Mooi joch!

Vandaag vieren we de verjaardag van onze nummer 2 in Bali. Damai is 14 jaar geworden. We waren niet letterlijk bij zijn geboorte maar dat scheelde weinig. Zijn pa was er niet bij, die werkte toen al in een ver buitenland. Mijn liefje en ik kwamen als eerste op kraamvisite. We kochten een gevlochten wieg voor de baby. 

Bij zijn driemaandenceremonie waren wij  de eregasten. Mijn liefje was bijna de hele dag met hem bezig. Toen ik hem een tijdje vasthield, greep hij mij linker wijsvinger vast en liet die niet meer los. Aanhoudend ventje. In een van zijn ‘doopnamen’ zijn onze voornamen verwerkt. Dat lieve gebaar van de ouders verraste ons. De holy man die de ceremonie leidde, verslikte zich er telkens in. Memorabel! 

Zijn ouders hebben minstens twee kwaliteiten. Ze zijn goed in het maken van mooie kids en ze kiezen aparte namen voor hen. De naam van hun tweede zoon betekent ‘Vrede’. Nu begrijp ik dat het ene waardevoller is dan het andere. Je naam kun je tijdens je leven veranderen, je gelaatstrekken niet zo gemakkelijk; tenzij je bent geboren in een rijk Westers land. Daar laten zelfs pubermeisjes tegenwoordig al aan hun gezicht knutselen.    

Zoals altijd vroegen mijn liefje en ik, hun oma’s-met-de-witte-huid (nenek kulit putih), wat Damai voor zijn verjaardag wenste. Wat hem en de andere kinderen van dit gezin typeert, is dat ze dan altijd even moeten nadenken. Ongeveer een week later kwam het antwoord. Hij had een hoodie gezien die hij heel graag wilde. Het was inderdaad een spetterend kledingstuk: een gebroken witte ziphoodie met donkerblauwe sterren en lichtblauwe letters van een Frans-talig merk. Ik zag dat het heel trending was op Instagram. Coole gozers van kleur showden ‘zijn’ capuchontrui. Die zou Damai ongetwijfeld goed staan met zijn kleurtje! 

Het was voor Balinese begrippen geen goedkope hoodie maar hij was er weg van. Dus wij gaven hem groen licht om door te gaan met de aankoop. De hoodie bleek op dat moment niet voorradig (‘habis stock’) maar Damai stond in contact met de online-winkel en hield zijn oog op het moment van ‘re-stocking’. Niet veel later meldde hij dat de trui weer op voorraad was. De levering kon weliswaar niet voor zijn verjaardag plaatsvinden maar wel rond Valentijnsdag. Ook goed!

Ondertussen speelde zich achter de schermen, buiten ons gezichtsveld, iets anders af in het gezin. Je moet weten dat nummer 1, grote broer Yuda (bijna 18), nooit veel wensen had als kind. Als hij na een dag bij ons met zijn moeder op de brommer naar huis reed, knoopten we hem een t-shirt van onszelf om, zodat hij het niet koud kreeg. Als het regende, deden we zelfs weleens een vuilniszak om hem heen. 

Hij vond alles goed dat we voor hem kochten en hem aantrokken. Later was hij een zeer gezeglijke puber met wie we weinig hadden te stellen. Hem ontdekten wij toen hij net 1 jaar oud was. Zijn ouders werkten allebei en hun eerste boreling verbleef dagelijks bij overgrootmoeder. Op de grond slapend naast zijn oma-oma, zonder luier, gevoed met suikerwater, gelegen naast de koe van de familie. Ze zijn hindoe, de koe is heilig voor hen. Bali, het Eiland van de Goden, is een van de weinige niet-moslimprovincies in de grote archipel van Indonesië. Dit kleine gezin was toen nog in andere omstandigheden. (Arm.) 

Nummer 2 is een kereltje met een heel andere persoonlijkheid. Hij houdt van dansen en muziek, maakt zelf muziek. Hij is een hartenbreker bij de meisjes. Als baby huilde hij vaak, als peuter en kleuter had hij nukkige buien. Hij wilde als jonkie altijd de beste zijn en winnen met spelletjes. Stak zijn vinger op in de klas, ook als hij het antwoord niet wist. Hij hield niet van t-shirts, gaf de voorkeur aan overhemden en nette polo’s. Knopen en kraagjes, daar was hij van. Die kochten we dan ook met plezier voor hem. Het verschafte hem de bijnaam ‘Bupati kecil’, de kleine burgemeester. Hij werd overigens de beste zwemmer van de familie (muzelluf meegerekend). Het verwondert mij niet dat Damai pubergedrag vertoont. Hij is ons er niet minder dierbaar om. 

De bijna-jarige appte ons tussen neus en lippen door dat zijn moeder de verzendkosten voor de hoodie zou betalen. Dat namen wij voor kennisgeving aan. Totdat bleek dat het om een relatief groot bedrag ging en hij daarover niet met haar had overlegd. Het kan zijn dat er toen al onmin was tussen puberzoon en moeder.

