oudste is de geboren leider, de middelste de bemiddelaar, de jongste de grappigste losbol. Waarom het ene kind in de rij meer stress ervaart dan het andere of sneller emotioneel is. Aldus het artikel in HLN, acroniem voor ‘Het Laatste Nieuws’. 

Het oudste kind was er als eerste en maakte van moeder en vader ‘ouders’. “Wanneer je het oudste kind bent dan is dat voor je ouders magisch. Je bent de pionier in het gezin. Daardoor heb je als oudste vaak een zekere verantwoordelijkheid en volwassenheid die van nature bij jou lijkt te horen,” legt Boets uit. Karaktereigenschappen van het oudste kind zijn: serieus, extravert, zelfstandig, verantwoordelijk en met leiderschapskwaliteiten. 

“Oudste kinderen spiegelen zich vaak aan hun ouders en andere volwassenen in hun omgeving. Dat maakt ze serieuzere kinderen die zich snel aanpassen aan volwassen gedrag. Aan de andere kant zijn oudste kinderen ook gedisciplineerd en ambitieus, wat hen in veel gevallen zeer succesvol maakt in hun leven en carrière”. Oudste kinderen zijn leiderschapsfiguren, zowel op persoonlijk als op professioneel vlak. 

Al op jonge leeftijd worden ze ingezet als mede-ouder, al vroegtijdig moeten ze veel verantwoordelijkheid dragen. Zo ook mijn liefje. Zij moest van jongs af aan op de andere kleintjes in het gezin passen. Ze deed het maar wel mokkend. Op de foto staan ze met hun drieën, er kwam er nog eentje bij. 

Liever was ze bij haar geliefde oma in Groningen, voor wie zij het eerste geadoreerde kleinkind was. En nog wel een meisje! (Oma had zelf uitsluitend jongens in haar eigen zin.) Voor die oma was zij de magische... Ze kreeg echte flesjes Coca Cola, ze gingen dagelijks samen uit, ze mocht stiekum op de solex van oma rijden (zodra ze buiten het dorp waren). Van haar ontving ze veel liefde en aandacht, iets dat zij in het eigen gezin ontbeerde. De lieve brieven die grootmoeder haar stuurde toen ze enkele jaren in een Israëlische kibboets verbleef als jonge meid, koestert ze tot op de dag van vandaag. 

De druk van de verantwoordelijkheid kan dus ook een last zijn. Mijn liefje kan soms mopperen op de rol die onze oudste in Bali, Yuda (bijna 16 jaar), krijgt opgelegd. Hij moet wekelijks op de jongsten van 4 en 5 jaar passen maar hij doet dat zonder morren, zover wij kunnen zien. Je kunt hun situaties echter niet vergelijken. Niet vanwege de tijd waarin ze opgroei(d)en. De jaren '50 waren heel anders dan nu. Niet vanwege de cultuur waarvan ze deel uitmaken. Balinese familietradities zijn sterker en anders dan in menig Westers land van nu. Daarin lijkt de Balinese meer op de Spaanse cultuur. 

Oudste kinderen kunnen zich soms wel overweldigd voelen door de druk om het goede voorbeeld te geven aan jongere kinderen in het gezin en om te voldoen aan de verwachtingen van ouders. Ze ontwikkelen vaak wel een zorgzaam en beschermend karakter ten opzichte van jongere broers en zussen. 

Oudste kinderen doen het doorgaans goed op school. Ze zijn leergierig en hebben zin -en voelen de noodzaak- om zichzelf te ontwikkelen. Ze willen het ècht goed doen. Ook op latere leeftijd komen die eigenschappen tot uiting. Soms kan de oudste onzeker worden als hij of zij door de komst van het tweede kind zich van de troon voelt gestoten. 

Mijn oudste zus domineerde ons gezin. De middelste zussen -een tweeling, gelukkig hadden ze elkaar- kregen veel minder ruimte en moesten letterlijk vaak de tweede viool spelen. Terugkijkend, denk ik dat kan worden gesteld dat mijn ouders onvoldoende ingrepen als opvoeders. Mijn vader heeft later eens gezegd spijt te hebben van het feit dat hun oudste kind zozeer het middelpunt was en op een voetstuk werd gezet, ten koste van de tweeling. Zelf was ik als nakomer te jong om dat te ervaren maar toen ik ouder werd zag ik goed wat er speelde in het gezin. Dat liet mij zeker niet onberoerd. 

