Ik val maar meteen met de deur in huis: het was geen gemakkelijke week maar wel een met een heel goede afloop.Maandag jongstleden vond het tweede bezoek plaats aan de Spaanse traumatoloog. De laatste hechtingen werden uit de duim van mijn liefje verwijderd maar er ging toch weer een verband om de linkerhand, al heelt de wond naar behoren. De mobiliteit van haar linkerhand is nog tamelijk beperkt. Er mocht nog niet met de hand worden gedoucht en koken is helemaal niet aan de orde (!). Vandaar dat het contract met zuster Clivia enkele dagen werd verlengd.
Dinsdag was oorspronkelijk de dag van de grote beurt voor mijn liefje, op de afdeling Oncologie van het San Jaime-ziekenhuis. Op die dag zou voor de eerste keer sinds de diagnose en behandeling een uitgebreid top-tot-teencontrole plaatsvinden. Er kwam echter een kink in de kabel; de MRI-scanner was kapot. Dat onderzoek kon dus niet plaatsvinden, onderzoeken met andere apparaten vonden wel doorgang: een botscan om te zien of de chemotherapie schade had aangericht en een zogenaamde MUGA-scan van hart en omgeving (met inbreng van radio-actieve vloeistof). Doordat verplegend personeel regelmatig de ruimte in- en uitliep, ving ik soms een glimp op van mijn liefje in zo'n apparaat. Ik kreeg er natte ogen van; ik vind het confronterend haar daar te zien liggen. Bovendien weet ik dat het oncomfortabel is om lang op een scantafel te liggen. Maar het is voor de controle op haar welzijn dus 't moet.
Dinsdagavond stond tevens een bezoek aan de revalidatie-arts op het programma, in hetzelfde ziekenhuis. Zij moest bepalen of met fysiotherapie kon worden begonnen. De geopereerde duim van mijn liefje is nog pijnlijk en aan één zijde ongevoelig. Volgens de arts is dat normaal. Ik denk dat tijdens de operatie een zenuw is doorgesneden daar ze repte van “een bliksemschicht door de arm”.
Woensdag was het tijd voor een bezoek aan de oogarts. Ze keerde als José Féliciano, de Spaanstalige equivalent van Jules de Korte, huiswaarts: op de tast. Dat schijnt, vanwege de liters oogdruppels, bij die behandeling te horen. Het begrip tastzin werd wel erg letterlijk genomen: het kwam neer op 'zin om te tasten'. Nu ben ík door al die jaren samenzijn wel wat gewend maar zuster Clivia... 't Arme mens. Ik voelde het al aankomen toen ze afgelopen maandag in haar verrukkelijke -ik ben ook niet blind- oranje verpleegsteruniform door het huis liep. Die blikken?! De temperatuur in huis steeg met tenminste 3° Celsius! Gelukkig ben ik niet jaloers aangelegd.
Donderdag was de dag van de MRI-scan, specifiek van de borsten (met toediening van contrastvloeistof in het bloed) en de bespreking van alle resultaten. Al vertrouwen mijn liefje en ik op goede uitslagen, de dagen ernaartoe waren zeer (in)spannend. Maar een mens moet het optimisme van vandaag niet kwijtraken door de pech van gisteren.
Dr Brugarolas, hoofd Oncologie, sprak verlossende woorden: alle uitslagen waren bijzonder goed. De bloedwaarden waren prima, de botgesteldheid bovengemiddeld, de hartconditie exceptioneel en er was niets ongewenst te zien in de borststreek. Hij gaf een verklaring bij alle onderzoeken en daarna was het tijd voor een beetje gefilosofeer. Zo spraken we over patiëntgerichtheid versus medicijngerichtheid en Dr Antonio merkte op dat 'I love you' niet meer de mooiste woorden ter wereld waren. Dat had Woody Allen gezegd, volgens hem. De mooiste uitspraak was tegenwoordig: 'het is goedaardig'...
Wij mogen volgende week weer voor lange tijd naar de Indonesische archipel afreizen. Volgende week rond deze tijd hebben we ons eerste paradijselijke nachtje in eigen bed al achter de rug. Leo Dovente. De eerstvolgende driemaandelijkse controle zal 'een simpele bloedtest' zijn. Die test zullen wij laten doen in een kliniek in Bali en de resultaten sturen we aan Dr Brugarolas op. Woorden schieten tekort om de toewijding en deskundigheid van deze fantastische man en zijn team uit te drukken!
Na deze afspraak vond 's middags ook nog de eerste heilgymnastieksessie voor de duim plaats. Mijn liefje krijgt nog enkele fysiotherapeutische behandelingen voordat we het land zullen verlaten.
De opluchting is groot. ¡Alegria! Het grote levensgenieten mag weer worden voortgezet. Al ben ik bepaald geen Bavaria Babe, uit recalcitrantie ga ik dit weekend in mijn Dutch dress van de voetbalwedstrijd Nederland-Japan genieten. Zuster Clivia is ervan overtuigd dat Spanje wereldkampioen wordt. Zij is niet alleen een vrouw van de vorm(en), ze is ook een vrouw van inhoud! Sinds het begin van het WK- voetbaltoernooi houden mijn liefje en ik een poule bij. Huidige stand: 6-4 voor haar. Ook spelen wij iedere dag onze eigen versie van Memory: van ieder land dat speelt en dat wij zelf ooit bezochten, moeten wij ieder de mooiste herinnering kiezen. De finale zullen we gaan meemaken in Bali. Zonder zuster Clivia. We verwachten in januari 2011 weer naar Spanje terug te keren.
