Ōtepoti

Het moet er maar eens van komen: een blog over de Nederlandse voetbalvrouwen op het WK in Australië en Nieuw-Zeeland. Ze vlogen business class Down Under. Ik vind dat terecht. Ze moeten zo uitgerust mogelijk aankomen en dat lukt nu eenmaal beter in een bed dan in een blik sardientjes. Dat is hun bijnaam trouwens niet, het zijn de Oranje Leeuwinnen en die moet je nu eenmaal niet kooien. Tot nu toe zag ik al hun wedstrijden live. Gisteren werden ze groepswinnaars, zondagochtend vroeg (4:00 uur) beginnen ze aan de achtste finale, met 15 andere teams. Ik zet mijn wekker weer. Op een Engelstalige sportsite las ik dat de 'pretenders' naar huis zijn, de 'contenders' houden hun oog nog steeds op de bal. Dit is de knock out-fase: een potje verliezen is een ticket naar huis. In Economy. 

De groepsfase bracht de Nederlandse meiden naar Dunedin, op het zuidoostelijke puntje van het zuidereiland. In Maori-taal heet die plek Ōtepoti, best toepasselijk (daar kom ik op terug). Mijn liefje en ik waren daar ook tijdens onze rondreis door Nieuw-Zeeland in 2006. Als je in de aanloop naar dit toernooi logeerde en trainde in en om Sydney, kan ik mij voorstellen dat je het daar oersaai vindt. Er lopen op het zuidereiland meer schapen rond dan mensen om mee te converseren. Het is zonder meer een fotogeniek land; begrijp mij niet verkeerd. Maar Oranje komt er niet voor het perfecte plaatje. Ik herinner mij hoezeer mijn liefje en ik moesten wennen aan de omgang met Nieuw-Zeelanders nadat we eerder drie maanden door Australië hadden rondgereist in een kampeerwagen. Het verschil tussen de beide inwonersgroepen kon niet groter zijn. Ozzies altijd op zoek naar contact en zeer behulpzaam, Kiwis afstandelijk en soms ronduit onvriendelijk. 

Wel moet ik bekennen dat een bezoek aan het dichtstbijzijnde toeristische hoogtepunt, schiereiland Otago, niet mag worden gemist als je daar bent. Daar tref je, als je geluk hebt, de reuzenalbatros en heel veel leuke pinguïns aan die met elkaar de stranden en hoge duinen bevolken. Oranje keert nu naar Sydney terug en daar werd zeer naar uitgekeken. Ik verbaas mij er niet over dat iedere speelster zin heeft in Sydney!

De FIFA verbood aan het begin van dit toernooi alle regenboogacties en OneLovebanden op het veld. Flauw maar waar. Het lijkt mij dat de Internationale Voetbalfederatie grotere problemen aan het hoofd heeft... zoals Gianni Infantino (hoofd van de federatie), witwassen en corruptie. Wat dat betreft is er niks verbeterd na het vertrek van Sepp Blatter. Tja. 

Enkele voetbalsters vonden een subtiele manier om de LGBTI Pride alsnog uit te stralen op de grasmat. Dat maakt vrouwenvoetbal zoveel interessanter om te bekijken, wat mij betreft. De sterspeelster van het Zuid-Afrikaanse team, Thembi Kgatlana, liet zich een mooi regenboogkapsel aanmeten voor haar eerste optreden van dit toernooi. De koosnaam voor dit team is 'Banyana Banyana', ofwel Girls Girls. De aanvoerster van het Nieuw-Zeelandse team, Ali Riley, stapte in de eerste wedstrijd de grasmat op met regenboognagels. Het Brisbane Stadium sprak zich ook duidelijk uit; dat vertoonde alle regenboogkleuren op de overdekte tribune, voor aanvang van de wedstrijd Engeland-Haïti. Het is een vorm van burgelijke ongehoorzaamheid die ik kan waarderen. 

Er doet een recordaantal vrouwen uit de LGBTI-familie mee aan dit wereldkampioenschap. Er waren aanvankelijk 736 voetballende vrouwen die meespeelden. Circa 14% van hen indentificeert zich naar verluidt als pottenkind, biseksueel, queer of non-binair. Het zou gaan om ruim 100 sporters, het dubbele aantal van het aantal dat aantrad voor toernooi 2019. Tenminste vier hoofdtrainers zijn officieel uit de kast: de coaches van Brazilië, Duitsland, Zwitserland en Canada.

Ik kreeg even de indruk dat alle speelsters van de Mathildas, koosnaam voor de Australische voetbalsters, een vrouw als liefje hebben. Tien van hen stonden namelijk op de lijst die ik voorbij zag komen. (Wie is dan die ene sneue?) Brazilië is goede tweede met negen leden van de regenboogfamilie; ex aequo met het Ierse team. In het Spaanse team zijn vier vrouwen uit de kast: Teresa Abelleira, Ivana Andrés (wier liefje hoogzwanger is), Irene Paredes (ster van het team) en Alba Redondo. De Spaanse koosnaam voor hen is 'La Roja' maar ze zijn nog niet knalrood, niet op hun best.

