Rio

Met open mond keek ik voor de buis naar de 10km open water zwemmen met Sharon van Rouwendaal aan de leiding. Ik kon mij die open mond veroorloven, zij niet. Rivier de Seine is weliswaar -volgens de Franse organisatie- schoon genoeg om wedstrijden in te houden maar eerder kwamen er triathlon-zwemmers in het ziekenhuis terecht omdat ze ziek werden van de E.coli bacterie in het water. Kak! Het zou mij niet verbazen als er nog wat zieken volgen...

Van Rouwendaal plaatste in de aanloop naar deze wedstrijd een prikkelende afbeelding op social media. Daarmee uitte ze haar twijfels over de waterkwaliteit van de Seine. Een jonge, struise Hollandse sprong in deze rivier en kroop er na de wedstrijd als verrimpelde zombie uit. Gelukkig viel dat in werkelijkheid erg mee. ’s Morgens kon ze haar voedsel tweemaal niet binnenhouden van de spanning. Ze zwom nooit eerder zonder ontbijt maar maakte haar faam als sukesvolle lange afstandzwemster helemaal waar. Ze eindigde als eerste door taktisch heel slim te zwemmen in de laatste ronde, optimaal gebruikmakend van de sterke stroming in de rivier richting de finish. 

Bernadette zat bij deze wedstrijd op de tribune bij de brug Alexandre III; vlakbij de startplaats van de zwemsters. Via Polarsteps stuurde ze een leuk dichtbijfilmpje van de start rond. (We vergeten maar even dat deze brug werd gebouwd ten tijde van de Franse alliantie met de tsaar van Rusland...) 

Tien kilometer lang op topsnelheid zwemmen is iets waarvoor ik sowieso veel ontzag heb. En dan ook nog in sterk vervuild water. Als ik 100 meter continu in een azuurblauwe zee aan het borstcrawlen ben, vind ik muzelluf al een hele (tante) Piet! Zwemmen in zee is het enige dat ik hier in de afgelopen weken miste. De temperatuur van de bruine Noordzee is momenteel circa 20 graden Celsius. Mijn zwemkleding ging niet eens mee in de reistas! 

Het eerste dat ik de Golden Girl zag doen na afloop van de race, was de binnenkant van haar rechterpols opsteken en wijzen naar een tatoeage die ze daar draagt: de afdruk van een hondenpootje. Haar hondje Rio overleed begin van dit jaar en ze zag het leven, laat staan de topsport en de Olympische Spelen, niet meer zitten. (De eerste gouden medaille op deze afstand won ze in Rio de Janeiro.) Haar vader wist haar op te monteren en aan te moedigen een eventuele Olympische medaille aan haar hondje op te dragen. Zo gezegd, zo gedaan. 

Wat kunnen tranen mooi zijn als ze voortkomen uit vreugde! Dit waren haar laatste Olympische Spelen. In het interview na de gouden race noemde ze zichzelf ‘The Goat By Far’. Voor wie het nog niet weet: dat betekent Greatest of All Times; zij voegde daaraan ‘veruit’ toe. Met drie Olympische medailles is dat voorlopig een voldongen feit. De tijd van bescheidenheid is voorgoed voorbij.  

Wij wachtten hier deze week op onze varende vrienden Rolando & Paco die op weg gingen naar de Scheveningse haven om ons te zien. De mannen voeren met hun nieuwe motorjacht ‘Proud Mary’ voor het eerst via de zee naar ons toe; via Amsterdam, de sluizen van IJmuiden en het Noordzeekanaal. (In dat kanaal werd onlangs een verdwaalde en zieke dolfijn gespot.) Tot dan toe hadden ze met hun jacht vooral Nederlandse rivieren bevaren maar vroeger waren ze zeezeilers. Roland is houder van een vaarbewijs en is een goede en ervaren schipper. 

Mijn liefje zag onze jongens als eerste in de verte komen aanstomen. Iets schitterde in de zon en had geen zeil. Dat moesten ze zijn. Ze voeren met flinke vaart, het boegwater spoot op. De mannen kochten een stoer, aluminium schip van ruim 14 meter lengte met hier en daar een intens blauwe boot wrap dus dat valt wel op. 

