Yolo…

In Spanje lees ik met enige regelmaat over mensen die een einde aan hun leven maken omdat hen een bevel tot uithuiszetting boven het hoofd hangt. Door de banken- en financiële crisis die in Spanje hard toesloeg, kan een toenemend aantal inwoners hun hypotheek of huur niet betalen. Het aantal uithuisuitzettingen in Spanje ligt inmiddels tussen 200 à 300 gezinnen per dag. Dat alles is diep triest.

Volgens een Spaanse wet uit 1909 moet iemand zijn of haar schuld aan de bank blijven afbetalen, ook nadat een appartement of huis door de bank in beslag is genomen. De Spanjaarden die het betreft, verenigden zich in het Plataforma de afectados por la Hipoteca (PAH). Spaanse lokale overheden besloten, in overleg met enkele banken, het aantal uitzettingen voorlopig te bevriezen.

In het afgelopen weekend brak wederom groot maatschappelijk verzet uit in heel Spanje. Tienduizenden betogers gingen in tientallen steden de straat op. De protestmarsen hadden vooral de gigantische werkeloosheid (26%) tot onderwerp. Van iedere twee Spaanse jongeren heeft één persoon geen baan. De helft van de afgestudeerden verliet het Vaderland inmiddels, op zoek naar werk elders. Men heeft geen vertrouwen in het probleemoplossend vermogen van deze regering.

Wij kennen ook een gezin dat recent uit hun huis werd gezet. Ze wonen echter niet in Spanje… 
Vorige week kregen we een mail uit Bali waarin Elsa, onze (voormalige) huishoudster, uitlegde dat zij met echtgenoot en kinderen uit hun huis waren gezet. Mijn eerste reactie was er een van ongeloof. Nog maar vier weken geleden waren wij in Bali en daar werd met geen woord gerept over een op handen zijnd woonprobleem?! Mijn tweede reactie was boosheid. Hoe had het zover kunnen komen met niet een maar twee salarissen in het gezin?! We besloten eerst maar eens door te vragen en dat deden we afgelopen weekend via Skype.

Onlangs dacht ik nog “waar zal ik volgende week eens over bloggen?” maar met personeel in Bali valt er elke week wel iets te melden.

De computertelefoon rinkelde op zondagmorgen. Mijn liefje en ik zaten nog in pyjama maar we waren klaar voor het gesprek. Ze bleken uit de Biersteeg te bellen. Het eerste hoofd dat zich via de camera aandiende, was van Elsa. Bekend maar met kringen onder de ogen. Vijf seconden later sprong het gezichtje van Yudha tevoorschijn. Hij riep ons toe dat hij nu ‘geen huis meer heeft’… Hij lijkt niet te beseffen ‘homeless’ te zijn maar dat mag je ook niet verwachten van een vijfenhalf-jarige. Na begroetingen en plichtplegingen over en weer vroeg ik Elsa naar de stand van zaken.

Sinds November 2012 waren zij en haar echtgenoot achter met de betaling aan de bank, terwijl het drie jaar goed ging. Wij hielpen hen een beetje bij de verkrijging van hun huis. In mijn perceptie waren ze goed op weg met afbetalen. Waarom ging het dan toch mis? Het is een te lang en ingewikkeld verhaal om hier te vermelden. Zoals altijd hangt het van toevalligheden aan elkaar. Twee maanden achterstallige betaling kon de bank nog door de vingers zien, vier maanden niet. Vorige maand greep men dan ook in: ze moesten uit hun huis.

Waarom had ze ons dat niet verteld toen het speelde? Ze wilde ons geen verdriet doen. Het siert haar maar dat verdriet hebben we nu alsnog?! 
Ik vroeg Elsa of de bank genoegen zou nemen met een eenmalige betaling achteraf om de achterstand op te heffen maar dat bleek een gepasseerd station. 
Eerder ontdekte ik dat sommige banken in Bali snoeihard zijn voor hun inheemse ‘klanten’: men berekent heel hoge rente en heeft geen clementie als de afbetaling even hapert. Het enige dat haar rest als ze doortastend optreedt (!), is de teruggave van het deposito. Ze zijn terug bij af. Zucht. Diepe zucht.

Het volgende probleem diende zich direct aan: Elsa wil niet bij haar schoonfamilie gaan inwonen terwijl haar echtgenoot Ketut die optie de meest kostenneutrale oplossing vindt. Rationeel heeft hij gelijk maar emotioneel vind ik het abject. Zijn traditionele oudjes zijn om vele redenen niet geschikt om onderdak te verlenen aan een jonge, moderne, ambitieuze Balinese vrouw en haar gezin. Zij voelt zich een gekooide vogel, moet elke stap buitenshuis aan hen verantwoorden. 
Dat is niet alles: het betreffende huis staat in de bergen, ver van de bewoonde wereld, ver van Elsa’s werk, in een omgeving zonder vriendjes voor Yudha en Damai. De schoonfamilie heeft bovendien gaten in de hand (een belangrijke oorzaak van het probleem) en Ketut is een brave zoon en kan hen niets weigeren.

Elsa wel. Zij verzet zich  sterk tegen het inwoonplan en vroeg onze steun. Of wij echtgenoot Ketut op andere ideeën willen brengen. Elsa is van plan een klein, goedkoop huis te huren in hun voormalige woonwijk en nam intussen een tweede baan als serveerster in een restaurant om garant te kunnen staan voor die huur. Ketut past op de kinderen als zij 's avonds werkt. Mijn liefje en ik deden eerdere pogingen, met wisselend sukses. I will keep my fingers crossed. Het is en blijft hun beslissing. 
Tja, yolo… you only live once maar Balinese Hindoes geloven in reïncarnatie!