Het middelste kind in een gezin bevindt zich vaker in de schaduw van de oudste èn de jongste broer of zus. “Wat ik zelf zie bij middelste kinderen, is dat ze sneller de neiging hebben om een evenwichtigere rol in te nemen in het gezin. Ze kunnen absoluut niet tegen onrechtvaardigheid en proberen conflicten te vermijden. Dat is heel typisch bij middelste kinderen.” Aldus Boets. Karaktereigenschappen van het middelste kind zijn: creatief, ambitieus, empatisch en bemiddelend. Juist omdat ze die bemiddelende rol op zich nemen, ontwikkelen ze sterke sociale vaardigheden en empathie. Ze zijn vaak in staat om goed te luisteren naar anderen en hebben een groot inlevingsvermogen. Middelste kinderen zijn meestal  creatiever in het vinden van oplossingen maar tegelijkertijd kunnen ze zich het ondergeschoven kind voelen.

“Middelste kinderen zijn kameleons”, stelt de therapeute. Ze groeien op tussen een oudere en een jongere broer of zus en krijgen daardoor niet per se dezelfde aandacht. Ze leren wel snel om zich daaraan aan te passen, om toch opgemerkt te worden of om conflicten te vermijden. Het kameleongedrag van middelste kinderen maakt hen zowel op persoonlijk als op professioneel vlak flexibel, ook op latere leeftijd. Ze kunnen gemakkelijk contact maken met mensen en zich aanpassen aan nieuwe situaties. 

Het jongste kind is vaak de charmantste van het gezin. (Op die zin viel mijn oog. Je begrijpt direct wat mijn volgorde was.) Volgens de therapeute zijn wij het gewend veel aandacht te krjgen van oudere broers en zussen. De jongste leert daarmee op een charmante manier aandacht te -blijven- trekken. De jongste is het troetelkind van het gezin.

Dat weet ik uit eigen ervaring. Tegen wil en dank. Zelf had ik niet één maar vijf moeders die zich dagelijks om mij bekommerden. (Zeg maar gerust: bemoeiden.) Ik geef je die overmacht aan aandacht te doen als ukkepuk! Voor mijn zussen was ik vaak hun knuffelpop. Mijn spierwitte haren glanzend gekamd (ik had er al snel meer dan op deze foto), met de mooiste kleren aan, zoet zijn en opzitten voor de foto. Als een dure paspop. Dat is waarschijnlijk de reden dat ik nooit een Barbie-pop wilde. Die was ik zelf. Dat alles zou mij een pleaser hebben kunnen maken maar dat pakte gelukkig anders uit. Daar heb ik de persoonlijkheid niet voor (😉). 

Jongste kinderen hebben vaker een speelse en humoristische kant. Als grapjassen van het gezin genieten ze ervan om anderen te vermaken en hebben ze vaak een enorm gevoel voor humor. (Daarvoor hoef ik niet naar de psychotherapeut!) Toen mijn liefje en ik gingen samenwonen, noemde ze mij vaak 'het zonnetje in huis'. Jongste kinderen kunnen erg creatief en expressief zijn. “Hun charmante persoonlijkheid maakt hen vaak geliefd bij anderen. Ze hebben de neiging wat verwend te zijn, omdat ze gewend zijn dat anderen voor hen zorgen. Dat zorgt er dan weer voor dat ze minder verantwoordelijkheid dragen.” Ook herkenbaar. 

Alles lijkt ook sneller en vanzelf te gaan bij jongste kinderen. Zij hoeven niet meer het pad te effenen of hun ouders tot een moeilijke beslissing te overtuigen want dat deden oudere broers of zussen al. “De ervaring van opgroeien te midden van oudere broers en zussen kan jongste kinderen helpen om zelfverzekerd en vol vertrouwen te leven. Ze zijn gewend om in verschillende situaties zelfsturend te zijn en kunnen zich daardoor standvast voelen in hun beslissingen.” 

Snap ik ook. Het hebben van vijf moeders leidde er in mijn geval toe dat er al vroeg in mijn leven een uitdrukking uit mijn jonge bekkie kwam: “zelf doen!” Die kreet kreeg vervolgens vleugels in de familie. 

