Translate

vrijdag 4 juni 2010

Duimen!

De afgelopen week was in twee opzichten enerverend: er stond een kappersafspraak voor twee personen op het programma. Niet alleen werden mijn manen getrimt, ook het kapsel van mijn liefje werd gekortwiekt. Nadat de laatste kuur van de preventieve chemotherapie was uitgewerkt, kwam heur haar verrassend terug: krullend en veelkleurig. Chemo verandert de celstructuur dus ook die van haren. Mensen die ernaar informeerden, konden nauwelijks geloven dat haar coupe soleil puur natuur is. De gouden krullen zijn tijdelijk weg maar ze komen terug!

En mijn liefje onderging een kleine chirurgische ingreep in hospital San Jaime. Al wekenlang had zij veel last van een zogenaamde hokkende linkerduim. Dit houdt in dat haar duim met pijn en moeite kan worden gebogen. Als het lukt, kan de duim vervolgens slechts knakkend en met schokjes weer worden gestrekt. Een naar geluid en een akelig gezicht.
Het betekent in concreto dat een pot augurken, een kastdeur, een flesje bier-met-draaidop, veterschoenen, een knoop aan een broekband niet meer zelfstandig kunnen worden geopend. Dit is slechts een kleine greep uit de serie ongemakken. Het was voor haar ook een grote teleurstelling dat golfen onmogelijk bleek vanwege de duim. Ze had er zó naar uitgekeken nu haar conditie en kracht weer als vanouds zijn. Ook hand-in-hand lopen gebeurt thans met grote omzichtigheid, net als bij de egeltjes... (“Want hoe doen die het? Héél voorzichtig!”)

Zo'n haperende duim wordt ook wel 'trigger finger' genoemd; de Latijnse aanduiding is tenosynovitis stenosans. Het is een pijnlijke aandoening die regelmatig voorkomt bij dames op leeftijd. Als je er eenmaal last van hebt, gaat het niet vanzelf over. In sommige gevallen worden cortisoneninjecties toegediend maar die geven doorgaans tijdelijk soelaas. Over het algemeen wordt een operatieve ingreep aanbevolen. Aldus geschiedde. Vriendin Els werd op dezelfde dag in een gespecialiseerde handenkliniek in Nederland aan dezelfde klacht geopereerd. In haar geval was dat na maanden wachten. In het geval van mijn liefje was dat aanzienlijk korter: maandag jongstleden ging zij naar de Spaanse specialist, drie dagen later werd zij aan de klacht geopereerd.

De Spaanse gezondheidszorg is dus zo gek nog niet. Sterker nog: in de wachtruimte bij de arts las ik in een lokale krant dat enkele grote Nederlandse verzekeraars na jaren onderhandelen vorige week week een overeenkomst sloten met hospital Clínica de Benidorm. Nederlandse patiënten kunnen vanaf nu volledig verzekerd naar Spanje afreizen om in dat ziekenhuis medisch te worden behandeld en te herstellen. Het betreft patiënten die gemiddeld acht maanden op wachtlijsten in Nederland staan om cardiologisch, traumatologisch en oncologisch te worden behandeld. Ik ben er trots op dat Spanje hulpbehoevende landgenoten medisch gaat bijstaan. Dergelijk gezondheidstoerisme is goed voor de betreffende verzekerden en goed voor het land. Gezondheidstoerisme is hier al jaren aan de gang maar met zo'n nieuw initiatief kan men de financiële crisis aan de Costa Blanca wellicht sneller te boven komen. Een prachtig importproduct voor het noodlijdende Spanje. En ik verheug mij op nog meer boeiende Benidorm Bastards-opnamen (die moet je gezien hebben op YouTube!).

Mijn liefje voelt zich de laatste tijd ook wel een gezondheidstoeriste in Spanje. Tja, we beseffen het ons maar al te goed: ouderdom komt met gebreken. Klachten van de trigger finger worden veroorzaakt doordat de peesschede die om de buigpees zit, is geïrriteerd en gezwollen. De buigpees kan daardoor niet soepel bewegen waardoor de vinger niet gemakkelijk kan worden gestrekt. In de wachtruimte meldde ze mij alvast dat aardappelen schillen na de operatie voorlopig niet mogelijk zal zijn. Of ik dit maar even wilde bevestigen. Elluk nadeel hep se voordeel, inderdaad.
De operatie werd uitgevoerd onder 'regionale verdoving': van hand tot aan bovenarm; een bijzondere techniek. De patiënte maakt het goed, haar linkerarm gehoorzaamt weer. Volgende week zal de chirurg het resultaat beoordelen. Over circa twee weken zal de duim weer in goede doen zijn en zal de pijn hopelijk voorgoed zijn verdwenen. Dan zal ze zelf weer een potje kunnen (open)breken! Zuster Clivia is voor even back in town. Ze maakte promotie: inmiddels mag ze ook helpen bij aan- en uitkleden...

Mid-juni zal zij wederom een medische controle ondergaan. Die is echter van een andere orde; het betreft de driemaandelijkse controle bij het Plataforma de Oncología van dokter Brugarolas en zijn team. Het betreft deze keer een 'grote beurt', met scans van top tot teen. Als deze resultaten ook positief zijn -waarvoor ik duim-, vertrekken wij spoedig daarna voor lange tijd naar het paradijselijke Bali. Dus 'thumbs up' voor mijn dappere snorkelaar!