Slaapkamerperikelen

Als ik ‘s morgens wakker word en de luiken gaan open, verschijnt er als vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Dat heeft niet alleen te maken met de zon die doorgaans schijnt. Sinds enkele dagen hangt er namelijk ook een schilderij in de slaapkamer. Die zeefdruk hing daar vele jaren, daarna hing het er gedurende enkele jaren niet en nu dus weer wel. In juli 2009 ging het betreffende schilderij, net als vele andere persoonlijke spullen, in een container richting Bali. In juni 2012 keerde die container terug, met onder andere dit schilderij aan boord. Sinds die tijd stond het, stevig ingepakt, tegen een wand te wachten.

Toen wij dat schilderij in Noord-Bali uitpakten, bleek één hoek van het glas kapot.

Ik vroeg Ketut, onze toenmalige projectmanager, op zoek te gaan naar een lokale glaswinkel. Speciaal schilderijglas bleek niet voorradig. ‘Dan maar vensterglas?’ Ik stemde ermee in, bij gebrek aan andere alternatieven. Ketut nam de afmetingen op en ging aan de slag. Niet veel later keerde hij terug met een grote glasplaat. Senang. Totdat ik de messcherpe randen zag?!

Het was dan ook een hele klus om de glasplaat in de lijst te krijgen zonder gewond te raken. Gelukkig vloeide er geen bloed. Ketut zette het schilderij overeind en ik hoorde een luide tik… glasplaat kapot. Hij ging naar de winkel terug en bestelde een tweede glasplaat, nu van dikker materiaal. Die nieuwe glasplaat kwam, zag en overwon. Alles bleef heel dus het schilderij kon aan de wand.

Nu had ik in Bali een houten schilderijrail laten aanbrengen nèt onder het plafond zodat er geen gaten in de muren hoefden worden geboord. Het was de bedoeling dat alle schilderijen in het huis aan koperen haken en visdraad zouden worden opgehangen.

Het schilderij bleek door de nieuwe glasdikte loeizwaar te zijn geworden, tè zwaar voor de draagconstructie. Er werd dus alsnog een gat in de muur geboord en het schilderij ging aan een fikse haak boven het bed in een van de logeerkamers. Ik vond het, gezien het exotisch-erotische thema, ongeschikt voor een woonkamer in Bali; temeer daar er een zwoele Aziatische in het schilderij figureert…

Afgelopen week bracht ik het schilderij, op een golfkarretje, naar een gespecialiseerde lijstenmaker annex schilderswinkel. Ik legde de mevrouw van de winkel uit dat er fout glas in de lijst zat. De Spaanse deskundige corrigeerde dat vakkundig. Het schilderij hangt nu dus weer aan de wand en ernaar kijken maakt gelukkig. Het werk is van de hand van Anton Vrede, een Nederlandse kunstenaar die in 1953 in Willemstad (Curaçao) werd geboren. In 1961 kwam hij met zijn ouders naar Nederland. Vrede volgde zijn opleiding aan de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam. 

Mijn liefje en ik kochten het werk tijdens een expositie in Den Haag. Het is getiteld “Wild Honey”. Het schilderij waarvoor wij toentertijd vielen, bekoort nog steeds.

Wikipedia schrijft over hem: ‘Vrede componeert in zijn werk figuratieve voorstellingen, waarin dieren menselijke trekjes krijgen en verwijzen naar exotische verhalen. In zijn schetsmatig uitgewerkte kunstwerken figureren dansende of spelende dierfiguren tegen een vaak kleurige achtergrond.’

Ik haal dit aan omdat ik het niet beter kan verwoorden. Daar is trouwens niets teveel aan gezegd. Vrede’s koele blauw en warme aardekleuren vind ik een boeiend contrast. Wild tafereel of honingzoet spel? Dat is aan de fantasie van de kijker. Dat is het mooie aan kunst: eenieder kan zijn eigen verhaal erbij vormen. De giraffe, met kenmerkende blauwe tong, versmaadt een groen blaadje niet. Geen verkeerd idee om mee in slaap te vallen!