Wat niet in het artikel staat maar wat wel waar is, is dat de theorie van de geboortevolgorde opgeld doet sinds het begin van de 20ste eeuw. De Oostenrijkse psycholoog Alfred Adler was een van de eersten die deze theorie bij het grote publiek onder de aandacht bracht. In de loop van de tijd werden veel onderzoeken naar dit fenomeen gedaan, met nogal wisselende uitkomsten. Er verschenen tevens talloze boeken over het onderwerp; over de oudste (Oldest Child Syndrome), de middelste (Middle Child Syndrome) en de jongste (Youngest Child Syndrome). Tja. 

Er zijn zoveel factoren die een rol spelen in het proces van volwassen worden. Is een kind dat later in hetzelfde gezin wordt geboren anders vanwege de volgorde of vanwege andere factoren? Zoals bijvoorbeeld de manier waarop ouders hem of haar opvoeden, of de situatie in het gezin. Zelf ben ik ervan overtuigd dat mijn persoonlijkheid eveneens is beïnvloed door de grauwsluier die over het gezin daalde na de vroege dood van mijn zus Angela. (Botkanker.) Zij was nummer 4 in de rij, ik de vijfde en slechts twee jaar oud. Mijn oudere zussen hebben altijd gesteld dat er een ‘moeder voor’ en en ‘moeder na’ dat familiedrama was. Voor hen was het daarna nooit meer als voorheen maar ik kende er maar eentje.

Onlangs las ik in een interessante Dickensiaanse historische roman (‘The East Indian’ van de Indiaas-Amerikaanse historica Brinda Charry) de volgende zin: er is een reden waarom Moeder Natuur de mens niet van ogen in het achterhoofd voorzag. Wat is gedaan, is gedaan. Dat lijkt mij een toepasselijke afsluiter van deze blog.

Ōtepoti

Het moet er maar eens van komen: een blog over de Nederlandse voetbalvrouwen op het WK in Australië en Nieuw-Zeeland. Ze vlogen business class Down Under. Ik vind dat terecht. Ze moeten zo uitgerust mogelijk aankomen en dat lukt nu eenmaal beter in een bed dan in een blik sardientjes. Dat is hun bijnaam trouwens niet, het zijn de Oranje Leeuwinnen en die moet je nu eenmaal niet kooien. Tot nu toe zag ik al hun wedstrijden live. Gisteren werden ze groepswinnaars, zondagochtend vroeg (4:00 uur) beginnen ze aan de achtste finale, met 15 andere teams. Ik zet mijn wekker weer. Op een Engelstalige sportsite las ik dat de 'pretenders' naar huis zijn, de 'contenders' houden hun oog nog steeds op de bal. Dit is de knock out-fase: een potje verliezen is een ticket naar huis. In Economy. 

De groepsfase bracht de Nederlandse meiden naar Dunedin, op het zuidoostelijke puntje van het zuidereiland. In Maori-taal heet die plek Ōtepoti, best toepasselijk (daar kom ik op terug). Mijn liefje en ik waren daar ook tijdens onze rondreis door Nieuw-Zeeland in 2006. Als je in de aanloop naar dit toernooi logeerde en trainde in en om Sydney, kan ik mij voorstellen dat je het daar oersaai vindt. Er lopen op het zuidereiland meer schapen rond dan mensen om mee te converseren. Het is zonder meer een fotogeniek land; begrijp mij niet verkeerd. Maar Oranje komt er niet voor het perfecte plaatje. Ik herinner mij hoezeer mijn liefje en ik moesten wennen aan de omgang met Nieuw-Zeelanders nadat we eerder drie maanden door Australië hadden rondgereist in een kampeerwagen. Het verschil tussen de beide inwonersgroepen kon niet groter zijn. Ozzies altijd op zoek naar contact en zeer behulpzaam, Kiwis afstandelijk en soms ronduit onvriendelijk. 

Wel moet ik bekennen dat een bezoek aan het dichtstbijzijnde toeristische hoogtepunt, schiereiland Otago, niet mag worden gemist als je daar bent. Daar tref je, als je geluk hebt, de reuzenalbatros en heel veel leuke pinguïns aan die met elkaar de stranden en hoge duinen bevolken. Oranje keert nu naar Sydney terug en daar werd zeer naar uitgekeken. Ik verbaas mij er niet over dat iedere speelster zin heeft in Sydney!

