Schutkleuren

Voordat ik afreisde naar Andalucìa, dacht ik aan een blog met de titel Beestenboel'. Ik verheugde mij namelijk zeer op het bezoek aan het Parque Natural de Cazorla, Segura y las Villas. In dat park, dat op de UNESCO-werelderfgoedlijst staat, zijn naar verluidt veel dieren te zien, zowel diverse soorten hoefdieren als (roof)vogels. Voorpret is dubbele pret!

Voor de laatste dagen van onze rondreis gingen we op weg naar Cazorla, een bergstadje op 800 meter hoogte, gelegen in de Sierra de Cazorla. Bram (van de Tom-Tom) assisteerde ons op de route. Cazorla binnenrijdend, kreeg ik het advies op het grote kruispunt naar rechts te gaan en de eerste straat links in te slaan. Het was weliswaar een uiterst smal straatje maar met voorzichtig manoeuvreren, lukte het mij The Beast naar boven te rijden. Op een bepaald moment sloeg de vertwijfeling echter toe; ik dacht niet dat ik verder zou kunnen gaan. Het pad dat zou moeten worden begaan, was dermate steil dat ik mij astronaut André Kuipers voelde bij de lancering van de Sojoez-raket. Ik lag stijf achterover gedrukt in mijn chauffeursstoel?! Dat is geen fijne houding, zeker niet voor iemand met hoogtevrees. Ik weigerde dan ook verder te rijden...
Mijn liefje besloot het pad naar boven te voet te inspecteren. Ik bleef waar ik was. Na enige tijd kwam ze terug met de mededeling dat het redelijk begaanbaar was. Bij die woorden wist ik genoeg. Ik bleef bij mijn standpunt: ik ga niet verder. Inmiddels hingen twee Spaanse buurvrouwen uit hun raam. Ik vroeg hen naar het hotel. Zij vertelden mij dat we niet op de goede route zaten. Normaliter zegt Bram “keer om” maar nu waren zij het! Gezien de grootte van de auto en de smalte van de weg was keren geen sinecure maar mijn liefje klaarde de klus (met mij in de rol van Bram).

Met hulp van een Spaanse taxichauffeur bereikten wij het hotel zonder stress of deuken. Cazorla, dat terrasgewijs is gebouwd, is omringd door heuvels. 's Ochtends is het daar lekker koel, 's avonds kun je tot ver na middernacht heerlijk buiten zitten. De lucht is er droog. Het hotel 'Ciudad de Cazorla' lag aan het centrale plein. Ook hier zette de Andalusische tapasroute zich voort, al waren de gepresenteerde borrelhapjes niet zo culinair spectaculair als in Úbeda. De senioren van Cazorla -waarvan er veel zijn- lopen bijna allemaal met wandelstok. Dat is niet verwonderlijk: sommige straten hebben een hellingsgraad van minstens tien procent! Vanuit het centrum van Cazorla reden we op zaterdag en zondag naar het beschermde natuurgebied.

Op de eerste ochtend discussieerde ik met mijn liefje over onze uitdossing. Om steenbokken, gemsen, moeflons en reeën te kunnen zien, moet je bedekte kleding dragen. Ik nam mij namelijk voor door de bossen en over de weiden te sluipen. Voor (roof)vogels maakt het niet echt uit wat je draagt. In tegenstelling tot vlinders: die voelen zich vooral aangetrokken tot felle kleuren. Dilemma! Mijn liefje besloot rood gekleed te gaan, ik hees mij in schutkleuren. Dat hield wel in dat ik op gepaste afstand van haar moest blijven, wilde ik interessante hoefdieren zien. Voor een à twee dagen achtte ik dat een acceptabele opoffering.

Ik zag reeën met en zonder gewei bij een waterplaats en enkele steenbokjes. Moeflons (wilde schapen met horens als oorijzers van Zeeuwse meisjes) zijn schuwe dieren die op bergweiden leven. Om die in het wild te zien, moet ik volhouden. In het natuurpark verblijven naar verluidt ook veel havikken, buizerds, adelaars en gieren - ook lammergieren! Met al die hoef- en andere dieren is dat niet verwonderlijk. Al staarde ik veelvuldig naar de lucht -met verrekijker en door de telelens, ik zag ze nauwelijks. Op geen enkele, aangemerkte vogelspotplek. Geloof het of niet maar zodra wij het park verlieten, zagen we ze boven onze hoofden cirkelen; in groten getale en met enorme spanwijdten. Ik denk dat het buizerds waren. Het geluid van 20 jagende roofvogels zal ik niet snel vergeten.

Het bezoek aan het Parque Natural stelde mij, dierenliefhebber, dus enigszins teleur... Dat kon niet anders, gezien mijn hooggespannen verwachtingen. Het gebied is wonderschoon, begrijp mij niet verkeerd. Het webalbum getuigt ervan. Ik realiseer mij dat natuur zich niet laat plannen. Moet ik mijn verwachtingen dan matigen? Ik vind van niet. Dat past mij niet, het zit niet in mijn karakter. Na een paar uren klunen in de Sierra van Cazorla, plakten de schutkleuren aan mijn lichaam. Het was tijd om naar de stad terug te keren. Mijn lady in red was dik tevreden: de vlinders hadden haar gespot. Ik zag het en genoot ervan. Met rood hoofd. Voor schut gezet.