Summer of Love

Onze eigen sportverslaggeefster in Parijs geniet met volle teugen van de Olympische Spelen. Van deze stad in zomers licht, de vele sporten die ze live bijwoont, de mooie terrassen en het heerlijke eten. En van alles dat ze niet met ons, achterblijvers, wenst te delen. Af en toe zien we haar op een selfie als groupie van een goed presterende Nederlandse sporter en breed glimlachend met fans van de concurrent. Sport verbroedert, dat is duidelijk! Zelf was ik een aantal keren tot tranen toe geroerd door de diepe vriendschap die bleek tussen Nederlandse sporters nadat ze hun topprestaties hadden geleverd. Vooral de emoties van de roeisters en zeilsters ontroerden mij. 

Bernadette en haar vriendinnen fietsen dagelijks naar de stadions waar het Oranje-spektakel zich die dag afspeelt, soms dwars door de stad; over de Champs Elysèes en over de immense rotonde van de Arc de Triomphe. God zegene de greep... Haar spinning-lessen betalen zich deze dagen uit in goud!

Er participeren momenteel 10.500 sporters in de Olympische Spelen. Er worden door de Franse organisatie tijdens deze spelen meer dan 200.000 gratis condooms uitgereikt aan deelnemers. Het Olympisch dorp als broeinest van losbandigheid. Zie je het voor je?! Seks op het allerhoogste niveau... 200.000 van die regenjassen zijn bestemd voor mannen, 20.000 inwendige condooms voor vrouwen en 10.000 zogenaamde ‘oral dams’ (die wij in het Nederlands ‘beflapjes’ noemen). Tijdens de vorige Spelen in Tokio was seks niet toegestaan vanwege covid dus wellicht heeft men onderling iets in te halen? Ik heb geen idee of dat aantal afdoende is voor het in goede banen leiden van de begeerte van de gemiddelde Olympiër. Geen verstand van.   

Deense buurman Jan vertelde ons op weg naar vliegveld Alicante nog een leuke anekdote in deze context. Als iemand in Denemarken een aso-ding doet in het openbaar, bijvoorbeeld de auto te dicht bij een andere parkeren zodat je niet normaal kunt uitstappen, wordt er een condoom onder de ruitenwisser geplaatst met de boodschap ‘Vermenigvuldig je niet!’ Ik moest er hard om lachen. Daar zijn de condooms in Parijs niet voor bedoeld. De sfeer in de stad blijkt momenteel heel prettig en vreedzaam te zijn; beter dan normaal. 

Nu we toch op dit hellende vlak zijn beland, in Trouw las ik dat vrouwen in Parijs de bh deze zomer grootschalig aan de wilgen hangen. Ongeacht of ze nu ‘hangtieten, stevige memmen of twee erwten op een plankje’ hebben. De journaliste die het artikel schreef, ziet de tepels ter plekke door de stof van t-shirts, blouses en jurken prikken. Vive la Liberté! Die beweging begon in coronatijd. Vóór de pandemie droeg 3% van de Franse vrouwen geen beha, daarna werd dat 7%. Van alle Françaises jonger dan 25 jaar zwoer maar liefst 18% dit kledingstuk volledig af. Met erotiek heeft deze bevrijding niets te maken. Vrij bewegende borsten voelen gewoon veel natuurlijker. (Mee eens, ik verkondig die boodschap al jarenlang.) This is brat summer! Ofwel we trekken ons er niks van aan wat anderen over ons zeggen. Overigens zag ik afgelopen woensdag zelfs dames in zwempak op de fiets door die stad crossen. Ze zijn compleet losgeslagen in de Stad van de Liefde! 

Terwijl Bernadette het daar naar haar zin heeft, hebben wij dat hier. Er vloog regelmatig een koolwitje rond in de prachtige achtertuin. Maar onlangs streek daar ook een fraaie Atalanta neer op de vlinderstruik. De Atalanta of admiraalvlinder is een trekvlinder die vanuit Zuid-Europa naar het noorden vliegt om daar voor nageslacht te zorgen. De overeenkomst ontging mij niet... We begonnen onlangs met de officiële vlindertelling in Nederland. De Vlinderstichting organiseert deze telling jaarlijks (2 t/m 4 augustus). De Atalanta gaat ruim aan kop, gevolgd door het kleine koolwitje. De bronzen plak is voor de dagpauwoog. Het bonte zandoogje valt net buiten de prijzen maar het is wel goed nieuws dat er dit jaar zoveel worden geteld in Nederland. Het gemiddeld aantal vlinders per telling (15 minuten per keer) ligt nu op 5 maar we hebben nog een hele dag te gaan. Wij zitten momenteel op 3 in totaal, over twee teldagen. Wij en ook de makers en medewerkers van mijn favoriete radioprogramma 'Vroege Vogels' zijn in de ban van de vlinder. Volgende week gaan we een vlindertuin in Leidschendam bezoeken. 

