Piekervaring!

Op de terugvlucht naar huis zat ik naast een vrouw die met haar gezin (drie puberende kinderen en een echtgenoot, verspreid over het vliegtuig) naar Spanje vloog om te onderzoeken of ze een vakantiehuis willen kopen. Ze zouden neerstrijken in Moraira, een van de min of meer Nederlandse enclaves in de provincie Alicante. Mijn liefje sprak op het vliegveld een groepje Nederlandse meiden aan met opvallende roze t-shirts met opschrift. Ze behoorden tot de ‘Billuh Party’ en gingen in Calpe feesten omdat eentje van hen later zou gaan trouwen; een zogenaamde 'hen party'.

Op het moment van typen hadden deze gezelschappen beiden te maken met extreem rotweer in het deel van de Costa Blanca dat ze gingen bezoeken. Niet leuk voor hen als vakantiegangers maar goed voor dit kurkdroge land. Ook wij zouden een zomerstorm over ons heen krijgen maar -zoals altijd- kregen we een beetje, zeker niet de volle laag. Het regende en de viezigheid (zeezout, Saharazand en vogelpoep) spoelde van onze daken maar de stortbuien die de Spaanse meteorologische dienst AEMET voorspelde, bleven uit. Er zou 39mm neerslag vallen in minder dan een uur tijd maar het werden er 2. De temperatuur zakte wel iets en dat is lekker. Het was echter een heel ander verhaal in de omgeving. Daar werd het noodweer: omgewaaide bomen, hagelstenen als golfballen, een tornado, gestrande auto’s en ondergelopen huizen. 

Later vandaag hoop ik weer een duik in de Middellandse Zee te nemen maar ik wacht af of de zee schoon genoeg is. Er kan van alles naartoe zijn gestroomd uit het achterland en we willen nu eenmaal geen Seine-ervaringen!   

Onze Deense buurman Jan wachtte ons op vliegveld Alicante op. Daar was het extreem druk en op kustweg N332 eveneens dus we besloten via de tolweg naar huis te rijden. 's Ochtends had hij alle rolluiken en ramen geopend om frisse lucht in huis te laten. Toen we binnenstapten was het warm maar zeker niet bedompt of muf. Happy! De eerste nacht in eigen bed was prima: we sliepen als roosjes, aan één stuk door. Wel met de airco aan want die nacht was nog steeds equatoriaal qua temperatuur.

De volgende ochtend stond onze Zwiterse buurvouw Liselotte voor de poort om ons welkom te heten. Hoe leuk is dat. Wij realiseren ons dat we zijn omringd door heel lieve mensen. Een goede buur is beter dan een verre vriend, volgens de uitspraak. Dat is ook vaak zo. Maar mijn liefje en ik houden nu eenmaal er-rug veel van onze verre vrienden! 

Ik kan mij niet heugen ooit zó te hebben genoten van een verblijf in Nederland als nu. De twee vorige keren waren gewijd aan het bijwonen van de nogal plotselinge uitvaart van een zus en daarna aan de 90^ste verjaardag van een dierbare vriend in Zeeland. Dat zijn gelegenheidsbezoeken die er zeker toe doen. Maar dit was een recht-toe-recht-aan vakantie op vaderlandse bodem en dat ervoer ik anders. Het was vrijer en meer ontspannen. Daarbij komt dat we het zomerse weer meebrachten, maar dan 10 graden Celsius lager uitgevallen. Dat bleek de perfecte temperatuur om dagelijks kilometers te wandelen en veel afwisselende dingen te ondernemen. Het was dan ook uitzonderlijk dat ik goed sliep en nog geen tien bladzijden in een boek las gedurende deze drie weken. 

Kort voor vertrek haalde ik onze gastvrouw op van de tramhalte en onder het genot van een hapje en drankje luisterden we naar haar  opwindende ervaringen tijdens de Olympische Spelen van Parijs. Het was voor Bernadette een ‘once in a lifetime’-ervaring maar wellicht laat ze zich nog eens verleiden. De laatste dag van ons verblijf in Den Haag was gevuld met lopen door het stadscentrum en het bijwonen van de verwelkoming van de Nederlandse Olympiërs aan het Scheveningse strand. Daar wachtten familieleden en vrienden hen op. Wij reden met een oude tram vanuit het centrum naar het noorderstrand van deze badplaats, met minstens 150 passagiers aan boord. De Sardina Express!  

