Ouwe sok

We deden onszelf een tweede internetradio kado, voor in de eetkamer. In de zitkamer staat er al geruime tijd eentje van Duitse makelij (Imperial DABman) die bevalt maar het geluid reikt niet helemaal tot achterin het huis. De volumeknop is niet voor de helft open maar we willen de Spaanse buren niet ontriefen. Dagelijks luisteren we naar Nederlandse uitzendingen van de NPO, voor nieuws en muziek. Aangezien de eetkamer kleiner is dan de zitkamer koos ik een kleiner model, van Britse makelij (Oakcastle). 

Het zwarte apparaatje werd keurig op tijd afgeleverd, was in twee minuten geïnstalleerd en steekt zijn grote zus naar de kroon, qua gebruikersvriendelijkheid en toch ook wel naar geluid. Als we daar 's ochtends ontbijten, hoeven we niets te missen van de programma’s waarnaar we graag luisteren. En muziek (pop en klassiek) maakt een mens gelukkig, het is een geluksmaker in ons brein! 

Wat mij ook happy maakt, is fotograferen. Het liefst trek ik er elke dag op uit. Het is een van mijn grotere hobby’s en ik houd er twee camera’s op na: een digitale compactcamera voor onderwateropnames (een andere hobby) en straatfotografie en een digitale middenformaatcamera met telelens voor vogelskijken (nóg een hobby) en serieuzere shots. Al met al blijft het echter amateurwerk dat echter veel plezier verschaft. 

Toen we onlangs een gezellig diner hadden met vier Nederlandse vrienden, werd er rond de tafel volop gefotografeerd met iPhones en andere intelligente telefoons. Toen ik mijn Tough-camera tevoorschijn haalde, bleef dat niet onopgemerkt. Iemand uit het gezelschap zei schertsend “wie fotografeert er nu nog met zo’n ouderwets ding?!” Nou, ik. Ze zien mij al jarenlang met een touwtje uit mijn broekzak, met daaraan een dieprood apparaat. Als Kuifje met Bobbie. Onafscheidelijk.

Maar soms voel ik mij wel een ouwe sok als ik mijn compactcamera tevoorschijn haal. Jarenlang had ik zelf geen smartphone omdat mijn liefje er al eentje had; dat was genoeg voor deze familie, wat mij betreft. Daarin kwam pas verandering tijdens de pandemie. Toen moest ik van de Spaanse Gezondheidszorg een eigen telefoonnummer opgeven om meldingen te ontvangen over vaccinatie(s). We hadden nog een oudere telefoon liggen in de kast dus dat werd de mijne. Inmiddels raakte ik wel meer gewend aan het mobieltje (daarop doe ik mijn Spaanse taallessen) maar fotograferen doe ik toch liever met een digitale camera. Die boekt nu eenmaal betere resultaten. 

Die opmerking was dus niet tegen dovemansoren gezegd; ik voelde mij aangesproken. Daarop zei ik dat mijn Tough bepaald geen ouwesok-camera is want een olifant kan erop gaan zitten en je kunt het apparaat van flinke hoogte laten vallen zonder dat er iets beschadigt. Ik pakte mijn camera van tafel en liet het ding demonstratief op de grond vallen. Op een keiharde tegelvloer. Het geluid ging door merg en been. Het was bravoure van mijn kant, ik dacht oprecht dat mijn Tough het zou overleven.

Mijn camera raapte ik van de vloer, ik zette het apparaat aan en na een naar, schraperig geluid uit het binnenste van het apparaat bleef het beeld op het LCD-scherm op zwart. Er was iets helemaal mis. Beteuterd keek ik om mij heen. Het werd even muisstil aan tafel. De meevoelende persoon naast aan tafel zei dat hij er ziek van zou zijn. “Dat ben ik ook”, antwoordde ik met een muizenstemmetje. 

Ik slikte mijn verbijstering weg en nam weer deel aan de geanimeerde conversatie aan tafel. Maar erg oplettend was ik niet meer. De gedachte dat ik tien minuten geleden nog een goedwerkende camera had -die weliswaar tien jaar oud was- en die ik uit eigen beweging om zeep hielp, lag de hele avond en nacht zwaar op mijn maag. Hoe had ik zó stom kunnen zijn?! Waarom liet ik mij uitdagen?! Dat overkomt alleen een troela... en meer van die verheffende gedachten. Deze zelfkastijding vond ik geheel terecht. Het huilen stond mij ook de volgende ochtend nader dan het lachen als ik aan het moment dacht. De knoppen op de camera deden het inmiddels allemaal weer, eerdere opnames kon ik terugzien op het LCD-scherm maar de lens weigerde elke dienst. Nieuwe foto’s maken was en bleef dus onmogelijk. Het onderwerp werd de volgende dag in Huize Barefoot mondjesmaat aangesneden. Dat was te pijnlijk. Ik was een sukkel van jewelste, had spijt als haren op mijn hoofd. 

