Aftellen

Vandaag kreeg mijn liefje de eerste chemokuur toegediend in Hospital San Jaime. Dat was nummer 1 van de 8. Wij wandelden om 10 uur 's ochtends binnen en zes uur later liepen wij het ziekenhuis weer uit. Dat was een veel langere dag dan verwacht. De volgende keer gaan er boeken mee en een spelletje kaarten als tijdverdrijf.
Mijn liefje kreeg een eenpersoonskamer op de Oncologie-afdeling toegewezen voor deze dagbehandeling. Tijdens de ochtenduren werden via een infuus middelen voor premedicatie ingebracht om de eventuele eerste reactie van het lichaam tegen de toxische stoffen te temperen. Vervolgens kreeg zij een licht 3-gangenmenu dat een complete Spaanse familie kon voeden. Ik at dus maar wat hapjes mee (zoveel eetlust heeft de patiënte momenteel niet).
Daarna kreeg ze dan 'de' twee zakken cytostatica toegediend. De eerste zak bevatte 250 ml oranje vloeistof. Toen ik het de arm van mijn liefje zag binnenstromen, had ik natte ogen. Zij ervoer het als 'een koude stroom'. Op dat moment deden wij beiden een (geluidloze) wens. Zonder het zeker te weten, weet ik zeker dat wij eenzelfde soort wens deden... De tweede zak bevatte een andere stof, was van dezelfde inhoud maar doorzichtig van kleur. “Dit is allemaal preventief”, we kunnen het elkaar en onszelf niet vaak genoeg voorhouden. Om 4 uur werd de laatste hoeveelheid bloed afgenomen. De medici houden goed in de gaten hoe de bloedsituatie van mijn liefje is. Daarna mochten we weer naar huis. Op advies van de behandelend arts gaan wij door met onze 'vida normal', ons gewone leven.

Het gaat op het moment van schrijven goed met haar, zij het dat zij wat bleekjes is in het gelaat en een heel droge mond heeft. Deze dag viel haar mee. Als zij dat vindt, vind ik dat ook. Ook de behandelend arts van vandaaag, Dr. Rebollo, bleek een goede vent: hij vertelde uitgebreid, bracht statistieken mee (!), antwoordde onze vragen zoveel mogelijk, maakte continu oogcontact en pakte mijn liefje af en toe even lekker vast. Volgens hem verlopen de eerste dagen na deze chemo-combinatie over het algemeen tamelijk rustig. We kregen medicijnen mee die misselijkheid in de komende vier dagen moeten beperken. Eventuele bijwerkingen kunnen rondom het weekend optreden. Aan het begin van de volgende week moet zij zich weer beter of zelfs goed gaan voelen. De koelkast ligt vol met gezonde èn lekkere dingen, de bloembakken op het terras zijn gevuld met verse, fleurige bloemen en de waterfilter is vervangen zodat ze gezuiverd water kan drinken. Zo'n 1.5 à 2 liter per dag.

Deze dag in het ziekenhuis was ook goed begonnen: wij kwamen Dr. Dussan (Carlos; de chirurg) namelijk tegen in het trappenhuis en hij kuste mijn liefje enthousiast op beide wangen, haar volledige naam uitroepend. Dat is iets waaraan zij snel went. Iedere Spaanse behandelende arts lijkt het met haar te doen?! Nu is mijn liefje ook wel een modelpatiënte: ze moppert niet, luistert goed, is positief ingesteld, geeft zich met vertrouwen over aan de specialist en draagt -eigenlijk altijd- een leuke, uitnodigende glimlach op haar gezicht. Wie wil dan niet kussen?! Het goede nieuws is ook dat zij niet radio-actief is na deze behandeling waardoor ik haar zonder zorgen kan blijven zoenen zoals voorheen...

Afgelopen weekend kocht ik vrolijk gekleurd papier dat ik beplakte, betekende en beschreef. Het eigen werk hangt nu op een goede plek in huis. Daarop houdt zuster Clivia ('her breast friend!') nu de vinger aan de pols. Zij gaat met ons aftellen - van de eerste tot en met de laatste kuur. Als ik denk aan chemo tot in december, kan ik mij niet goed voorstellen hoe wij door die veelheid van dagen, uren, minuten en seconden heenkomen maar als ik op de enorme injectiespuit van de zuster 'slechts' acht streepjes (met datum) zie staan waarvan er nu al 1 is afgevinkt, lijkt alles al veel behapbaarder. En daar gaat het om. Alles stapje voor stapje.
Bovendien is zuster Clivia veel leuker om naar te kijken dan Pia Dijkstra. Zij draagt immers op speciaal verzoek van mijn liefje een pittig zusterpakje waarin haar goed geproportioneerde lichaam mooi uitkomt...

We gaan ook aftellen naar haar verjaardag. Nu de eerste kuur enkele dagen in de tijd opschoof, pakt het zo uit dat de tweede kuur net na haar verjaardag zal beginnen. En dat is fijn. Zo zal mijn liefje op de dag zelf met twee van onze beste vrienden Leon en Richard burbujas de amor, liefdesbubbels-uit-een-fles mogen drinken. Want er valt nog genoeg te vieren.