In de tussentijd gebeurde er nóg iets dat indruk maakte. Damai stuurde twee emotionele whatsapp-berichten aan zijn vader Ketut. Die Indonesische tekst ontvingen wij op een later moment van moeders. (Leve Google Translate!) Daarmee liet hij zijn pa weten dat hij nu ook weleens een keer een fatsoenlijke verjaardag wilde vieren. Zijn broers en zusje zijn geboren in een maand waarin Ketut doorgaans thuis is maar februari is eigenlijk altijd een vaarmaand. Pa werkt al jaren op een Amerikaans cruiseschip om zijn familie een beter leven te verschaffen. De eerste keren was dat grote opoffering vanwege een gebrek aan communicatiemiddelen en door heimwee. In de loop van de jaren werd dat gemakkelijker. 

Damai had op dat punt wel gelijk. Er zijn nauwelijks tot geen verjaardagen van hem te vinden in mijn ettelijke foto-albums waarbij pa aanwezig is en er groots voor hem wordt uitgepakt op zijn geboortedag. Zijn moeder en vader, inmiddels allebei persoonlijk in contact met ons over de kwestie, voelden zich hierover zeker ongemakkelijk. Maar ze waren het eens met hun mopperende kind. Dit jaar zouden ze een leuk verjaardsfeest voor hem organiseren. 

Klaarblijkelijk was er sprake van een stevig ruzie over het dure verjaardagskado en de nasleep. Als wij vanaf het begin hadden geweten hoeveel verzendkosten ermee waren gemoeid, hadden we ook dat bedrag overgemaakt naar de rekening van Elsa. Dan was dit niet uit de hand gelopen. Als we nog in Bali hadden gewoond, hadden wij ons op een directere manier geroerd in de kwestie. Nu wilden wij de boel op afstand niet ontvlambaarder maken dan die al leek te zijn. 

Wij wilden opkomen voor de jarige maar meenden niet te kunnen ingaan tegen de opvattingen van moeder en vader. Het is te begrijpen dat Elsa vond dat haar zoon niet eigengereid moest zijn. Dat hij eerst met alle betrokkenen moest overleggen om zijn plan tot uitvoering te brengen; niet alleen met ons. Dat lijkt mij een nuttige levensles. Maar die hoodie was hem zó gegund! 

We vroegen Damai, met pijn in ons hart, of hij plan B had. Nee, dat had hij niet. Hij gaf zijn plan A niet zomaar op. Uiteindelijk koos hij een alternatief verjaardagskado uit een andere winkel. Weliswaar niet zo trendy als zijn eerste keus maar het is een mooi wit linnen shirt dat hem cool staat. Met Mandarijn-kraag! 

Elsa appte ons -nadat het stof was neergedaald- dat de hoge leveringskosten niet per se het probleem waren. Ze was bang dat er fraude in het spel was. Er moest namelijk eerst 50% worden aanbetaald voordat de hoodie zou worden geleverd. (Dat lieten we maar zo.)

De jarige krijgt vandaag een verjaardagsfeest met alles erop en eraan: taart, slingers en een diner met zijn favoriete gerechten. Voor familie èn vrienden. Dat feest begint vanavond om 17:00 uur lokale tijd. (Bali loopt zeven uur op ons vooruit.) Er kwam een grote, blauwe taart met zijn naam erop gespoten voorbij, en een mooi vleesgerecht met veel rode pepers erin. Ook de liefde van een jonge man in Bali gaat door de maag. Hij kreeg daarin ruim voldoende training met ons (😉). 

Hij appte dat hij een bos bloemen aan zijn moeder zal schenken op Valentijnsdag. Een lief gebaar van deze kleine boeddhist. Als teken van onze liefde stuurden wij hem een compilatie van de leukste momenten uit zijn prille leventje. Selamat hari ulang tahun, Damai sayang!

Nagekomen bericht: we ontvingen een foto van de kleurrijke verjaardagstaart. Nu met de kaarsjes die werden aangestoken... Met het cijfer 15 erop. Huh?! Het joch is toch echt geboren in 2011.  

We stuurden een whatsapp terug dat wij vrij zeker waren over zijn geboortejaar. Moeder wist het niet precies, pa ook niet, Birth Day Boy zelf evenmin. Zijn geboortebewijs werd erbij gehaald en ja hoor: wij hadden gelijk. Daar moet je dan liefhebbende oma voor zijn. Balinezen houden een andere kalender aan maar dat zou in mijn geval niet leiden tot een fout jaar. Nou ja, als de dag maar klopt! De taart zal er bovendien niet minder om hebben gesmaakt. Intussen is het huis vol met familieleden en vrienden en is de tafel afgeladen met lekkere hapjes.