Stiekum zocht ik naar een tweedehands Mju Tough 3000; dat wel. Het was mijn liefje die voorstelde een nieuwe Point & Shoot-camera van hetzelfde merk te  kopen, mét onderwaterfunctie. Er was eind vorig jaar een nieuwe Tough op de markt gekomen die behoorlijk goede recensies kreeg. In de aanduiding van deze camera’s vind je de merknaam Olympus niet meer terug. Olympus noemt zich voortaan OM System. De aanduiding van het model Tough bleef echter behouden, vanwege het sukses. Ik sputterde aanvankelijk tegen, om meer dan een reden. Wie wordt geschoren, moet stil zitten en misschien ook wel een tijdje op de blaren zitten. Ik ruïneerde immers een goede camera en fotograferen is geen goedkope hobby. 

Inmiddels ligt er een gloednieuwe Tough op mijn bureau te glimmen. Deze TG-7 stopte ik voorlopig in een ouwe Olympus-sok die ik nog had van een veel eerdere versie. Ter bescherming. Mij zul je geen rare fratsen meer zien uithalen met deze camera! k denk dat ik al bijna 20 jaar over de wereld ga met dit model Olympus. In zilvergrijs, donkergroen en rood. 

Ook de nieuwe camera is dieprood; die kleur is goed te zien op de bodem van de zee. Het apparaat past nog steeds in mijn broekzak maar is wel iets zwaarder (rond 250g). De knoppen zitten ongeveer waar ze zaten bij mijn vorige Tough. De kleuren van de opnames lijken beter uit de verf te komen, ook onderwater (als ik de recensies mag geloven). Deze camera kan meters dieper onder water maar dat was voor mij geen bepalende factor. Ik kan niet wachten met het maken van snorkelfoto’s bij Cabo de Palos deze zomer! 

Deze camera heeft tevens veel meer megapixels en functies dan de voorganger, onder andere die van Timelapse. Hiermee kun je langzame opnames versneld afspelen. Deze Tough maakt er daarna zelf een video van, al moet ik dat instellen. Joehoe! Het eerste experiment deed ik aan het strand, met wolken die over het water scheren en voor de zon langsdrijven. Dat ben ik aan mijn status als lid van de Cloud Appreciation Society verplicht. De video is erg kort maar dat maakt niet uit. Een golf van dopamine en endorfine overspoelde mij toen ik zag wat de camera in elkaar had gedraaid. Ook hobby's zijn stressverlagers. 

Voor een filmpje van bijvoorbeeld 20 seconden heb je al gauw 500 opnames nodig. Net als bij vogels kijken moet je veel geduld hebben als je een timelapse-filmpje maakt. Dat is niet bepaald mijn forte maar oefening baart kunst. Het leuke was dat er juveniele en volwassen Andouin-meeuwen voor mijn neus in de branding stonden en dat er jagende sternen langsvlogen. Verderop liep er zelfs een wulp in de branding maar die is niet vastgelegd. De volgende keer maak ik zo'n filmpje met een statief. Ook die had ik nog in een diepe kast liggen. Misschien ga ik dan een kleurrijke zonsopgang filmen. Mogelijkheden genoeg. 

Nog niet alle overge functies probeerde ik uit maar elke dag lees of doe ik iets nieuws. Er kunnen andere lenzen op deze camera worden gezet maar daartoe zie ik nu geen noodzaak; ik heb immers mijn Canon SLR met telelens ook nog. Helaas kunnen mijn vorige batterijen niet worden gebruikt in dit model. Daar moeten ze echt eens iets aan doen bij OM System en concurrentie. Ik vind het te gek voor woorden dat de ouwe batterijen en de oplader voortaan ongebruikt blijven. Deze nieuwe camera werd in een mum van tijd mijn nieuwe fotovriendinnetje. De kleuren van de opnames zijn levendiger dan van de vorige. Blij mee!