Twee weken geleden kwam er een mail binnen, afkomstig van onze vriendin Rose-Marie uit Zwitserland. Ze schreef dat ze ons tijdens het huidige verblijf in Nederland wilde bezoeken - mèt golftas. Enkele jaren geleden stonden wij onze eigen oefenset aan haar af zodat ze in eigen land kon gaan onderzoeken of ze het een leuke sport vindt. Golf werd zeg maar niet haar ding. Naar haar oordeel 'waren er teveel hulpmiddelen bij nodig'. Een tas boordevol links- en rechtshandige clubs kwam dus retour. Inclusief een zak nieuwe ballen. Zaterdagochtend jongstleden haalden wij onze vriendin op bij Centraal Station. Ze liep ons met afgezakte schouders tegemoet. Maar schijn bedriegt: zij was oprecht blij
RM is française van geboorte maar zij woont al vele jaren uit vrije wil in het Duitssprekende deel van Zwitserland waar zij inmiddels goed inburgerde. Dat gaat daar niet vanzelf: na een verblijf van minimaal 12 permanente jaren kom je eventueel in aanmerking voor het Zwitserse burgerschap. Vooropgesteld dat je een van de landstalen vloeiend spreekt en volledig bent geïntegreerd 'into the Swiss way of life'. Als ervaren inburgeraar ben ik ervan overtuigd dat zij een goed voorbeeld is van geslaagde integratie: ze werd niet alleen dol op bergen en Zwitserse chocolade maar vindt ook de -in mijn ogen- vreemdste Zwitserse regels inmiddels 'doodnormaal'... Zo mag nergens in Zwitserland na 00:00 uur een toilet worden doorgespoeld en op zondag mag niemand stofzuigen?! Ik vind haar de ideale bi-burger. Dat is mijn eigen multiculti-variant op de 'biculturele burger' waarmee de ChristenUnie allochtonen van Nederland voortaan wenst aan te duiden.
Anyway. Onze RM is tamelijk streng voor zichzelf (en soms ook voor anderen). Alhoewel zij bepaald geen Spartacus is, kwalificeert zij zich als aanhanger van een Spartaanse levensstijl. Dat zeg ik niet ongefundeerd: ze wilde namelijk in een tent bij ons op de camping vertoeven; niet in een warm caravan-, hotel- of chaletbed. In aanloop naar haar bezoek keken wij dagelijks met angst en beven naar de weersvoorspellingen: de nachtelijke temperatuur zou tijdens haar verblijf extreem laag blijven en er werden fikse regenbuien voorzien. Hoe sober en minimaal comfortabel kan een mens het zich wensen? Maar als zij ècht wil kamperen, dan steun ik haar daarin. Het tentje werd dus op een zonnig moment naast de caravan opgezet, het luchtbed werd opgeblazen, de slaapzak werd gelucht. We waren klaar voor het bezoek. De eerste nacht werd diep afgezien: de temperatuur kwam niet boven 5° Celsius. 's Ochtends om 7 uur stapte een Zwitsers ijsklontje de caravan in. Het nachtelijke avontuur had lang genoeg geduurd. Deze warme, uitgeslapen Tom Poes moest dus een list verzinnen voor haar tweede nacht: we legden een deken over het voetengedeelte, het bed werd met plastic afgedekt om vocht te weren en de bedsokken werden in de magnetron voorverwarmd. Die nacht werd het weliswaar niet kouder dan 10° Celsius en haar voeten bleven warm(er) maar het was nog niet optimaal: vocht was nu tussen de slaapzak en het plastic gekropen en had de warme, isolerende slaapzak verkild. We tobden voort. De laatste overnachting werd zelfs een dieptepunt: ze voelde zich de ganse nacht 'als een alpinist op de Matterhorn'. Dat was haar aan te zien ook!
Slapen in de tent werd dus geen succes maar dit gold uitsluitend voor de nachten; overdag was campinglife plezierig en zonnig. Wij fietsen veel en namen haar mee naar vrienden en familie. Zo vergezelde RM ons naar Brabant waar mijn liefje de marathonmedaille die zij vorig jaar -ter aanmoediging- van haar sportieve broer ontving, officieel terugoverhandigde (zie blog van 26 oktober 2009). Die hopen wij niet meer nodig te hebben.
Onze vriendin deed mij in de afgelopen dagen regelmatig jodelen. Nou ja, zij niet persoonlijk maar Ger's geleende herenfiets waarnaar ik door haar komst was uitgeweken. Het stalen ros fietste goed maar zitten op een mannenzadel? Aïaïaï! Ik hoop Mijn Zwitserleven Gevoel spoedig te hervinden...