De oudste speelster die meedoet aan dit toernooi speelt in het Braziliaanse team, bijgenaamd 'As Canarinhas'; de kanaries. Het gaat om Marta Vieira da Silva, 37 jaar oud. (Hiernaast te zien in het oranje vlak.) Zij neemt voor de vijfde keer deel aan een World Cup-toernooi. Da Silva verloofde zich in 2021, na jaren in een relatie te zijn, met haar Amerikaanse teamgenote Toni Pressley (1990). Ze voetballen bij hetzelfde team in Orlando, VS. Megan Rapinhoe (blauwe vlak), de opmerkelijke striker van het Amerikaanse team die tot nu toe voornamelijk op de bank zat, heeft ook een sportvrouw als liefje. Rapinoe sluit haar voetbalcarrière na dit toernooi af. Ze hoopt verder te gaan als coach van de jongere generatie. Dit team hoopt voor de derde keer achtereen wereldkampioen te worden. Ze zijn echter geen schim van het elftal dat vorige keer wereldkampioen werd. Hun bijnaam, USWNT, vind ik net zo weinig creatief als hun spel van dit moment. 

De Argentijnse Yamila Rodriguez (1998), eveneens van de regenboogfamilie, heeft een tatoeage van Cristiano Ronaldo op haar onderbeen. Dat viel verkeerd in het Messi-kamp, het kamp van haar eigen 'La Albiceleste'. Ze heulde met de vijand. Het werd een grote rel en ze werd aanvankelijk buiten de selectie gehouden. Dat is nóg een voorbeeld van kleingeestigheid in de voetbalwereld, wat mij betreft. Ze kreeg wel speelminuten in de eerste match tegen Italië maar erg goed ging het niet (het team verloor met 0-1). Italië, 'Le Azzurre', speelde overigens evenmin goed. 

Het Nederlandse team laat zich ook bepaald niet onbetuigd op het Otepoti-vlak. Wie kent de oude rotten niet: Spitse, Van de Donk, Van Dongen, Van der Gragt, Roord en Groenen (plus de revaliderende Miedema die vanuit het VK meekijkt). Die vrouwen lijken niet van het veld te slaan en communiceren frank & vrij over hun leven aan de zijde van een andere vrouw. De ene kwam vroeg en ongehinderd uit de kast, de andere later en soms met schroom. Ieder van hen op haar eigen wijze. Ook een aantal van de jonge Nederlandse lichting is van de vrouwenliefde: Kerstin Casparij, Lynn Wilms en Jacinta Weimar (reservekeepster; wel mee, niet in actie).

Daniëlle van de Donk (31), liefkozend Donky genoemd door haar maatjes en inmiddels wereldberoemd door haar zwarte badmuts, zou haar Australische liefje Ellie Carpenter op dit toernooi kunnen treffen op de grasmat. De beide vrouwen spelen in de competitie bij Olympique Lyon en werden daar verliefd. Ellie werd 23 jaar geleden geboren in het binnenland van New South Wales, op vijf uur rijden van Sydney. Gezien haar leeftijd is de verwachting dat Carpenter langer zal blijven voetballen dan Van de Donk zelf. Die zei in een interview dat ze haar vrouw dan waarschijnlijk zal volgen. Ik denk letterlijk tot het einde van de wereld. Zo kun je de plek Down Under wel noemen. En geef haar eens ongelijk?! Wij bezochten het land zesmaal en iedere keer was anders maar minstens zo prettig.

Dat Westerse vrouwen goed zijn vertegenwoordigd in de Roze Liga verbaast mij niets. Dat het ook opgaat voor een Marokkaanse, Rosella Ayane, is minder voor de hand liggend. Ayane werd geboren in Reading (VK) in 1996, de plaats waar mijn liefje kantoor hield toen wij in Engeland woonden en werkten. De bijnaam van dit elftal is 'The Atlas Lionnesses'. Het gaat nog maar om één vrouw uit deze contreien maar het begin van dit soort vrijheden is daar tenminste. Eén rolmodel werkt beter dan geen!

Dat deed mij terugdenken aan het gesprek dat we recent hadden op Rotterdam Airport, tijdens ons korte bezoek aan Nederland (zie een vorige blog). We stonden in de rij te wachten om aan boord te gaan. Een leuke jonge vrouw begon een gesprek met ons. Zij is Nederlands-Marokkaanse en vierdejaarsstudente Bedrijfskunde aan de Erasmus universiteit. We spraken over haar studie, haar aanstaande reis (Alicante-Valencia-Tanger), over de lessen uit ons werkzame leven en meer. Zij vroeg ons op enig moment wat we van elkaar waren. “Liefjes”, zei mijn liefje. Al 34 jaar. “Zo zoet”, was haar respons. Ik moest erom grinniken. Daar komt waarschijnlijk onze voorkeur voor roze vandaan. We hadden twee uur vertraging op die vlucht, zij zou haar overstap naar Valencia waarschijnlijk gaan missen. Maar zij komt er wel! 

Voor Aziatische voetbalsters is het extra dapper om uit de kast te komen. Sommige van hen wonen in een land waar homoseksualiteit illegaal is en zelfs tot de doodstraf kan leiden. Er staat momenteel één Filipijnse in de roze lijst. Haar naam is Tahnai Annis (1989) en ook deze Filipina kwam officieel uit de kast. Ze is de enige maar ik zag de teams van Vietnam (bijgenaamd 'The Golden Girls') en Japan ('Nadeshiko Japan') spelen en denk daar het mijne van. Maar het is aan hen om te bepalen wat ze delen met de rest van de wereld. Niet aan mij of wie dan ook. 

Op dit moment van bloggen is nog niet bekend tegen wie onze leeuwinnen a.s. zondagochtend gaan spelen: Zuid-Afrika, Italië of (heel misschien) Argentinië. Die meiden van ons zijn in ieder geval goed bezig, met jongeling Esmee Brugts als meest opvallende speelster. Laten we hopen dat Sydney's iconische Opera House binnenkort oranje kleurt. Aanstaand weekend vindt in Nederland de Canal Pride plaats. Ook kleurrijk.