Zelf stond ik op een pier, net achter de havenmond. Mijn telelens stak ik in de richting van die schittering. Zie ginds komt de boot uit Spanje aangestoomd! Vanwege de aangewakkerde wind en de snelheid van hun schip was het best lastig de lens scherp te stellen voor opnamen op grote afstand. Ze hadden zichzelf nog nooit varend op open water gezien dus die foto's nam ik speciaal voor hen. We hadden weliswaar whatsapp-contact maar Frans stond aan de verkeerde kant (!) van het schip naar ons te zoeken. Met een reddingsvest aan dat een drijfvermogen heeft dat is afgestemd op zijn gewicht. Dat stond hem goed. Hij ontwaarde ons op enig moment aan bakboordzijde. We zwaaiden enthousiast en riepen naar elkaar, terwijl mijn liefje een filmpje schoot voor het nageslacht. 

Het duurde even voordat we ze in de jachthaven van Scheveningen vonden. Die is op zich niet groot maar je kunt er niet van alle kanten naartoe vanwege watergangen. We liepen met de grootst mogelijk omtrekkende beweging naar  Mary die trots in haar box lag. Wat is ze mooi! 

Eerder deze week bezochten we onze vrienden Dini & Guus in Burgh-Haamstede. Guus informeerde ons voor vertrek uit Spanje persoonlijk dat zijn gezondheid ernstig te wensen overlaat. Er was een grote tumor aangetroffen in een belangrijk orgaan, met uitzaaiingen naar andere delen van zijn lichaam. Vorig jaar waren we nog als eregasten aanwezig op zijn feestje. Hij bereikte toen de gedenkwaardige leeftijd van 90 jaar. Nu zou het weleens de laatste keer kunnen zijn dat we elkaar in levende lijve ontmoetten. Hij heeft geaccepteerd dat hij rivier de Styx gaat oversteken... 

Ondanks deze verdrietige situatie viel het weerzien ons niet zwaar. We bespraken zijn fysieke situatie zolang als hij daaraan behoefte had en gingen daarna over op het bespreken van de wereld, de politiek, dubieuze politici ver weg en dicht bij huis en boeken die indruk maakten. Zoals altijd. Ondanks alles staan ze nog middenin het leven. Guus hoopt dat hij genoeg tijd krijgt om nog een aantal mooie boeken va zijn leeslijst te mogen lezen. !Ojala!

We bleven voor de lunch en namen daarna afscheid. Er vloeide geen traan al zal ik het beeld van de ons lang uitzwaaiende Guus niet snel vergeten... Dat staat in mijn geheugen gegrift. 

Dini en Guus ontmoetten elkaar rond de tijd dat mijn liefje en ik elkaar ontdekten. Dat verhaal van tweede liefdes schiep een bijzondere band tussen ons. Zij vormden een indrukwekkend samengesteld gezin waarvan wij alle leden leerden kennen in de loop van de tijd. Wij reden in Bernadette’s auto terug naar Den Haag, zij gingen een middagdutje doen. 

Aanstaande maandag wordt nog een hectische dag in en om Den Haag. Het is de start van de Tour de France voor vrouwen die begint in Nederland en onder andere Kijkduin aandoet op de route. Bovendien worden die dag op Scheveningen de Nederlandse Olympiërs gehuldigd. Dat gebeurt op het strand waar straks het EK Beach Volleybal wordt gehouden. Misschien gaan we er naartoe met onze Olympische sportverslaggeefster die dan terug is uit Parijs.  

Ons verblijf in Nederland komt langzaamaan ten einde. Eerlijk gezegd, kijk ik niet uit naar terugkeer naar een bloedheet Spanje. De hittegolf houdt er aan en de zomervakantie van de Spanjaarden duurt voort dus het is nog druk in onze straat met Spaanse vakantiehuizen. Ook de plaatselijke bouwactiviteiten kunnen mij worden gestolen. Maar ja, c'est la vie. Wel verheug ik mij zeer op zwemmen in zee.