De FIFA verbood aan het begin van dit toernooi alle regenboogacties en OneLovebanden op het veld. Flauw maar waar. Het lijkt mij dat de Internationale Voetbalfederatie grotere problemen aan het hoofd heeft... zoals Gianni Infantino (hoofd van de federatie), witwassen en corruptie. Wat dat betreft is er niks verbeterd na het vertrek van Sepp Blatter. Tja. 

Enkele voetbalsters vonden een subtiele manier om de LGBTI Pride alsnog uit te stralen op de grasmat. Dat maakt vrouwenvoetbal zoveel interessanter om te bekijken, wat mij betreft. De sterspeelster van het Zuid-Afrikaanse team, Thembi Kgatlana, liet zich een mooi regenboogkapsel aanmeten voor haar eerste optreden van dit toernooi. De koosnaam voor dit team is 'Banyana Banyana', ofwel Girls Girls. De aanvoerster van het Nieuw-Zeelandse team, Ali Riley, stapte in de eerste wedstrijd de grasmat op met regenboognagels. Het Brisbane Stadium sprak zich ook duidelijk uit; dat vertoonde alle regenboogkleuren op de overdekte tribune, voor aanvang van de wedstrijd Engeland-Haïti. Het is een vorm van burgelijke ongehoorzaamheid die ik kan waarderen. 

Er doet een recordaantal vrouwen uit de LGBTI-familie mee aan dit wereldkampioenschap. Er waren aanvankelijk 736 voetballende vrouwen die meespeelden. Circa 14% van hen indentificeert zich naar verluidt als pottenkind, biseksueel, queer of non-binair. Het zou gaan om ruim 100 sporters, het dubbele aantal van het aantal dat aantrad voor toernooi 2019. Tenminste vier hoofdtrainers zijn officieel uit de kast: de coaches van Brazilië, Duitsland, Zwitserland en Canada.

Ik kreeg even de indruk dat alle speelsters van de Mathildas, koosnaam voor de Australische voetbalsters, een vrouw als liefje hebben. Tien van hen stonden namelijk op de lijst die ik voorbij zag komen. (Wie is dan die ene sneue?) Brazilië is goede tweede met negen leden van de regenboogfamilie; ex aequo met het Ierse team. In het Spaanse team zijn vier vrouwen uit de kast: Teresa Abelleira, Ivana Andrés (wier liefje hoogzwanger is), Irene Paredes (ster van het team) en Alba Redondo. De Spaanse koosnaam voor hen is 'La Roja' maar ze zijn nog niet knalrood, niet op hun best.

De oudste speelster die meedoet aan dit toernooi speelt in het Braziliaanse team, bijgenaamd 'As Canarinhas'; de kanaries. Het gaat om Marta Vieira da Silva, 37 jaar oud. (Hiernaast te zien in het oranje vlak.) Zij neemt voor de vijfde keer deel aan een World Cup-toernooi. Da Silva verloofde zich in 2021, na jaren in een relatie te zijn, met haar Amerikaanse teamgenote Toni Pressley (1990). Ze voetballen bij hetzelfde team in Orlando, VS. Megan Rapinhoe (blauwe vlak), de opmerkelijke striker van het Amerikaanse team die tot nu toe voornamelijk op de bank zat, heeft ook een sportvrouw als liefje. Rapinoe sluit haar voetbalcarrière na dit toernooi af. Ze hoopt verder te gaan als coach van de jongere generatie. Dit team hoopt voor de derde keer achtereen wereldkampioen te worden. Ze zijn echter geen schim van het elftal dat vorige keer wereldkampioen werd. Hun bijnaam, USWNT, vind ik net zo weinig creatief als hun spel van dit moment. 

De Argentijnse Yamila Rodriguez (1998), eveneens van de regenboogfamilie, heeft een tatoeage van Cristiano Ronaldo op haar onderbeen. Dat viel verkeerd in het Messi-kamp, het kamp van haar eigen 'La Albiceleste'. Ze heulde met de vijand. Het werd een grote rel en ze werd aanvankelijk buiten de selectie gehouden. Dat is nóg een voorbeeld van kleingeestigheid in de voetbalwereld, wat mij betreft. Ze kreeg wel speelminuten in de eerste match tegen Italië maar erg goed ging het niet (het team verloor met 0-1). Italië, 'Le Azzurre', speelde overigens evenmin goed. 

