Ook leuk!

Vandaag vieren mijn liefje en ik dat we 35 jaar samen zijn. Vijf-en-der-tig-jaar! Alsof je een emmer leeggooit. Ik had een quizvraag voor haar bedacht. Ik riep dit getal met een zachte g, terwijl ik mijn beide handen langs mijn hoofd legde. Wie-o-wie deed ik na? 

Ze was na tweemaal raden zo koud als een Arctische ijsschots met een eenzame ijsbeer er bovenop. Ze kon niet bedenken wie ik nadeed. Het goede antwoord vond ze nogal oninteressant al kreeg het nadoen bij nader inzien een voldoende. 

Het was Geert Wilders die op verkiezingsavond de uitslag hoorde van het aantal zetels dat zijn vermaledijde partij (PVV) behaalde na de Tweede Kamerverkiezingen. Haar reactie was dat zij “helemaal niet met GW bezig is”. Dat was waar. Ze ontwikkelde wel een lichte obsessie met Caroline. Die vrouw kan mij nou weer nauwelijks boeien. En zo tellen we er weer een verschilletje tussen ons bij. Maar er is veel meer dat ons verenigt en verbindt. 

Laatst maakte mijn liefje mij attent op een column van Julien Althuisius in de Volkskrant. Zij leest zijn bijdrage doorgaans niet maar dit was de uitzondering op de regel. Dus die las ik braaf. Hij beschrijft daarin een bezoek aan een café dat hij en zijn partner samen bezochten toen ze elkaar net leerden kennen. Destijds was het een warme kroeg met houten mozaïekvloer, waarvan het bonte interieur leek te zijn verzorgd door de kringloopwinkel. Dat was niet meer. Dit oude-vertrouwde café had plaatsgemaakt voor een chic café-restaurant met een smaakvolle en fraaie maar ook uniforme en fantasieloze inrichting waardoor je je in Parijs, Londen of New York waant. Daarna volgt een verslag van wat ze er aten, dat hij een hapje van zijn gerecht deelt met haar (‘alsof ik een nier afsta’) en de jonge entourage in het café aanschouwt die vooral bezig is met zichzelf en Instagrammable plaatjes schieten van hun gerecht, zonder te eten. 

Toen de twee weer buiten stonden, overlegden ze wat nu zouden gaan doen.

‘De vorige keer dat we hier samen naar buiten kwamen, fietsten we naar haar huis, seksten de seks der prille geliefden en sliepen de slaap der duizend slapen. Nu, besloten we, gingen we boodschappen doen bij de Lidl. Ook leuk.’ 

Ik schaterde het uit van herkenning. We keken elkaar aan en knikten. Zo ging dat destijds met ons ook. En zo gaat dat nu, na 35 jaar. We zijn maatjes voor het leven maar de vonken spatten er niet meer vanaf. Ik ken haar langer dan mijn halve leven. Ook leuk!

Wij gaan vandaag lunchen bij een van de beste restaurants in de eigen woonplaats. Met een coupon van dat etablissement die onze vroegere buurvrouw Barbara ons kado deed tijdens het afgelopen kerstdiner bij onze Britse vrienden Pat & Sue. Die bon zal het hele bedrag dat we vandaag gaan opeten, niet dekken maar dat mag de pret niet drukken. Niet alleen Lidl geeft kleur aan onze relatie. Dat doen onze vrienden eveneens. Deze bon is meer dan het bedrag dat erop vermeld staat. Het is ons eigen ‘Althuisiusje’... Vanmorgen bracht Sue een zelfbereide chocoladetaart met onze initialen erop, voor bij de koffie. Op mijn vraag hoe we de taart moesten aansnijden, was het antwoord van mijn liefje 'doe maar eerst de B dan is die maar op'. Tja. Liefde gaat door de maag, zal ik maar zeggen.  

Hierbij een gedicht om deze dag extra luister bij te zetten. Voor haar.

Virgo 

Zij is een wezen tussen vrouw en knaap –

Zij heeft de strakke passen van een jongen.

Soms ligt zij als een poes inééngedrongen:

dan schijnt zij vrouw, en glimlacht in haar slaap.

Haar ogen zijn van amber, en die weten

veel wegen, die haar mond aan geen verraadt –

Zij spiegelt zich in ’t water als zij baadt.

Haar lijf is rank en koel en nooit bezeten.

Zij houdt van lichte bloemen zonder geur,

lang kan zij zwemmen in de groene bronnen –

Zij leest veel en aandachtig, zoals nonnen

dat doen, alléén, achter gesloten deur

 

terwijl het zonlicht aan de wanden fluistert

en ’t glas-in-lood raam donker glanst als wijn.

Zij heeft de trots van hen, die eenzaam zijn,

een hart dat wacht en aan de stilte luistert.

 

Van: Anna Blaman (1905-1960) 

Anna Blaman is het pseudoniem van de Nederlandse schrijfster Johanna Petronella Vrugt. Blaman was als kind al ziekelijk. Op haar 31ste wordt ze ernstig ziek en komt terecht in een Rotterdams ziekenhuis; artsen vrezen dat ze een ongeneeslijke nierziekte heeft. Daar leert ze Alie Bosch kennen die haar verpleegt. Met haar zal Blaman tot haar dood samenleven (met enkele onderbrekingen). Blaman verborg haar lesbische geaardheid geenszins maar was tegelijkertijd geen voorvechtster van homorechten. In mijn geboortejaar overleed zij aan de gevolgen van een hersenembolie. Anna Blaman ontving de P.C. Hooftprijs, Nederlands belangrijkste literaire prijs, in 1956. Alie stond model voor een aantal hoofdpersonages in Blamans boeken. Die waren vormend, wat mij betreft.

Het is mijn liefje en mij weer gelukt een jaartje vast te knopen aan ons samenzijn; nu op naar de 36! En dat jij er nog maar lang getuige van mag zijn. ❤️