We zijn weer veilig terug in Spanje. De dag van ons vertrek uit Kijkduin, reden wij via de Franse Bourgogne richting Zuid-Europa. In de auto werd het net voorbij de Hollandse grens al 30° Celsius. Ik was 'flabbergasted'... Hoe kon het toch zo warm zijn op steenworp afstand van de koude Zuid-Hollandse camping? Onderweg keek ik mijn ogen uit naar de vele klaprozen, die als dieprode kleden langs de weg opdoken, en bloeiende brem in de Franse berm. De oleanders doken in dikke rijen in de berm op toen wij de Spaanse grens passeerden.Op de avond van onze eerste stop in Frankrijk (Beaune) konden de lange mouwen, de dikke spijkerbroek en de warme sokken uit. Luchtig gekleed dronken wij een aperitief op een terras in de open lucht. Ik kon mijn geluk niet op: eindelijk warm! Na vergelijkend onderzoek in belendende straten besloten we te gaan dineren bij een leuk aangekleed restaurant genaamd 'Le Grillade', met een traditioneel Bourgondische kaart: escargots, boeuf bourguignon, kaasplateau met plaatselijke producten en nog veel meer. We hadden er zin an.
De maaltijd werd een grote deceptie: het slakkenpapje was laf van smaak, het beroemde stoofpotje was smakeloos en ook het kaasplateau was niet om over naar huis te schrijven: er lagen 3 miezerige puntjes doodordinaire kaas. Niets bijzonders. Om maar te zwijgen over de Bourgogne-wijn die wij bestelden. Al vele jaren ben ik van mening dat Frankrijk zich te buiten gaat aan zeer hoge prijzen voor plaatselijke wijnen. In dit restaurant zaten wij om de hoek van enorme wijnvelden... Waarom moet een mooie, lokaal geproduceerde fles wijnen €60 of meer bedragen in zo'n restaurant? Uit de wijnkaart koos mijn liefje niet de duurste maar zeker ook niet de goedkoopste. Wat op tafel kwam, had veel weg van slappe limonade: het ontbrak aan smaak, body en karakter. Het gehaaste personeel had geen aandacht meer voor ons. Wij hadden onze bestelling immers al gedaan. Niet veel later kwam een grote groep Amerikaanse toeristen binnen. Die zullen het waarschijnlijk 'great' en 'wonderful' hebben gevonden... Ik, burger van de 'oude wereld', was teleurgesteld tot in mijn tenen!
We verbleven in het comfortabele hotel 'Hostellerie de Bretonnière' in het hart van de stad Beaune aan de rue du Faubourg Bretonnière 43. Dat maakte veel goed. Het adres met afgesloten parkeerplaatsen is een heuse aanrader.
Op weg naar Zuid-Frankrijk bleef de temperatuur rond 24° Celsius, al viel er af en toe een regenbuitje. Op weg naar de volgende bestemming deden wij wederom het viaduct van Millau aan. In 2008 reed ik voor het eerst over dit knappe ontwerp van Sir Norman Foster, een van mijn favoriete architecten. Deze brug, die op 7 betonnen pilaren rust, is op het moment van bloggen nog steeds de hoogste (343 meter) en langste (2460 meter) ter wereld. Deze keer gingen wij er echter niet overheen maar er onderdoor. Van onderaf bezien leken passerende vrachtwagens speldenknoppen... Het gaf een nieuw perspectief en nóg meer foto's.Na enkele uren verder zuidwaarts rijden, arriveerden wij op de eindbestemming voor die dag: 'Le Château Hospitalet' in Languedoc-Rossillon, vlakbij het Zuid-Franse Narbonne-plage. Op het wijnlandgoed van Gérard Bertrand snappen ze het: l'art de vivre méditerranéen... Het gerenoveerde hotel heeft 38 ruime, comfortabele kamers (gratis wi-fi) en het restaurant heeft seizoengebonden groenten uit eigen tuin, biologisch brood en eigen wijnen (ook biologische). Op het landgoed bevinden zich wijnranken zover het oogt rijkt!
In tegenstelling tot de voorgaande avond was het diner smaak- en karaktervol. Mijn liefje koos verse artichokkensla met mosterddressing en lamsrack met aardappeltaartje. Mijn keuze ging uit naar eendelever met huisgemaakte vijgencompote en gamba's in plaatselijke wijn geflambeerd op verse pasta. De favoriete wijn, die wij eerder ontdekten tijdens de -gratis- wijnproeverij, was een stevige, enigszins fruitige rode Minvervois uit 2008, vervaardigd door Gérard zelf. Op de foto is 'my beautiful prouverette' te zien, met slechts de helft van de testflessen. Het spuugbakje viel helaas van de foto...
De volgende ochtend was het heerlijk wakker worden met de vogels en het uitzicht over zonovergoten druivenvelden. Het ochtendlicht was prachtig. We reden nog even naar het nabijgelegen strand van Narbonne om zilte lucht te snuiven. Dit typisch Franse badplaatsje lag nog in diepe rust maar in het hoogseizoen moet het hier een gekkenhuis zijn.
Na een lange maar rustige dag op de Spaanse Autopista was er een warm onthaal (letterlijk en figuurlijk) door onze bevriende buren Emmy & Hugo die heerlijk voor ons hadden gekookt. We zijn grote bofkonten. We zijn weer thuis en de zon schijnt nog steeds?! De korte broek gaat de komende maanden niet meer uit. L'art de vivre méditerranéen kan hier doorgaan!
