Op zondagochtend stelde mijn liefje voor dat ik maar eens moest bellen naar de organisator van de excursie op dinsdag waarvoor wij kaartjes hadden gereserveerd om te horen hoe het staat met de orka's in de Straat van Gibraltar. Dat bleek een goed idee. Nu heeft zij dat wel vaker maar deze keer was het een extreem goed idee! De medewerkster van de Spaanse organisatie meldde mij nuchter aan de telefoon dat op dinsdag geen enkele boot zou uitvaren vanwege verslechterende weercondities op het water. Ik hapte even naar adem. Wij zouden de volgende dag namelijk 600 kilometer naar het Zuiden rijden om daar, de dag erna, naar orka's te kijken. Dat vertelde ik haar met ietwat droge mond. Nee, vanaf dinsdag zou geen enkele excursie uit Tarifa vertrekken, ook niet van collega-bedrijven: er kwam te harde wind opzetten. Het observeren van orka's was helemaal van de baan want voor deze zeezoogdieren zou men nog verder de zee op moeten gaan. Er zouden nog slechts op maandag standaardexcursies worden georganiseerd maar dat zou de laatste excursiedag van deze week zijn! Op mijn naïeve vraag of er recent nog orka's waren gespot op zo'n 'standaardexcursie', was het antwoord dat ze er zaterdag nog enkelen hadden gezien rondom een tonijnvissersboot. Wij waren op zondagochtend echter nog vele kilometers verwijderd van welke Zuidspaanse tonijnvisser dan ook...
Daar wij niet voor één gat zijn te vangen en wij veel zin hadden in dit uitstapje vertelde ik de mevrouw aan de telefoon dat wij graag wilden meegaan met de excursie van 11 uur op maandagochtend. (Ofwel de volgende ochtend.) Zij zou ons omboeken. Datzelfde moest ook nog even gebeuren met onze hotelboeking voor Tarifa maar ook dat lukte wonderwel, dankzij de soepele medewerking van de receptionist en het uitstekende Spaans van mijn liefje.
Binnen een uur na dat telefoongesprek waren wij op weg naar Tarifa. Het was tamelijk rustig op de weg, afgezien van een groot aantal totaal afgeladen auto's met Marokkanen uit Nederland, België, Frankrijk, Italië en Spanje die op weg waren naar een vakantie in hun vaderland. Tarifa en het nabijgelegen Algeciras zijn namelijk de plaatsen waar de ferries naar Marokko vertrekken. Ik vrees dat een aantal van de volgepakte oude auto's die ik op zondagmiddag voorbijreed, het beloofde land met grote vertraging -of zelfs niet- hebben bereikt. Op weg naar het Zuiden zijn nogal wat steile hellingen te beklimmen... Wijzelf kwamen op zondagavond op plaats van bestemming aan.
Wat een leuk stadje is Tarifa! Ik vind het een aanrader voor wie een tamelijk intact Spaans dorpje wil ervaren dat in de tijd stil is blijven staan en toch met die tijd is meegegaan. Nog lekker Spaans, met een ontspannen karakter, noem het een hippiesfeer, met veel jonge mensen. Wij vonden beiden dat wij daar goed pasten. Tarifa heeft leuke visrestaurants, kleine hotels en posada's. Ik vind dit stadje aan de Costa de la Luz (provincie Cadiz) een verademing na de drukte van de Costa del Sol.
Op maandagmorgen werden wij aan de balie van Turmares deskundig te woord gestaan door een aantal wetenschappers die ons veel wisten te vertellen over het gedrag van de orka in de Straat van Gibraltar, de belangrijkste reden voor ons uitstapje. De slimme Gibraltar-orka heeft kennelijk ander gedrag ontwikkeld dan op andere plaatsen in de wereldzeeën. Vanwege de grote diepte in de Straat vissen de dieren hier anders, dat wil zeggen met behulp van de Spaanse vissersvloot. Ons werd nogmaals bevestigd dat er deze week niet zou worden uitgevaren om ze te observeren. ¡Qué lástima! Stipt om 11 uur gingen we aan boord van het schip, om 11:30 uur lagen de eerste zeezieken uitgestrekt aan boord, met plastic zak in de (slappe) hand. Het kan voor mensen namelijk flink tekeergaan in de Straat: er staan sterke stromingen, er varen cruiseliners, containerschepen en ferries. En er stond wind. Zeezoogdieren lijkt dat alles op het lensoog niet zoveel uit te maken, zoals de foto van springende dolfijnen rondom de boeg van de grote boot lijkt aan te tonen (maar schijn bedriegt)...
Ook ik ben gevoelig voor zeeziekte maar ik had tijdig een gemberpil ingenomen. Om op de feiten vooruit te lopen: ik ging 3 uur later kiplekker van boord (inclusief zonnebril!). Ik laat mij dit uitstapje niet door de neus boren, al zie ik hoogstwaarschijnlijk geen orka voorbijkomen! Een van de gidsen wist mij te vertellen dat ze tijdens de zondagse excursie geen zeezoogdier hadden gezien.Hoe anders was dat tijdens onze excursie: ik zag ontelbaar veel volwassen tuimelaars (bottlenose dolphins) die geen last leken te hebben van maandagochtendziekte. Ook zag ik -voor het eerst van mijn leven- enkele kleuter-tuimelaars (op de foto hiernaast) en een groep grienden (pilot whales). De griend is een tamelijk grote, donkere dolfijn met een ronde kop. Dat is eigenlijk niets bijzonders maar voor mij wat het dat wel degelijk. Grienden voor het leven.
Ik houd van de zee, van de dieren in de zee. Van hun schoonheid, hun capriolen, hun snelheid en speelsheid. Om met Irene von Lippe-Biesterfeld te spreken: "ik ben een zeezoogdier"... Nee, we hebben geen orka gezien (maar er moet op dit terrein iets te wensen overblijven). We zijn alweer thuis: flink uitgewaaid, met een beetje spierpijn vanwege het stabiliseren van de wankele zeebenen en vooral veel zout op de huid.