Na de lunch in een strandtent liepen we, zoveel als mogelijk in de schaduw op de tot dan toe warmste dag van Nederland, over de boulevard naar de oranje feesttent waar de bussen met sporters later zouden arriveren. Ik ben niet snel ‘starstruck’ maar deze suksesvolle sporters verdienden een warm onthaal. Nederland presteerde als deelnemend land nog nooit zo goed qua medailles dus daarbij mocht worden stilgestaan. 

Zeker nu duidelijk is dat NOC*NSF en KNVB te maken zullen krijgen met een enorme korting op hun bugetten (45 miljoen euro) door kabinet-Wilders/Schoof. Volgens deskundigen zal de impact van deze bezuiniging enorm zijn. Toen premier Schoof Sifan Hassan namens de regering feliciteerde met haar bijzondere Olympische prestaties en haar een voorbeeld voor Nederlandse jongeren noemde, kon ik niet anders dan grimassen... Hassan vluchtte als meisje van 15 jaar van Ethiopië naar Nederland en kreeg er asiel. De rest van het verhaal over dit grote atletiektalent is geschiedenis. De eerste hypocriete noot na het zomerreces was daarmee een feit. Tja. 

De eerste bekende sporter die ik in een van de TeamNL-bussen ontwaarde, was Sharon van Rouwendaal; de langeafstand zwemster die als eerste finishte in de 10km-race in de Seine. Ik fotograafde haar, enthousiast zwaaiend naast de buschauffeur. Dat was extra leuk omdat ik in een vorige blog met waardering over haar topprestatie schreef. En over de tatoeage op haar linkerpols (pootafdruk van haar recent overleden hondje Rio). Die was ook nu goed te zien. Vervolgens zag ik daar de hockeymannen, coach Paul van As van het vrouwenteam, de vier dames van de 400-estafette, Femke Bol zelf, superman Harrie Lavreysen en chef de mission Pieter van den Hoogeband voorbijlopen. Waarin een klein land groot kan zijn! 

Buurman Jan vertelde ons op de terugreis dat de bouwactiviteiten tegenover ons huis even stillagen vanwege de zomervakantie. Dat bericht ervoeren we als een welkomskado. Groot was de teleurstelling dan ook toen er de volgende ochtend een witte bus voorreed. Het was echter een kort bezoek; er moest iets aan de bouwkraan worden gerepareerd. We slaakten een zucht van verlichting toen de mannen vertrokken. Overigens is het niet per se druk in de straat. Circa eenderde van de Spaanse eigenaren is thans niet in hun vakantiehuis dus ook dat scheelt een slok op een borrel. 

De keukenprinses bracht enkele producten voor het keukenkastje mee, de wasvrouw stak ouderwetse ossengalzeep in haar reistas om mee terug te nemen. Ruim een kilo extra belegen boerenkaas was de wens van ons beiden. (Ik droeg de last. Mijn reistas was dan ruim 1.5kg zwaarder dan op de heenreis.) De reistassen zijn uitgepakt, de kleding is inmiddels gewassen en ligt weer in de kast. Voorlopig doen we het hier met lichtere, luchtige kleding. Van alle foto’s maakte ik een back-up. Het zijn er bijna 800. 

Ik vond het grappig om te bemerken dat dingen snel (ont)wennen. Bernadette’s vaatwasser heeft een andere indeling dan de onze, het openen van haar deuren voelt anders dan die van ons, de toiletten zijn lager, haar koekenpan valt veel groter uit dan de mijne. Dat realiseer je je pas als je weer omschakelt.

Het leven in El Mojón kan weer aanvangen. We gingen hier shoppen met een meegesmokkelde juten Albert Heijn-tas, om nog even in typisch Hollandse sfeer te blijven. Wat een klantvriendelijke en goed uitgeruste supermarkt werd die Hollandse grutter! We deden hier boodschappen bij een Frans-Spaanse evenknie (Carrefour) maar dat is niet te vergelijken qua assortiment. (De prijzen zijn hier wel vriendelijker...) In het vaderland is het een feest voor de thuiskok die zich in de zomer niet al te druk wenst te maken in de keuken. 

Mijn dank gaat uit naar allen die ons verblijf tot een piekervaring maakten. Jullie bijdrage was onmisbaar. En vergeet niet een blik te werpen op het gezellige webalbum van vaderlandse bodem. Vandaag wordt daar stilgestaan bij het feit dat de 18 miljoenste inwoner is bereikt. En op Bali wordt de 17de verjaardag van onze Yuda gevierd.