Het is heerlijk om terug te zijn op het Spaanse honk! In de afgelopen dagen stond de zon bij opstaan al hoog aan de hemel, brachten wij de ochtenden door op het zonovergoten terras, gingen wij 's middags naar het strand en genoten wij 's avonds in korte mouwen van de geluiden en de zwoelte die door de open schuifpui binnenkwamen. Spanje voelt weer als vanouds als warme thuishaven. De kou op de Nederlandse camping was daarmee snel vergeten. Vandaag kwam de temperatuur voor het eerst boven 30° Celsius.Sinds de terugkeer naar onze casa en España voel ik mij wel enigszins verstoken van de wereld... Wij hebben hier namelijk geen vaste telefoonaansluiting en internetverbinding van Telefonica meer. Dit nationale telefoonbedrijf is een monopolist in Spanje en rekent 'hoofdprijzen' voor de diensten die zij bieden.
Voor een substantieel bedrag per maand, waarvoor wij in Bali -ons derde vaderland- een heel dorp kunnen onderhouden, gingen wij jaren geleden in zee met deze Spaanse PTT.
Wij besloten echter voor ons vertrek naar Nederland dat het abonnement zijn langste tijd had gehad, gezien het beperkt aantal weken per jaar dat wij in Spanje vertoeven (vorig jaar uitgezonderd). Al ben ik geen Zeeuws meisje, us ben zuunig. Er is tenslotte nog steeds sprake van crisistijd, zeker in Spanje. Bij thuiskomst bleek de vaste telefoonlijn inderdaad morsdood dus de modem en het telefoontoestel konden worden opgeborgen. Het maandelijkse bedrag aan het Spaanse telecombedrijf bleek nog wel steeds van de rekening te worden afgeschreven... Dat moet dus nog worden gecorrigeerd. Dat verbaast mij overigens niets gezien de ervaringen met KPN bij ons vertrek uit Nederland en het afscheid van British Telecom in Engeland. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
Wat ik belangrijker vind, is dat ik als blogger op korte termijn een alternatief moest verzinnen. Ik wil immers graag contact houden met de buitenwereld. Ik wanhoopte niet want er waren alternatieven. De eerste optie was het clubhuis van 'mijn' golfbaan van Real Campo de Golf Campoamor. Diezelfde baan waar ik afgelopen zondag na een onderbreking van zes maanden weer een rondje golfde met Hugo. Het spel ging goed en mijn bovenarmspier gaf geen krimp.
Ik loop nu regelmatig met laptop-in-rugzak heuvelopwaarts. Het nabijgelegen clubhuis beschikt over een onbeveiligd draadloos netwerk. Zolang ik geen bankzaken doe, is dat een goede, zij het tijdelijke oplossing. Ik ben niet de enige wifi-piraat en zeker niet de enige Hollander. Op deze manier sla ik twee vliegen in een klap: ik maak mijn dagelijkse wandeling tegen de heuvel op (30 minuten bewegen!) èn ik krijg verbinding met het web. Alhoewel we dagelijks nieuws- en actualiteitenprogramma's volgen en plaatselijke kranten lezen, wil ik ook graag voeling houden met het kekke worldwide web. Ik mis die rijke informatiebron en vind surfen bovendien een leuk tijdverdrijf. Hoe vaak op een dag ik niet zeg “dat zoek ik even op”?! Dat is even wennen. Afkicken, heet dat.
Gezeten aan een tafel in het clubhuis, dichtbij een stopcontact, log ik in. Het duurt even voordat mijn laptop het draadloze netwerk vindt. Ik klikt het aan en krijg direct verbinding; zelfs sneller dan mijn duurbetaalde Telefonica-verbinding!
En zo zit ik nu dus in 'a room with a view'. Het uitzicht in en vanaf het clubhuis is majestueus. Qua interieur: onder een zeer hoog kersenhouten plafond, met daaraan een kroonluchter die zijn weerga niet kent, in een zaal waarin een koninklijk huwelijksfeest niet zou misstaan en af en toe een vriend of kennis die aan mijn tafel een praatje komt maken. Onder het genot van een glaasje tinto de verano (zomerwijn) en Spaanse klanken.
Voor wat betreft het vergezicht: uitkijkend over de Mar Menor en de Middellandse Zee, met bloeiende tuinen rondom het clubhuisterras èn in de uitbundige sfeer van de 19de hole. Geen slechte kantoordag, al zeg ik het zelf. Ik ken iemand die een bordje in huis heeft hangen met daarop de tekst 'een slechte dag op de golfbaan is nog altijd beter dan een goede dag op kantoor'...