Bernadette vertelde voor vertrek dat de grote verfklus aan de gevel van haar pand al in mei had moeten zijn afgerond maar door aanhoudende regenbuien werd die termijn niet gehaald. Nu is het weer goed genoeg om die klus te klaren. Er wordt geschuurd, kozijnen in de grondverf gezet en afgeverfd. Voor een historisch monument als het hare moet een speciaal goedje worden gebruikt in zogenaamd ‘monumentengroen’; een groentint die tegen het zwart aanzit. Dat geeft een chique uitstraling. 

Twee schilders waren al aan de slag toen wij anderhalve week geleden binnenstapten. Het waren mannen in witte pakken, met baarden. Ik meende Hindi te herkennen terwijl zij stonden te keuvelen. Ze blijken inderdaad uit India te komen. Op enig moment zaten er vier Indiërs gezellig maar luid met elkaar te kletsen in de achtertuin. Zo zie of hoor je niet of niemand uit dat land en zo zit je ineens middenin India-sferen! Een dag later las ik namelijk in de Volkskrant over een expositie in het Kunstmuseum, getiteld ‘Good Earth India’. Over Indiaas keramiek dat door acht hedendaagse kunstenaars is beschilderd. In dat artikel werd verwezen naar de voormalige minister van Ontwikkelingssamenwerking Eegje Schoo. Later werd zij de Nederlandse ambassadeur van Nederland in India. (Haar laatste aanstelling viel niet in goede aarde bij beroepsdiplomaten.) 

Wij gaan vandaag naar het Kunstmuseum om de tentoonstelling ‘True Colors’ te zien. Dat leek mij een goede keuze voor de dag ná de Canal Parade, onderdeel van Amsterdam Pride. Die was uiterst kleurrijk dit jaar, zag ik. Onze vriend Leon (hij/hem) was daar aanwezig op een oranje-knalgroene boot van zijn werkgever. Zijn eigen wimpers hadden alle regenboogkleuren! 

Diezelfde dag las ik een artikel van de hand van de scheidend India-correspondente van Trouw. Zij schrijft dat er in de tien jaren dat zij er als journaliste aanwezig was, veel vooruitgang was geboekt in het land. Toen ze daar begon, maakte ze kennis met een 8-jarig meisje uit een arme familie in een van de achtergebleven regio van dit immense land. Tien jaar later is deze jongedame geslaagd voor haar middelbare schooldiploma en gaat ze in het buitenland studeren. Met verlichte ideeën over haar eigen rol als jonge vrouw, die van andere meisjes en vrouwen in haar land en de richting waarin haar land zou moeten bewegen in de toekomst. In hindoe-nationalisme ziet ze weinig heil. Niet iedereen in dat land profiteert echter mee met die progressie. Er zijn steeds meer vrouwen die buitenshuis werken maar er zijn nog steeds heel veel ouderwetse mannen die de vooruitgang van vrouwen afwijzen of zelfs tegenhouden. Ik keek naar de (b)aardige schilders in de achtertuin en vroeg mij af hoe het met hun opvattingen zit... Ik heb ze niet naar hun mening gevraagd. 

Even sloeg de schrik mij om het hart toen ik een collega-Indiër in schilderspak zag binnenwandelen met een zaag in de hand. Dat zal toch niet?! Een van de schilders had al eens aan de sering geschut en getrokken. Zij moet kunnen verven, dat is begrijpelijk. Maar daarom hoeft deze boom nog niet te worden gesnoeid! En als dat moet gebeuren, is dat een beslissing van de dueña de la casa. Als er moet worden gesnoeid, moet dat gebeuren in het juiste seizoen (dat is niet nu). Ik hield die man dus goed in de gaten... klaar om in te grijpen. Hij zette zijn tanden gelukkig nergens in. Inmiddels zit de klus aan de achtergevel erop. De zon spiegelt in de dikke verflaag op deur- en raamkozijnen. Nu is de voorgevel van het pand aan de beurt. 

Wij passen op dit huis en de mooie tuin maar wie past er op ons in deze Stad van de Meeuwen?! We liepen onlangs over de boulevard van Scheveningen met een ijsje in de hand toen een grote meeuw over het hoofd van mijn liefje scheerde. De vogel had het op haar hazelnootijsje gemunt. Dat vloog met kracht uit haar hand waarna de meeuw het hoorntje met de snavel oppakte en ermee wegvloog. Enkele dagen later bracht mijn liefje vriend Diederik 's avonds naar de tramhalte na een gezellige tapasmaaltijd in de tuin. Terwijl ik afruimde en heen en weer naar de keuken liep, griste een grote meeuw drie stukjes achtergebleven kaas van de houten plank en verdween met de buit. Het enige dat op tafel resteerde was een wijnglas dat stond te tollen op het pootje. (Het viel niet om.) Help... we herbeleven hier ‘The Birds’ van Hitchcock!