Binnenkort verruilen wij Spanje weer even voor Nederland.
In de afgelopen jaren verbleven wij in het voorjaar en in de zomer met de eigen caravan op een Hollandse camping. We reden dan eerst met 'kale' auto van Spanje naar Nederland, koppelden daar de caravan aan de trekhaak en reden vervolgens luttele kilometers naar onze eindbestemming: de camping om de hoek. We kampeerden steevast aan de Zuid-Hollandse kust, waaraan mijn liefje en ik goede herinneringen hebben. Wij woonden daar een aantal jaren met veel plezier alvorens naar Engeland te verhuizen.
Op 30 april 2005 legde ik, aan mijn Londense bureau gezeten, mijn pen neer en op 1 mei, Dag van de Arbeid, proefde ik voor het eerst van het arbeidsloze leven... In de jaren daaraan voorafgaand dagdroomde ik regelmatig over dat moment. Vooral tijdens de laatste dagen van een vakantie: hoe zou het zijn om altijd te gaan en te staan waar je wilt?! “Zullen we hier links- of rechtsaf slaan?” of “Waar was die brug nog maar eens waarover ik je onlangs vertelde?” Dat soort vrijheid bedoel ik. Tot op de dag van vandaag geniet ik ervan.
Het verblijf op één plek kwam in de afgelopen jaren voort uit de behoefte om dicht bij Nelly en Aad te zijn, twee dierbaren die de diagnose 'ongeneeslijk ziek' hadden gekregen. Aad, die in een rolstoel zat, bezocht ik wekelijks en Nelly en ik zagen elkaar wanneer we konden. Dat was fijn.
Deze zomer is de eerste zonder hen en dit jaar gaan wij het anders doen: de caravan blijft in de stalling, de camping zal het zonder ons moeten stellen. Wij weten inmiddels dat onze buurtjes op de camping het ook zonder ons naar hun zin hebben. Kamperen in Nederland vind ik leuk maar dit jaar sla ik liever over. Ik zie op tegen de vele herinneringen...
Deze keer vliegen we naar Nederland (Tijger Annie wordt thuisgelaten), verblijven we korter dan anders en hoeven de doucheslippers niet mee. Wij gaan namelijk op een huis passen. En op een lieve huishond. Het viervoetige gezelschap voor de komende weken is een labrador die door haar adoptie-ouders 'Eilean' wordt genoemd maar die wij, haar oppastantes, liefkozend 'de blonde snolliebollie' noemen. (Zij doet het zonder Saharazand maar wel met iedereen.) We verheugen ons tevens op de wekelijkse tas met biogroenten, op tochtjes met de sloep die aan de tuin ligt afgemeerd en op fietsen naar de plaatselijke warme bakker. Dat is heel luxe, vergeleken met camping life!
Maar voordat we afreizen, hebben we nog het een en ander te doen in Spanje: het jaarlijkse internationale golftoernooi wordt aanstaand weekend gespeeld en deze week ging ik, na wekenlang niet te hebben gegolfd, weer 'in training'. Mijn eerste rondje was met vriend Hugo op een eenvoudige maandagmiddag... Wat is het toch heerlijk om, in goed gezelschap, in de zon een balletje te slaan. Dat ging ook helemaal niet slecht: ik scoorde met mijn handicap 18 stableford-punten op 9 holes. Nu ik zit te typen, heb ik nog wel wat last van stramme vingers; waarschijnlijk hield ik mijn golfclubs te strak vast. Bang om (ze) te verliezen?!Sinds anderhalve week is het hier echt aan het zomeren. We gaan dan ook dagelijks een uurtje naar het strand en dineren 's avonds op het terras. Ik heb nog niet in zee gezwommen. Door het leven in de subtropen van de afgelopen jaren, ben ik kouwelijker geworden. Behoorde ik ooit in Den Haag tot de 'dare devils' die zelfs tijdens de wintermaanden in zee zwommen, nu laat ik mijn portie kou graag aan fikkie over... Het moment van mijn eerste duik is echter niet ver verwijderd. Het zal volgende week wel weer even wennen zijn in Nederland want de weersvoorspelling ligt op dit moment rond 20° Celsius. Maar er zal ruimschoots genoeg voorhanden zijn om dat te compenseren!