Het Nederlandse team laat zich ook bepaald niet onbetuigd op het Otepoti-vlak. Wie kent de oude rotten niet: Spitse, Van de Donk, Van Dongen, Van der Gragt, Roord en Groenen (plus de revaliderende Miedema die vanuit het VK meekijkt). Die vrouwen lijken niet van het veld te slaan en communiceren frank & vrij over hun leven aan de zijde van een andere vrouw. De ene kwam vroeg en ongehinderd uit de kast, de andere later en soms met schroom. Ieder van hen op haar eigen wijze. Ook een aantal van de jonge Nederlandse lichting is van de vrouwenliefde: Kerstin Casparij, Lynn Wilms en Jacinta Weimar (reservekeepster; wel mee, niet in actie).

Daniëlle van de Donk (31), liefkozend Donky genoemd door haar maatjes en inmiddels wereldberoemd door haar zwarte badmuts, zou haar Australische liefje Ellie Carpenter op dit toernooi kunnen treffen op de grasmat. De beide vrouwen spelen in de competitie bij Olympique Lyon en werden daar verliefd. Ellie werd 23 jaar geleden geboren in het binnenland van New South Wales, op vijf uur rijden van Sydney. Gezien haar leeftijd is de verwachting dat Carpenter langer zal blijven voetballen dan Van de Donk zelf. Die zei in een interview dat ze haar vrouw dan waarschijnlijk zal volgen. Ik denk letterlijk tot het einde van de wereld. Zo kun je de plek Down Under wel noemen. En geef haar eens ongelijk?! Wij bezochten het land zesmaal en iedere keer was anders maar minstens zo prettig.

Dat Westerse vrouwen goed zijn vertegenwoordigd in de Roze Liga verbaast mij niets. Dat het ook opgaat voor een Marokkaanse, Rosella Ayane, is minder voor de hand liggend. Ayane werd geboren in Reading (VK) in 1996, de plaats waar mijn liefje kantoor hield toen wij in Engeland woonden en werkten. De bijnaam van dit elftal is 'The Atlas Lionnesses'. Het gaat nog maar om één vrouw uit deze contreien maar het begin van dit soort vrijheden is daar tenminste. Eén rolmodel werkt beter dan geen!

Dat deed mij terugdenken aan het gesprek dat we recent hadden op Rotterdam Airport, tijdens ons korte bezoek aan Nederland (zie een vorige blog). We stonden in de rij te wachten om aan boord te gaan. Een leuke jonge vrouw begon een gesprek met ons. Zij is Nederlands-Marokkaanse en vierdejaarsstudente Bedrijfskunde aan de Erasmus universiteit. We spraken over haar studie, haar aanstaande reis (Alicante-Valencia-Tanger), over de lessen uit ons werkzame leven en meer. Zij vroeg ons op enig moment wat we van elkaar waren. “Liefjes”, zei mijn liefje. Al 34 jaar. “Zo zoet”, was haar respons. Ik moest erom grinniken. Daar komt waarschijnlijk onze voorkeur voor roze vandaan. We hadden twee uur vertraging op die vlucht, zij zou haar overstap naar Valencia waarschijnlijk gaan missen. Maar zij komt er wel! 

Voor Aziatische voetbalsters is het extra dapper om uit de kast te komen. Sommige van hen wonen in een land waar homoseksualiteit illegaal is en zelfs tot de doodstraf kan leiden. Er staat momenteel één Filipijnse in de roze lijst. Haar naam is Tahnai Annis (1989) en ook deze Filipina kwam officieel uit de kast. Ze is de enige maar ik zag de teams van Vietnam (bijgenaamd 'The Golden Girls') en Japan ('Nadeshiko Japan') spelen en denk daar het mijne van. Maar het is aan hen om te bepalen wat ze delen met de rest van de wereld. Niet aan mij of wie dan ook. 

Op dit moment van bloggen is nog niet bekend tegen wie onze leeuwinnen a.s. zondagochtend gaan spelen: Zuid-Afrika, Italië of (heel misschien) Argentinië. Die meiden van ons zijn in ieder geval goed bezig, met jongeling Esmee Brugts als meest opvallende speelster. Laten we hopen dat Sydney's iconische Opera House binnenkort oranje kleurt. Aanstaand weekend vindt in Nederland de Canal Pride plaats. Ook kleurrijk.