Wereldkankerdag

Vandaag is niet de sterfdag van mijn vriendin Nelly die in 2009 overleed aan de gevolgen van uitgezaaide longkanker. Die valt op 2 januari maar toen was ik te druk met onderweg zijn in Colombia. Ik sta jaarlijks stil bij haar dood, opdat zij niet wordt vergeten. 

Eind vorig jaar zeiden mijn liefje en ik opgelucht tegen elkaar dat er geen kanker werd gediagnostiseerd in onze vrienden- en kennissenkring. We hadden die positieve gedachte nog niet aan elkaar uitgesproken of we ontvingen nare berichten over twee goede vrienden.   

Vandaag is wel World Cancer Day waarop wereldwijd aandacht wordt gevraagd voor deze ziekte. Mensen die daaraan deelnemen, dragen vandaag een paars lintje. Deze dag heeft als doel het bewustzijn over kanker te vergroten. Kanker is de tweede doodsoorzaak in de wereld. Dit is het derde jaar op rij met het thema ‘Close the Gap’. Sowieso dient iedereen toegang te hebben tot goede kankerzorg maar er bestaat nog steeds veel ongelijkheid tussen behandelde patiënten. Inkomen, opleiding, geografische locatie en discriminatie op basis van etniciteit, ras, geslacht, seksuele geaardheid, leeftijd, handicap en levensstijl zijn factoren die zorg negatief kunnen beïnvloeden. Die kloof moet verdwijnen. 

Dit is het gedicht dat ik dit jaar uitkoos ter herinnering aan Nelly. Beter laat dan niet.

 

Van de vrouw die een zus vond
 
Ik ken de kant niet waar de zon
wekt, de wang die je gasten biedt,
de plooi die bij de strik hoort.

Ik weet niet hoe hard hoe zacht
woorden, hoe warm de boter of hoe
een kast er hier vanbinnen uitziet.

Als de dag sterft, geeft haar oog
mij licht, huivert haar huid
bij mijn stille kramp. Ver verdriet.
Zij is de hand aan de arm naar mijn buik.

Ooit heb ik haar gekamd, gekleed,
gekoesterd en naakt gezien.
Al ben ik haar zus niet.

Zij kreeg andere melk, zag andere luchten,
maar er liep een draad van mijn huis naar haar
en nu van mijn hart naar het hare.

Van: Christophe Batens (1970, Antwerpen)