'Oh Ribera...'

Hadden wij weer: gingen wij onlangs met Ger, Yvonne en Blanche rond lunchtijd een -voor ons- nieuw restaurant aan de Murciaanse kust bezoeken, waren er nog zo'n 200.000 anderen aanwezig! Nu was het sowieso opmerkelijk dat wij anno 2010 voor het eerst het sfeervolle kustplaatsje Santiago de la Ribera (circa 8.500 inwoners) aan de Costa Cálida aandeden... Het grenst namelijk aan Lo Pagán, het dorp dat wij al jarenlang bijna wekelijks bezoeken als wij in Spanje zijn. We gaan erheen voor de Mar Menor, de modderbaden, de sardientjes van de zigeuners en de kilometerslange boulevard. Tot mijn grote verbazing was ik nooit de hoek om gewandeld, voorbij de jachtclub van Lo Pagán.

Op die bewuste dag in Santiago de la Ribera werd de 25ste verjaardag van de Adelaarspatrouille, 'la Patrulla Águila' gevierd. Daar zetelt de 'Academia General del Aire', het opleidingsinstituut van de Spaanse luchtmacht dat in 1943 werd opgericht en waaraan ook de koning van Spanje en zijn zoon, kroonprins Felipe, hun vliegeniersopleiding volgden. In voorgaande jaren had ik vanaf de boulevard van Lo Pagán regelmatig gevechtsvliegtuigen aanschouwd die oefeningen deden boven zee. Toen wij de Spaanse menigte rijendik in bikini, badpad en zwembroek op het strand zagen zitten, wisten wij dat er iets bijzonders aan de hand was. Wij nestelden ons -geheel gekleed- aan een terrastafel en lieten het spektakel op ons afkomen. Letterlijk. De F-1 Mirages vlogen ons om de oren: ondersteboven, op hun zijkant (vleugels verticaal), vliegtuig geheel verticaal en dan langzaam vooruit vliegend, loodrecht omhoog en dan in duikvlucht naar beneden. De piloten lapten de zwaartekracht volledig aan hun laars!

Tijdens de meeste capriolen was een gesprek op het strand van mens-tot-mens onmogelijk. Tenminste, wat betreft Nederlanders. De Spanjaarden continueerden hun conversaties 'gewoon' schreeuwend maar zij staan dan ook, na Japanners, met stip op 2 als veroorzakers van de meeste geluidsoverlast ter wereld. Maar soms vlogen de mirages zonder ook maar één decibel geluid te maken! Het kon dus wel; ik ervoer die momenten als een verademing... Deze vliegshow was geen strict Spaanse aangelegenheid, er waren ook buitenlandse gasten: ook de Italiaanse acrobatenpatrouille 'Fuerza Aérea Italiana' (Frecce Tricolori) nam deel. Dat team was door de Spaanse collega's uitgenodigd om hun eigen 50ste verjaardag hier te komen vieren. De jarige Spaanse 'Patrulla Águila' sloot de dag af met een spectaculaire show. Zoals zij hun capriolen synchroon uitvoerden, op zeer hoge snelheid... Zo vlogen ze recht op elkaar af en weken op het laatste moment uiteen. Een foutje en de piloten zouden het niet kunnen navertellen. Het laatste onderdeel van hun optreden vond ik ontroerend: met elkaar vormden zij een kloppend hart in de lucht, gevolgd door het uitstoten van rookpluimen in de kleuren van de Spaanse vlag (zie foto in de kop van dit blog). Een groot strandapplaus viel de vliegers ten deel. 

Die dag ging het even niet over vermindering van CO2-uitstoot, over milieubeheer en duurzaamheid. Toen moest onze lunch nog beginnen. 

We liepen kilometers over de 'Paseo Colón', de boulevard van Columbus waaraan vakantiehuizen liggen van adelijke families alsmede de futuristisch ogende koninklijke jachtclub die thans wordt gerenoveerd. En niet te vergeten: enkele kekke strandtenten. Aan het einde van de boulevard, direct aan het strand, lag restaurant 'Pescaderie de Miguel' dat volledig bezet bleek. Toen ik er binnenwandelde, dacht ik even dat ik op de visafslag was: bakken vol verse, nog levende vissen lagen uitgestald. Maar niet getreurd. Ernaast lag namelijk het even aantrekkelijke restaurant 'Lonja Mar Menor' dat het laatste tafeltje voor ons beschikbaar had. 

De vis was er supervers, de bediening uitstekend. ¡Recomendado! Zozeer zelfs dat mijn liefje en ik vandaag naar Ribera terugkeerden om er de 'día de la Región de Murcia' te vieren en restaurant Miguel alsnog te bezoeken. De biertjes worden er in een emmertje met ijs geserveerd, de inktvis is er likkebaardend lekker. Net als de almejas a la marinera. En het uitzicht? Ik zou zeggen 100% Spaans... Daarom hier een ode aan dit pareltje aan de Spaanse kust, zijn inwoners (Ribereños) en de beschermheer en -dame die ons zo aangenaam verrasten. Ik vond het gedicht in de Spaanse Wikipedia (dichter onbekend): 'Oh Ribera eres querida, por tu tierra y tu mar, tus mujeres primorosas, y pescadores sin par. Tu dulce arpa eres risueña, como las olas del mar, y la rosa de los vientos, que nos guía al navegar. Cantemos, cantemos, con gozo y alegría, a Santiago Apóstol, patrón de la Ribera, y a la Virgen del Carmen, Madre marinera. A ellos por siempre ¡Gloria, gloria!'